ανθρώπινες σχέσεις λόγω της πανδημίας όλα έχουν μεταλλαχθεί. Ακούμε και διαβάζουμε ότι στη μοναξιά της απομόνωσης, μαζί με την αναμονή και τη διαθεσιμότητα της αρρώστιας του τέλους ή της σωτηρίας είναι η συνταρακτική εμπειρία του φόβου που αντανακλά σε όλες μας τις δραστηριότητες. Είναι μια αιώρηση στο κενό που πολύ φοβάμαι ότι «πάσα αντίστασις εξέλειπεν».
Πώς λειτουργεί η μνήμη μας σήμερα στον καιρό της πανδημίας, τι έχει αλλάξει στα όνειρά μας και ποια είναι η ποιότητα, η ένταση, η διάρκεια του φόβου; Ερωτήματα τα οποία θα τα κουβαλάμε μέσα μας για πολύ καιρό. Λόγω της τραγικής επιδημικής λαίλαπας, αντιλαμβάνεται ο καθένας μας πως όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να σχεδιάσουμε και να δημιουργήσουμε συνθήκες επιβίωσης διότι είναι αυτονόητο που προέχει το ζην και το ευ ζήν αναμένει ευνοϊκές συνθήκες ώστε να οικοδομήσει τον οίκο της δημιουργίας πέραν και χάριν της υπάρξεως του ζην.
Όταν το σώμα απειλείται, ταπεινώνεται από αόρατα, όμως συχνά θανατηφόρα μικρόβια, ιούς, αλλά και άλλες άπειρες οντότητες της ζώσας ύλης, όταν ο φορέας σώμα αδυνατεί να σκεφτεί, να δράσει, να κινηθεί συχνά και να αντιδράσει. Όπως είναι λογικό παραλύει κάθε σύστημα. Αυτή η εξαίσια μηχανή που είναι το σώμα μας με τις λειτουργίες του είναι κυριολεκτικά ένας ναός που συντελούνται με αυστηρή τάξη τελετές και λειτουργίες και εκτός αυτού του ναού υπάρχει το χάος, η διάλυση.
Κάθε βαριά αρρώστια του σώματός μας είναι μια κατεδάφιση ενός μέρους του ναού, ώστε να αποκλείεται πλέον κάθε δημιουργική λειτουργία και τελετή.
Η πανδημία λοιπόν της λοίμωξης Covid-19 είναι μία προειδοποίηση που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν διότι πρόκειται για διαρθρωτικές ενέργειες στις οποίες η φύση πάντα προβαίνει όταν ένα είδος ξεπερνά το περιβάλλον του.
Η φύση δεν είναι ειρηνικό βασίλειο από το οποίο έχουμε κατά κάποιον τρόπο απομακρυνθεί. Είναι ένας βίαιος χώρος όπου τα μεγάλα όντα θεωρούν τροφή τα μικρότερα, τα οποία από την πλευρά τους τρέφονται με ακόμα μικρότερα. Η ισορροπία της φύσης είναι ένα αιματηρό σχήμα πυραμίδας που, δεδομένου ότι όλα ανακυκλώνονται, λειτουργεί στην πραγματικότητα με πολλούς παραγωγικούς μικρότερου μεγέθους νεκρούς να θυσιάζονται συνεχώς για να διατηρηθούν οι λιγότεροι, αλλά μεγαλύτεροι ή απλά ισχυρότεροι θηρευτές παραπάνω στη ζωή. Σε κάθε περίπτωση όμως οι ισορροπίες διατηρούνται με κάθε τρόπο και κόστος και αυτό αποτελεί νομοτέλεια! Ο άνθρωπος όμως εδώ και πολλές δεκαετίες παρεμβαίνει και θέτει σε κίνδυνο αυτήν την ισορροπία, με αποτέλεσμα η φύση αμυνόμενη επιθετικά να απαντάει.
Η πανδημία του κορονοϊού δε θα είναι η τελευταία και οι προσπάθειες είναι «καταδικασμένες σε αποτυχία», εάν η ανθρωπότητα δεν αντιμετωπίσει δραστικά την κλιματική αλλαγή και δε φροντίσει, ώστε η φύση να βρίσκεται στην αναγκαία ισορροπία, όπου τόσο το «ζωικό», όσο και το «φυτικό» βασίλειο θα ευημερούν...
Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο
