κατακτητές δεν είναι ανίκητοι.
Ήταν η σημαντικότερη, ως τότε, αντιστασιακή ενέργεια σε βάρος των κατοχικών δυνάμεων των ναζί, που «έδωσε αέρα» στο αντιστασιακό κίνημα και αναπτέρωσε τις ελπίδες στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Ο Γοργοπόταμος φώτισε τον δρόμο στους σκλαβωμένους ανθρώπους του μόχθου για να πυκνώσουν τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Γράφοντας μια από τις λαμπρότερες σελίδες της λαϊκής επαναστατικής πάλης στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
Πέρασε στην ιστορία ως σύμβολο του αγώνα της Εθνικής Αντίστασης, ενάντια σε έναν εχθρό που η δύναμή του φάνταζε ανίκητη. Ήταν μια λαϊκοεπαναστατική πράξη που φούντωσε τ' αντάρτικο με τη φλόγα της ανατίναξης. Μα πάνω απ' όλα φούντωσε στον νου και την καρδιά του αδούλωτου λαού πως κανείς εχθρός δεν είναι ανίκητος. Πως η δική του δύναμη είναι ανεξάντλητη και σαν ξεχυθεί μέσα από τη δική του οργάνωση στον αγώνα για το δίκιο του, γίνεται νικηφόρα για το δικό του δίκιο.
Ο αστικός πολιτικός κόσμος, ωστόσο, καπηλεύεται την επέτειο ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου που πραγματοποιήθηκε από τον ΕΛΑΣ υπό την ηγεσία του πρωτοκαπετάνιου του Άρη Βελουχιώτη. Δευτερεύουσα, εντελώς, ήταν η συμβολή του καθοδηγούμενου από τους Άγγλους «συμμάχους», ΕΔΕΣ πασχίζοντας να την εντάξουν στους δικούς τους σκοπούς και επιδιώξεις περί, δήθεν, «εθνικής ενότητας» και «εθνικής ομοψυχίας» που δεν μπορεί να υπάρξει στην πραγματικότητα. Είναι η ίδια σάπια προπαγάνδα περί «εθνικών συμφερόντων» που πασχίζει να υποτάξει την εργατική τάξη, τον λαό στη βαθιά αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, ώστε να ενισχύεται στην προσπάθεια να βγει από την κρίση.
Ιστορικά επιδιώκουν να ακυρώσουν ή να υποβαθμίσουν τον ρόλο του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και παραπέρα του ΚΚΕ, που ήταν ο «αιμοδότης» και ο «νους» της λαϊκής αντίστασης, προκειμένου να χρησιμοποιείται μια κορυφαία στιγμή της λαϊκοεπαναστατικής πάλης ως δημιούργημα των αστών. Με στόχο το σήμερα. Την παραίτηση από τους αγώνες, την ταξική πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, ενάντια στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, πάλη που μόνο το ΚΚΕ έχει στις σημαίες του.
Όμως ο Γοργοπόταμος δε χωρά, δεν μπορεί να χωρέσει στα αστικά «καλούπια» της Ιστορίας. Έδειξε τη δύναμη της λαϊκής πάλης, την ώρα που οι αστοί και οι σύμμαχοί τους καλούσαν τον λαό σε αδράνεια απέναντι στους κατακτητές.
Σηματοδοτεί το ανυπόταχτο πνεύμα της αντίστασης και της αντεπίθεσης του λαού μας κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς εκείνης της εποχής, κόντρα στον φασισμό, που αποτελεί δημιούργημα, γέννημα των μονοπωλίων και επιλογή της αστικής τάξης.
Η εθνικοαπελευθερωτική πάλη του λαού μας κατά της κατοχής και υποδούλωσης ήταν τότε πρωτεύον ζήτημα. Αλλά ολόκληρη η ιστορική αλήθεια της συγκεκριμένης περιόδου φανερώνει πως η πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας από τη μια πλευρά και στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα από την άλλη, διεξάγονταν ασίγαστα, αυτή δεν σταματά ποτέ. Σε όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα αντικειμενικά έμπαινε το «ποιος - ποιον», στο ζήτημα της εξουσίας.
Στον πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Και αυτό στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας έβαζε τη σφραγίδα του. Οι απλοί άνθρωποι του μόχθου δεν έδιναν τη ζωή τους για να επανέλθει ο τόπος σε καταστάσεις σαν τη δικτατορία Μεταξά, ούτε σε ανάλογες πριν απ' αυτήν που γνώρισε απίστευτες στερήσεις, περιπέτειες, εξαθλίωση. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ καλούσαν σε δράση για τη λαοκρατία και όχι μόνο για την απελευθέρωση.
Βεβαίως, η εργατική τάξη μαζί με τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν κατάφεραν να κατακτήσουν την εξουσία. Το ΚΚΕ, παρά την τεράστια συνεισφορά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας, γι’ αυτό συμμετείχε, όπως και το ΕΑΜ, στην κυβέρνηση της εθνικής ενότητας του 1944 μετά την απελευθέρωση, την κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυτή η αστική κυβέρνηση, στο όνομα τάχα του λαού, προσπάθησε με τους Άγγλους συμμάχους της, να ποδηγετήσουν το λαϊκό κίνημα αφού ήθελαν την παλινόρθωση της αστικής εξουσίας.
Και επειδή δεν το κατάφεραν, δεν έβαλαν στο χέρι το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, χτύπησαν το λαϊκό κίνημα με τα όπλα τον ηρωικό Δεκέμβρη, αλλά και μετά. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια αστική κυβέρνηση δεν μπόρεσε και δεν θα μπορούσε άλλωστε να επιβάλλει τη θέληση του λαού.
Αυτό κάνουν και τώρα με την πολιτική διαχείρισης της πανδημίας, αλλά και της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, έχοντας αφενός εγκαταλείψει αθωράκιστο το δημόσιο σύστημα υγείας και αφετέρου χτυπούν μισθούς, Συλλογικές Συμβάσεις, την κατάργηση του 8ωρου, επιβάλλουν τηλεργασία, γενικεύουν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, παίρνουν συνεχώς μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης για να ενισχύσουν και με αυτά, αλλά και με πακτωλό χρημάτων που δίνουν τους καπιταλιστές.
Είναι επικίνδυνη τακτική γιατί καλεί τον λαό να ματώνει συνεχώς για τα αδηφάγα κέρδη του κεφαλαίου και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Καλλιεργώντας στον λαό την ψυχολογία της αναμονής για καλύτερες μέρες, που δεν θα 'ρθουν ποτέ.
Η ιστορία όμως του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ διδάσκει ακριβώς το αντίθετο. Και μια κορυφαία Αντιστασιακή πράξη, όπως αυτήν της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, για τον λαό συμβολίζει σήμερα την αντίσταση και την αντεπίθεση και προβάλλει ως αναγκαιότητα της πάλης για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., της πάλης για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής της λαϊκής οικογένειας, του αγώνα για την ανατροπή του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης.
Από τον κ. Άγγελο Σίμο, μέλος της Δ.Ε. παραρτήματος Λάρισας των ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ
