είναι ιστορικά μια συλλογική οντότητα εθισμένη στην αυτοκρατορική επωνυμία.
Η «αυτοκρατορία» παραπέμπει καταγωγικά σε «τάξη πραγμάτων» (ordo rerum): συνύπαρξη λαών, φυλών, παραδόσεων με συνεκτικό δεσμό, όχι «πεποιθήσεις» ούτε νομικές συμβάσεις. Ο άξονας συνοχής μιας αυτοκρατορίας ήταν πάντοτε ένας «πολιτισμός»: «νόημα» της ύπαρξης, που διαμορφώνει «τρόπο» συνύπαρξης.
Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι Τούρκοι φιλοδοξούσαν να είναι αυτοί που συνεχίζουν την ύπαρξη και την αίγλη της πρώτης στην Ιστορία αυτοκρατορίας. Συνεχίζουν το γέννημα της στρατηγικής και πολιτικής ιδιοφυΐας του Μεγαλέξανδρου, θαυμαστά γονιμοποιημένο από το οργανωτικό-διοικητικό ταλέντο των Ρωμαίων και πλουτισμένο με το «νόημα» της Εκκλησίας ως κοινωνούμενης υπαρκτικής ελευθερίας.
Ο Μωάμεθ ο Πορθητής μιμήθηκε τους θεσμούς και το κάλλος (υψηλή τέχνη και μεγαλοπρέπεια) που συνόδευαν την άσκηση εξουσίας στην επικράτεια της Παλαιάς και της Νέας Ρώμης. Όμως δεν διέθετε παρά μόνο την παιδαριώδη μεταφυσική του Ισλάμ. Με αποτέλεσμα, να οδηγηθεί η αυτοκρατορία, αργόσυρτα αλλά νομοτελειακά, στην παρακμιακή αυτεξουθένωση, στον μαρασμό και στον εκπεσμό.
Πέρασαν τέσσερις αιώνες μετά τον Μωάμεθ, και ήρθε ο Κεμάλ Ατατούρκ που το πίστεψε αυτό, που στην εποχή του φάνταζε αυτονόητο: ότι η αυτοκρατορία θα μπορούσε να σωθεί με τον «εκσυγχρονισμό» της. Και εκσυγχρονισμός σήμαινε (επίσης αυτονόητα) τον μιμητικό «εξευρωπαϊσμό»: την παθητική αντιγραφή επιτευγμάτων απελευθέρωσης των ευρωπαϊκών κοινωνιών από θεσμούς και πρακτικές του σκοτεινού μεσαίωνα. Βάλθηκε ο Κεμάλ να μετασκευάσει βίαια την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε σύγχρονο άθρησκο τουρκικό «εθνικό κράτος». Και επαναλήφθηκε στην Τουρκία η μετάλλαξη πολιτισμού – άλλαξε η γραφή της γλώσσας, η ενδυμασία των ανθρώπων, σύνολος ο τρόπος του βίου. Ο καινούριος στόχος της «Μεγάλης Δύναμης» αναπλήρωσε, για μερικές δεκαετίες, την ξιπασιά της «αυτοκρατορίας».
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι το τρίτο ορόσημο στην Ιστορία των Τούρκων: Αντικεμαλιστής, φυλακίστηκε για τις πεποιθήσεις του, σήμερα είναι στεριωμένος στην εξουσιαστική παντοδυναμία. Μέσα σε 17 χρόνια, άλλαξε την εικόνα της Τουρκίας, επέβαλε μεθοδικά την πολιτισμική μεταβολή της. Το ισλαμικό ιερατείο δεν εμφανίζεται σε καμιά πτυχή των μηχανισμών της εξουσίας, όμως το τουρκικό κράτος είναι ολοκληρωτικά ισλαμικό. Είναι ένα θρησκευτικό, μουσουλμανικό καθεστώς, αδίστακτο στη χρήση (ανάλογα με τις περιστάσεις) μεθόδων εφιαλτικής αυθαιρεσίας. Σύμβολο του εκβιαστικού ολοκληρωτισμού, η «μαντίλα» στα κεφάλια των γυναικών.
Σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα καθεστώτος τύπου Ερντογάν θα είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, διαμαρτυριών, εκρήξεις ανταρσίας, πανικού και οργής. Ο τρόμος της Ευρώπης ολόκληρης μπροστά στο παραμικρό ακροδεξιό γκρουπούσκουλο του κοινωνικού της περιθώριου γεννάει υστερία – ο επιθετικός εθνικισμός του Ερντογάν δεν ανησυχεί κανέναν. Η Ε.Ε., το Συμβούλιο της Ευρώπης, ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ ως υπέρμαχος των ελευθεριών της Δύσης, όλοι, αντιμετωπίζουν τον Ερντογάν σαν απολύτως αξιοσέβαστο ηγέτη ογδόντα πέντε εκατομμυρίων μουσουλμάνων.
Η Ευρώπη γονατισμένη στον Νιτσεϊκό Ιστορικό Υλισμό διαβάζει πια την Ιστορία της μόνο με τα ματογυάλια της οικονομίας. Η κυρία Μέρκελ, είναι αδύνατο να αντιληφθεί τον Ερντογάν ως πολιτισμική απειλή για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Δεν προβληματίζει πια η «βαθύτερη» συνεννόηση Γερμανών και Τούρκων στη λογική εθνοκαθάρσεων, μαζικών εξολοθρεύσεων – στην παραγωγικά «γόνιμη» λογική του Arbeit macht frei. Είναι η γερμανική κατανόηση του ρόλου της Τουρκίας και πάλι ως «αυτοκρατορίας».
Ο Ερντογάν δεν βιάζεται, οι Τούρκοι δεν βιάζονται ποτέ. Ξέρουν όμως, πάντοτε, τι θέλουν. Ως «αυτοκρατορία» χρειάζονται οπωσδήποτε το Αιγαίο – όχι για τα πετρέλαια, για την «αυτοκρατορία». Όλα τα νησιά και τις υφαλοκρηπίδες, από τη Θάσο-Ίμβρο-Τένεδο-Λήμνο ως και την Κρήτη ολόκληρη. Θέλουν και την υπόλοιπη Θράκη, τη Μακεδονία ακέραιη, να έχει καταπιεί και τα Σκόπια. Την Ήπειρο, να έχει συμπεριλάβει και την Αλβανία. Θέλουν τη Θεσσαλία με τα καμποχώρια – έτσι ξαναγίνονται οι Τούρκοι «αυτοκρατορία». Ρούμελη και Μωριάς ας παραμείνουν προτεκτοράτο της δυτικής αρχαιοφιλίας. Με γλώσσα που νομοτελειακά θα διολισθαίνει στα «γκρίκο», όπως τα μιλάνε στην Κάτω Ιταλία και στα ελλαδικά κομματικά περιβάλλοντα.
Με ποιον να συζητήσει κανείς σήμερα στο «εξαρτημένο» ελλαδικό κράτος τον ρεαλισμό του οράματος Ερντογάν για τουρκική, ισλαμική «αυτοκρατορία»; Ακόμα και το ερώτημα είναι περιττό, αφού οι Έλληνες πια δεν συζητάμε. Διότι όλοι τα ξέρουμε όλα, είμαστε ξερόλες. Γεννάει οδύνη ή και πανικό η αφελής παντογνωσία, η ημιμάθεια, η γελοιότητα της παντογνωσίας. Είναι μια συνεπής αντανάκλαση του επιπέδου νοητικής καλλιέργειας και εκφραστικής ευχέρειας που προδίδει η θλιβερή ρητορεία των Υπουργείων μας Εξωτερικών και Παιδείας.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη
