Ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του συνταγματάρχη του ελληνικού πεζικού Ιωάννη Παπακυριαζή. Γεννήθηκε στην Υπάτη του Ν. Φθιώτιδας και έλαβε μέρος ως διοικητής λόχου στον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, όπου και διακρίθηκε στη μάχη του Δομοκού. Στους Βαλκανικούς πολέμους, ως διοικητής του 4ου σώματος πεζικού, πήρε μέρος στις μάχες του Σαρανταπόρου, και για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, ενώ το Σύνταγμά του ήταν το πρώτο που εισήλθε στην απελευθερωμένη Θεσσαλονίκη. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Βαλκανικού πολέμου, στη μάχη του Κιλκίς – Λαχανά, στις 21 Ιουνίου 1913, αφού εκτίμησε την κατάσταση, εισηγήθηκε συντονισμένη επίθεση δύο Μεραρχιών εναντίον του εχθρού. Η εισήγησή του έγινε δεκτή και είχε ως αποτέλεσμα τη νίκη των ελληνικών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια της μάχης και ενώ επετίθεντο έφιππος εναντίον του εχθρού πληγώθηκε θανάσιμα στο στήθος. Το θάρρος του στο πεδίο της μάχης είναι από τα φωτεινότερα δείγματα ατομικής γενναιότητας.
Επιμέλεια: Νίκος Τάχατος
