Του Αθανάσιου Φώτου, επί τιμή δικηγόρου
Οι κοσμογονικές αλλαγές που τον τελευταίο καιρό συντελούνται με γρήγορους ρυθμούς στην ελληνική κοινωνία και η αναδιάρθρωση των δομών σηματοδοτούν την απαρχή μιας νέας περιόδου σε ολόκληρο τον κόσμο που πολλοί από εμάς δεν έχουμε υποψιασθεί. Τα έθνη ξεπερνούν τις μεταξύ τους μικροδιαφορές, συσπειρώνονται και συνασπίζονται μεταξύ τους, ξεχνούν τις παλαιότερες διαφορές μεταξύ τους, ενώνονται σε μία ειρηνική συνύπαρξη και με συντονισμένες ενέργειες και πρωτοβουλίες από κοινού προσπαθούν να αντιμετωπίσουν κάθε εχθρό που έξαφνα παρουσιάζεται στη ζωή τους και συνταράσσει την ομαλή συμβίωσή τους.
Η ένωση των επιστημονικών δυνάμεων για την από κοινού καταπολέμηση της πανδημίας του κορονοϊού είναι το τελευταίο δείγμα αυτής της προσπάθειας. Της συνύπαρξης, της αλληλεγγύης και της ομαλής συνεργασίας. Ο λοιμός, που αυτές τις μέρες χτύπησε την παγκόσμια κοινότητα, δημιούργησε νέα δεδομένα στη ζωή των ανθρώπων που θα τον συνοδεύουν για πολλά χρόνια μέσα σ’ ένα κλίμα αστάθειας και αβεβαιότητας, χωρίς να γνωρίζει αν η μορφή της κοινωνίας, την οποία ο ίδιος συνέθεσε, θα μπορεί να συμβιώσει και να κοινωνήσει με τους άλλους, μέσα σε μία δημιουργική ελευθερία και κατόπιν να αναπτύξει αυτόνομα την προσωπικότητά του. Η πανδημία, που χτύπησε και τη χώρα μας, άφησε το δικό της αποτύπωμα, τη δική της σφραγίδα και παρουσία στην ανθρωπότητα.
Οι άνθρωποι μετρούν τις πληγές που η ίδια άφησε πίσω της. Προσπαθούν να τις επουλώσουν και θωρακίζονται πίσω από ένα τοίχος άρρηκτο για κάθε ενδεχόμενο νέας εμφανίσεώς της. Οι χιλιάδες νεκροί και οι ασθενούντες δίδαξαν στα κράτη ότι δεν πρέπει να εφησυχάζουν, αλλά να είναι πάντα έτοιμα για κάθε νέα επίσκεψή της κοντά μας. Νέες συμπεριφορές, καταστάσεις και πρωτοβουλίες σημάδεψαν τη ζωή μας μέσα στην κοινωνία. Αλλοίωσαν την καθημερινότητά μας και μας επέβαλαν έναν νέο τρόπο ζωής, άγνωστο μέχρι σήμερα. Μια αλλαγή που μας πονά, μας θλίβει, μας τσακίζει το είναι μας, αλλά αναγκαστικά την αποδεχόμαστε και είμαστε αποφασισμένοι να πορευθούμε και να συμβιώσουμε με αυτή. Το μεγάλο πρόβλημα του ανθρώπου είναι η ελευθερία του. Είναι ο πιο ζωτικός χώρος. Η ελευθερία που πρέπει να εμφανίζεται με ενέργεια μέσα στους κόλπους της κοινωνίας. Να μπορεί ο άνθρωπος να εκπληρώσει τα έργα του με πίστη, αφοσίωση και σεβασμό έναντι της κοινωνίας. Ένας νέος τρόπος ζωής επεβλήθη που κάνει τον άνθρωπο να εξεγείρεται, να επαναστατεί και να αναζητεί τον χαμένο εαυτό του. Πέντε μήνες ήταν αρκετοί για την εξάπλωση της πανώλης σε ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα με εκρηκτικές διαστάσεις, που κλονίζουν συνθέμελα τα κράτη των εθνών και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων.
