Μεταλλάξεις

Από τον Βασίλη Πλατή, φιλόλογο-δρα Ιστορίας Α.Π.Θ.

Η πανδημία στη δίνη της οποίας στροβιλίζονται το τελευταίο μακρό διάστημα οι ανθρώπινες κοινότητες έχει επιφέρει αρκετές μεταλλάξεις στον τρόπο που σκεφτόμαστε και βιώνουμε την καθημερινότητά μας. Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε την αξία της μοναδικής

στιγμής. Μικροαπολαύσεις που υποτιμούσαμε βρέθηκαν στο προσκήνιο της ζωής μας τη στιγμή που πολλές από τις έως τώρα βεβαιότητες του βίου κλυδωνίζονται.
Ο φόβος του θανάτου προσέδωσε αξία στην ανθρώπινη επικοινωνία και εγγύτητα. Οι ανθρώπινες ψυχές, ακόμη και οι πιο τραχιές, μαλακώνουν μπροστά στο δέος του θανάτου, στην πεισιθάνατη σκέψη ότι μπορεί να μην υπάρχει μέλλον ή αυτό να προδιαγράφεται ζοφερό.
Από την άλλη πλευρά, ο αναγκαστικός εγκλεισμός μας φέρνει πιο κοντά τη γλυκιά προσμονή. Η απόδραση από το σπίτι για περπάτημα μιας ώρας ενδυναμώνει την ψυχολογία και ανακουφίζει. Κάποιοι από εμάς ανακαλύψαμε εσχάτως τα οφέλη της επαφής με τη φύση. Κοντά της, ο άνθρωπος ξαναβρίσκει τον εαυτό του και ξεκουράζεται. Ανακαλύπτει ότι η τύρβη της καθημερινότητας τον εξαντλεί σωματικά και ψυχικά, ενώ η επίμονη επιδίωξη του πλουτισμού αποδεικνύεται έμπρακτα για κάποιους «ειρκτή».
Σε λίγο καιρό η πανδημία, με την επικουρία της επιστήμης, θα αποτελεί παρελθοντικό εφιάλτη. Από αυτήν τη δοκιμασία όμως πολλοί θα βγουν «μεταλλαγμένοι», προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Με την πεποίθηση πλέον στερεωμένη ότι μόνος του κανείς δεν μπορεί να πετύχει τίποτα, καθώς δεν είναι άτρωτος, υπάρχει ελπίδα να αλλάξουμε προς το καλύτερο.
Τέτοιες περίοδοι άλλωστε, όπως αυτή του εγκλεισμού, προσφέρονται για ενδοσκόπηση ή απολογισμό των πεπραγμένων ιδιαίτερα για εκείνους που αισθάνονταν ανίκητοι και ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι η ύπαρξή τους μπορεί να βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη «επί ξηρού ακμής», βορά ενός αόρατου μικροσωματιδίου που, ως φαίνεται, δεν κουράστηκε να μας καταπονεί.
Ζώντας σε μια χώρα προικισμένη από τη φύση είναι καιρός να αντιληφθούμε την ανάγκη να προστατεύσουμε το φυσικό μας περιβάλλον. Εκτός από τις θάλασσες, τα πλούσια δάση της χώρας χρειάζονται αναζωογόνηση ώστε να αποτελέσουν σημαντικούς ζωογονητικούς πνεύμονες. Τα προγράμματα αναδάσωσης που σε αρκετές περιπτώσεις είχαν σταματήσει κατά το παρελθόν, είναι καιρός να επανεκκινήσουν με τη δυναμική των σημαντικών πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης.
Η μετάλλαξη, λοιπόν, στον τρόπο ζωής και στις συνήθειές μας ελέω κορονοϊού επιβάλλει την αλλαγή αντιλήψεων και νοοτροπιών ώστε η καθημερινότητα να μη μας καταπονεί και μας συνθλίβει ψυχικά. Οι διαπροσωπικές σχέσεις που οριοθετούν το επίπεδο πολιτισμού κάθε κοινωνίας είναι σημαντικό να ξεφύγουν από το επίπεδο βαρβαρότητας και χυδαιότητας, μάρτυρες των οποίων γίναμε το τελευταίο διάστημα ιδιαίτερα στον χώρο του θεάματος και της τέχνης, ενώ η σχέση του πολίτη με το κράτος επιβάλλεται να αναβαθμιστεί και να «μεταλλαχθεί» ώστε ο τελευταίος να μην νιώθει έρμαιο κάθε απροσάρμοστου και συμπλεγματικού γραφειοκράτη ή κομματικού αχυράνθρωπου.
Ευελπιστώντας ότι οι μεταλλάξεις του κορονοϊού θα λιγοστεύσουν προϊόντος του χρόνου και με την προσμονή μιας αίσιας άνοιξης και ενός λυτρωτικού ελληνικού καλοκαιριού, ελπίζουμε ότι η ελληνική κοινωνία θα μεταλλαχθεί και αυτή σιγά-σιγά, στην περίπτωσή της όμως προς όφελος του συνόλου. Άλλωστε, κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον...