Στην έλλειψη ιστορείται η καθαρή γραφή. Ό,τι παχυλό περισσεύει, κόβεται και πετιέται.
Β. ΒΙΒΛΙΟΦΑΓΙΑ: Η βιβλιοθήκη μου δεν είναι καθόλου διακοσμητική. Τα χίλια και βάλε βιβλία της έχουν πυρήνα τους την Ποίηση, ενώ οι άλλοι ομόκεντροι κύκλοι γράφουν Κριτικό Δοκίμιο, Πεζογραφία, Σχολικά Βιβλία, Μυθολογία και Παραμύθια. Συχνά ξεφυλλίζω αυτά τα παραμύθια, την πιο ζεστή αγκαλιά των παιδικών μου χρόνων και η νοσταλγία με σκοτώνει σαν μαχαίρι. Τελικά, τι είναι αυτή η ψυχή; Αναλλοίωτη και απαράλλαχτα παιδική; Ή μήπως η πεμπτουσία μιας αλύτρωτης πείνας;
Γ. ΓΡΑΦΗ: Η πιο δυσνόητη κι ανεξερεύνητη λειτουργία του νου. Όταν πάω να γράψω, κάποια μυστήρια ακαταμάχητη δύναμη μού κινεί τον νου κι εκείνος τα δάχτυλα, να καταθέσω της ψυχής τα απρόσιτα ρήματα.
Δ. ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ: Δοκιμασία της σκέψης, της αντοχής, της υπομονής. Στην Ποίηση περνάει μέσα από την επανάληψη, τη διόρθωση, την πολλαπλή άσκηση. Από την αδόκιμη πρόχειρη γραφή μέχρι την τελική καθαρογραφή απαιτείται μια διεργασία ολάκερη πού εγώ τη λέω “Το Τρίτο Μάτι της Μοναξιάς”.
Ε. ΕΜΠΝΕΟΜΑΙ: Ακατάληπτη, άυλη ουσία που παίρνει μορφή και γιγαντώνεται και ζωντανεύει. Ασύλληπτο γίγνεσθαι. Δεν υπάρχει πώς και γιατί. Μόνον η πλημμυρίδα της Λέξης που την τρέφει μια ανάγκη εσώτατη. Ένα συναίσθημα. Λάβα; Άνεμος; Θάλασσα; Μια παρόρμηση αγνή ή μια άλλη όψη της λογικής; Ποτέ δεν θα το πει κανείς.
Z. ZEON: Μέσα στο ιερό του ναού του Αγίου Αντωνίου, μικρό παιδί βοήθαγα τον ιερέα και θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία που ετοίμαζα το ζέον, έβραζα το νερό σε ειδικό μπρίκι που θα χρησιμοποιούσε ο ιερέας για να ετοιμάσει τη θεία μεταλαβιά. Και τώρα στην Ποίηση, χρόνια μετά συνειδητοποιώ ότι η ίδια ιεροτελεστία γίνεται, η προετοιμασία της Λέξης για το αθώρητο μυστήριο. Το ανέβασμα της Λέξης από τα έγκατα. Από τα άδηλα και τα κρύφια μπορεί να γεννηθεί τo πιο λαμπρό φως.
Η. ΗΡΑΚΛΗΣ: Αυτός ο Ημίθεος. Ο μη τέλειος. Ο όχι θεός. Η γοητεία ενός ειδώλου έγκειται στη μη τελειότητα, στην ατέλεια. Αγαπάς κάποιον επειδή έχει ατέλειες, αν ήταν τέλειος το μόνο που θα μπορούσες να κάνεις μπροστά του θα ήταν να υποκλιθείς από δέος και απόλυτο σεβασμό. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αγάπη. Ο Ηρακλής θα παραμείνει ο δικός μου ήρωας στη μυθολογία που θα παλεύει πάνω από τις λογικές δυνάμεις μέχρις εσχάτων, με ρίσκο. Χωρίς να υπολογίζει πόνο, πληγή, θάνατο. Είναι ο θάνατος ο ίδιος που θα τον σκεφτεί, όταν έρθει η ώρα. Η μόνη ήττα.
Θ. ΘΕΛΩ: Θέλω να συνεχίζω να ανεβαίνω στην κορυφή του βουνού και να βγάζω την πιο δυνατή κραυγή. Θέλω να σηκωθώ πάνω από τα γήινα και να δω επιτέλους τη μικρότητά τους. Θέλω να σπάσω την αλυσίδα της συμβατικότητας που με δένει βορά στους προβατόσχημους λύκους. Θέλω μιαν άγια μέρα να δω τις εκκλησιές γεμάτες από φτωχούληδες, απόκληρους και περιφρονημένους και όχι από κυρίους κοστουμαρισμένους στην τρίχα και κυρίες καλλωπισμένες και καλοβαλμένες του καθωσπρεπισμού!
Από το γράμμα ΘΗΤΑ βγαίνει και μια λέξη που αγαπώ πολύ: το Θάμβος!
Ι. ΙΕΡΟΤΗΣ: Κανείς δεν θα μας πει τον φθόγγο που μεγαλώνει σ’ ένα λουλούδι. Ούτε τον σκοπό της υπομονής, της αντοχής και της ταπείνωσης. Ούτε γιατί η αληθινή αγάπη δεν ζητάει ανταλλάγματα. Ούτε γιατί ο Χριστός ήτανε λευκός και όχι κίτρινος ή μαύρος. Ούτε γιατί ο πόνος, ο λυγμός, η θυσία είναι οι μόνοι δρόμοι για να περάσεις στη λύτρωση. Όλα μια άγια ιερότητα. Ευλαβικά τα δεχόμαστε.
Κ. ΚΑΡΑΒΙ: Πού στο καλό με ταξιδεύεις, καράβι; Σε ποιες φουρτουνιασμένες θάλασσες, σε ποια αγγελικά ακρογιάλια; Μες στης φωτιάς το κάμα; Μες στης γυναίκας τη ματιά; Ποτέ δεν έμαθα. Όμως ανεβαίνω μ’ εμπιστοσύνη να με πας. Δώσε ό,τι θες... άνεμον ούριο ή κύμα θεριό. Μόνο σε λιμάνι μην με βγάλεις... δεν είναι για μένα η επανάπαυση, ο εφησυχασμός...
Λ. ΛΕΞΗ: Όλη η μαγεία στη Λέξη. Από μια λέξη, από μια ιδέα ξεκινούν όλες οι επαναστάσεις. Μια λέξη μπορεί να σου αρωματίσει το μέσα σου, να σου φέξει την αραχνιασμένη ψυχή, μια λέξη μπορεί και να στην κομματιάσει πετροβολώντας την...
Η ποιητική δύναμη ενός στίχου ακροβατεί στη διαίσθηση της σωστής λέξης.
Μ. ΜΑΓΕΙΑ: Είναι σα να θωπεύεις την επιδερμίδα ενός ροδάκινου. Σα να ρουφάς τον χυμό ενός πολυπόθητου φιλιού. Ολόκληρη ανατριχίλα. Δεν τιθασεύεις τέτοια στιγμή. Σε περικυκλώνει αυτή και σε κάνει δικό της...
Μ. ΜΟΝΑΞΙΑ: Τίποτε απολύτως, τίποτε κραταιό στη Λογοτεχνία δεν ευδοκιμεί και δεν ανθίζει μακρυά από το γόνιμο χώμα της Μοναξιάς.
Ν. ΝΥΧΤΑ: Τη νύχτα προχωράνε οι σκέψεις γοργοϋπήκοες. Από τη νύχτα πιάνεται ο νούς να πάρει κάποιες μεγάλες αποφάσεις. Μέσα στη νύχτα ορθοτομείται η τετράφυλλη ψυχή και ξεπηδούν οι στίχοι. Η κάθε γένεση μέσα στο ζεστό σκοτάδι της νύχτας. Αλλά και η εμπασιά του θανά¬του. Η Ποίηση—έτσι κι αλλιώς— ένα φτερούγισμα της νύχτας είναι.
Ξ. ΞΑΝΑ: Συμφωνώ με τη συγκαιρινή Ελληνίδα συγγραφέα από τη Χαλκιδική, κυρία Κ.Π., που λέει πως «το επίρρημα ξανά είναι το πολυτιμότερο στη λογοτεχνία». Ξαναγράφω, ξαναδιαβάζω, ξαναπιάνω, ξαναδιορθώνω, ξανασβήνω, ξανακοιτώ, ξαναγράφω. Πειθαρχία της Τέχνης. Άσκηση ακριβή.
Ο. ΟΝΕΙΡΟ: Ποτάμι τρέχει το αίμα σαν σκοτωθούν τα μεγάλα όνειρα.
Π. ΠΛΑΝΕΥΟΜΑΙ: Είναι δυνατόν να μην πλανευτείς από την ευωδιά της άνοιξης; Από το σιγοψιθύρισμα του φλοίσβου; Το λάλημα του κορυδαλλού;
Όμως είναι και η άλλη πλάνη, η κακή της αδερφή, που σε πετάει στον φράχτη και νοιώθεις όλα τ’ αγκάθια να σού τρυπούν το σώμα στο σφιχταγκάλιασμά της.
Π. ΠΟΙΗΣΗ: Ένα πράγμα γνωρίζω καλά. Ότι η Ποίηση μεγαλώνει χωρίς να γερνά!!
Ρ. ΡΙΜΑ (Ομοιοκαταληξία). Μια άσκηση ποιητικής συνείδησης. Ένα συνταίριασμα συλλαβών φωνητικό στην κατάληξη. Μια συμφωνία χορδών. Πόσα και πόσα ποιήματα ομοιοκατάληκτα Ελλήνων ποιητών δεν είναι σκέτα αριστουργήματα. Τη ρίμα την αγαπώ. Αυτή η συνταύτιση των ήχων με συναρπάζει, μου δημιουργεί μια παράξενα νοσταλγική αρμονία στην ψυχή.
Σ. ΣΙΩΠΗ: Θυμάμαι στην Α’ του Δημοτικού, η δασκάλα μας η κυρία Μαίρη μας έβαζε σαν μάθημα—μέσα στο μάθημα—την Άσκηση Σιωπής! Κεφάλια ακούνητα, μάτια ακίνητα, στόματα αγέλαστα, κάθε κίνηση ή μορφασμός σταματημένα. Έστω για 2-3 λεπτά. Αυτοπειθαρχία. Γαλήνη. Ηρεμία. Αργότερα, πολύ αργότερα, κατάλαβα βιώνοντας καταστάσεις, ότι το μεγαλύτερο σχολείο τελικά είναι ο Στρατός!
Τ. ΤΑΞΙΔΙ: Η γλώσσα καράβι, η ποίηση ταξίδι. Όταν ταξιδεύω βρίσκομαι σαν σε κατάσταση μέθης. Πάνω στο σώμα των αισθήσεων. Πού θα φτάσω; Δεν με απασχολεί. Θα συναντήσω αυτό που οραματίζομαι; Δεν περιμένω θαύματα. Γύρω μου τρέχουν φωνές, μορφές, μνήμες νωπές. Αφήνομαι σε αυτό μόνο. Εντύπωση ανάγλυφη. Ευτυχώς που κοντεύω ν’ απαλλαχτώ από την ελπίδα. Μια χειροπέδη σφιχτή είναι η ελπίδα!..
Υ. ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΤΕΣ: Πίσω από τη χειροπιαστή πραγματικότητα υπάρχει άλλη μία, την οποία δεν μπορούν όλοι να τη δουν. Λίγοι μόνο ψηλαφίζουν με τρόπο μοναδικό αυτή την άλλη πραγματικότητα. Την κάνουν δική τους, σε μια σχέση ιδιαίτερα τρυφερή και την πολλαπλασιάζουν με τον ρυθμό των κυμάτων. Αυτοί είναι οι υπερρρεαλιστές ποιητές.
Φ. ΦΕΥΓΩ: Φεύγω πριν να με διώξουν. Αυτό είναι σοφό. Φεύγω γιατί χόρτασε η ψυχή μου, φεύγω γιατί δεν μπορώ να χορτάσω την ψυχή μου!! Αυτό που έχει σημασία μετά είναι να τραβάω από την αρχή τον ανήφορο.
Χ: ΧΑΡΟΣ και ΧΑΡΑ: Εδώ η αβυσσαλέα λήθη, εδώ και η ανάσταση. Μαζί περνάνε και προχωρούν. Χάρος και Χαρά πιασμένοι με τη Μοίρα μας δεμένοι. Δεν πάνε αυτοί οι δυό χώρια. Ευτυχώς...
Ψ: ΨΥΧΗ: Μέσα σ’ ένα τετράγωνο ερωτημάτων πάντα βρισκόμουν: Ψυχή-Νιότη-Θέρος-Θάνατος. Πότε αυγή, πότε σκοτάδι έβλεπα. Πότε πληγή και πότε χάδι ένιωθα. Μέσα στην κάθε λέξη ενός ποιήματος υπάρχει ένας χαρούμενος πόνος και μια χαρά εύθραυστη.. Υπάρχει η ψυχή. Ευφορεί ο σπόρος.
Ω: ΤΟ ΩΜΕΓΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΠΛΗΞΗΣ: Μια ομορφιά απρόσμενη. Ένα ανεξήγητο θαύμα. Πίσω από το επιφώνημα αυτό υπάρχει το χρώμα ενός σκιρτήματος. Μια χαρά. Ένα δέος εύψυχο. Το ωμέγα του θαυμασμού σε μια ακριβή στιγμή. Το ωμέγα της ωραιότητας. Δεν βρίσκω αλλιώς να το χαρακτηρίσω.
Ω: ΩΡΑΙΟ: Ό,τι ωραίο μένει εις τον αιώνα! Είναι γιατί κυοφορήθηκε στη θεϊκή στιγμή μιας απέραντης μοναξιάς...
Tου Αντώνη Περδικούλη, ποιητή