Η κατακραυγή είναι γενικευμένη. Φωτογραφίζει πρόσωπα, ενοχοποιεί ηγέτες και πολιτικά σχήματα για την αδρανοποίησή τους έναντι του αόρατου εχθρού. Στιγματίζει όσους έπεσαν θύματα κακών συμβούλων ή ολιγώρησαν και επέτρεψαν τόσα δεινά να εισβάλουν στη ζωή μας, που θα μας συνοδεύουν για χρόνια στο πέρασμά της. Μετέβαλε τις οικονομικές συνθήκες. Τον τρόπον της ζωής των ανθρώπων που ζούσαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Τις μετακινήσεις τους με τα συγκοινωνιακά μέσα. Τις εργασιακές τους σχέσεις. Τα ξεφαντώματα στα πανηγύρια. Τις εκδρομές. Τη συμμετοχή τους σε μουσικές συναυλίες και στα πανηγύρια. Τις διασκεδάσεις τους που αποτελούσαν τον εντυπωσιακό διάκοσμο μέσα στην κοινωνία μας. Αυτές τις τρελές χαρές. Τα ξεφαντώματα αυτά, τα αφήνουμε πίσω στο αρχείο της ιστορίας και φορτωνόμαστε τον νέο προβληματισμό που ξαφνικά μας επέβαλε στη ζωή μας η νέα κατάσταση πραγμάτων. Ο άλλος ορίζοντας. Αυτός τώρα κινεί τα νήματα και την πορεία μας στην κοινωνική διαβίωση.
Η αλλαγή της ζωής μας. Η νέα πορεία της. Νέες συμπεριφορές. Νέοι τρόποι. Και νέα ήθη, μας οδηγούν σε νέους δρόμους και συνήθειες. Είναι πολλά τα ερωτήματα που μας τριβελίζουν στις ανηφοριές που ξεπρόβαλε μπροστά μας η θανατηφόρος νόσος. Βλέπω θόλο, σκοτεινό, το μέλλον. Το νέο βιβλίο της ζωής μας, που τώρα άρχισε να καταγράφει τους ακράτητους θρήνους των ανθρώπων της παγκόσμιας ιστορίας και τροφοδοτεί με πόνο και λύπη τις καρδιές μας. Από την πρώτη στιγμή που ο κορονοϊός χτύπησε τον κόσμο άρχισε να ξετυλίγεται και το κουβάρι. Οι προβληματισμοί μας άρχισαν να ζυμώνονται μέσα στον ανήσυχο λογισμό μας. Η πανδημία επιτέθηκε τόσο γρήγορα ανοίγοντας έναν νέο ορίζοντα και κατέδειξε εκείνους τους ηγέτες του κόσμου που διαχειρίστηκαν με υπευθυνότητα και σωφροσύνη αυτήν την κρίση, βασιζόμενοι στις επιστημονικές γνώσεις και σ’ εκείνους που στηρίχτηκαν στις εμπειρικές γνώσεις. Η επιδημία δημιούργησε μία νέα κατάσταση πραγμάτων. Άλλαξε τον τρόπο της ζωής μας. Εισήγαγε καινούριες καταστάσεις και διαφορετική καθημερινότητα. Πολλές από αυτές τις εκδηλώσεις μας πληγώνουν. Μας πονούν. Ανατρέπουν συνήθειες αιώνων. Ανέσεις και βιώματα. Η καθημερινότητά μας στενάχωρη και προβληματική. Είναι ο άλλος ορίζοντας της ζωής μας. Το οδυνηρό αυτό «σήμερα» που βιώνουμε, ας ελπίσουμε γρήγορα να το αντικαταστήσουμε με το αναστάσιμο «αύριο» που θα φωτίζει ξανά τον δρόμο της ζωής μας.
