θα είναι 73,7 δισ. ευρώ, σχεδόν το ήμισυ των 135 δισ. που είχαν προβλεφθεί, πριν από το ξέσπασμα του κορονοϊού. Μέχρι στιγμής έχουν ματαιωθεί περισσότερες από 120.000 προσφορές χορηγιών». Αυτά αποκάλυψε, πρόσφατα, η ισπανική εφημερίδα Expansiοn. Και όλα αυτά συμβαίνουν κατά κύριο λόγο, στον χώρο του ευρωπαϊκού επαγγελματικού αθλητισμού, όπου καλώς ή κακώς χρήματα αρκετά επενδύονται, αθλητική κουλτούρα υπάρχει, αθλητικές εγκαταστάσεις-πρότυπα κοσμούν τις μεγάλες πόλεις και η ιδιωτική πρωτοβουλία βρίσκεται σε πολύ υψηλό οικονομικό επίπεδο.
Πάμε στα του οίκου μας. Τι να πρωτογράψει κανείς για τον ελληνικό αθλητισμό, και ειδικά εν καιρώ πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης. Θα ήθελα να σταθώ αποκλειστικά στον χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού, ως τον βασικό αιμοδότη του επαγγελματικού αθλητισμού στην Ελλάδα. Η πανδημία ήρθε δυστυχώς να καταδείξει ότι ήμασταν σε χαμηλό επίπεδο πρόληψης όσον αφορά στα τμήματα ερασιτεχνικού αθλητισμού. Αυτό θα αρχίσει να φαίνεται ακόμη περισσότερο τώρα, που η κανονικότητα επανέρχεται μεν, αλλά τα αθλητικά σωματεία θα πρέπει να επιβιώσουν, μέσα από τα μηδαμινά έσοδα των τελευταίων μηνών.
Όλοι όσοι έχουν γνώση των καταστάσεων, σχετικά με τον αθλητισμό στην Ελλάδα, εκφράζουν μία σειρά από βασικά ερωτήματα. Οι αθλητές θα συνεχίσουν να προπονούνται και αν ναι, υπό ποιες οικονομικές και υγειονομικές συνθήκες; Οι προπονητές θα συνεχίσουν να προσφέρουν υπηρεσίες και αν ναι, υπό ποιες ασφαλιστικές και οικονομικές συνθήκες; Οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού θα επιστρέψουν στις εργασίες τους και αν ναι, υπό ποιες συνθήκες; Τα χιλιάδες αθλητικά σωματεία θα συνεχίσουν να είναι ενεργά και αν ναι, υπό ποιες νομικές συνθήκες; Δυστυχώς τα ερωτήματα είναι ρητορικά, καθώς λίγο πολύ γνωρίζουμε από πριν τις απαντήσεις.
Προφανώς, από την ακύρωση όλων των αθλητικών διοργανώσεων στην Ελλάδα, χτυπήθηκε στο σύνολό του ο αθλητισμός, αλλά ο ερασιτεχνικός αθλητισμός περισσότερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα έσοδα είναι ακόμη λιγότερα και οι συνθήκες άθλησης τις περισσότερες φορές, από δύσκολες έως και ακατάλληλες. Οι οικονομικές ζημιές για τα αθλητικά σωματεία είναι ήδη μεγάλες, αφού μιλάμε για μεγάλες απώλειες εσόδων μόνο από τις εισφορές των μελών τους. Σε αυτές τις απώλειες έρχονται να προστεθούν οι αθλητικές χορηγίες, αλλά και τα έσοδα από κάθε είδους αθλητική εκμετάλλευση και προβολή, που αυτό το διάστημα είναι μηδενικά. Μιλάμε για αθλητικά σωματεία, που όλα αυτά τα χρόνια έχουν δώσει πολλές μάχες επιβίωσης, χωρίς ουσιαστική στήριξη και παρ' όλα αυτά δεν σταμάτησαν ποτέ να προάγουν το αθλητικό ιδεώδες. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός αποτελεί μία τεράστια «βιομηχανία» αθλητών, προπονητών, αθλουμένων στην Ελλάδα, ενώ γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι συντηρεί εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και πολλά επαγγέλματα, που κινούνται γύρω από αυτόν. Και βεβαίως πρόκειται για έναν τομέα, που δεν αποτελεί μόνο βαριά αθλητική βιομηχανία, αλλά κατά κοινή ομολογία αναπόσπαστο κομμάτι πολιτισμού και κοινωνικοποίησης των πολιτών. Μπορούμε να επισημάνουμε τις ευεργετικές επιδράσεις του στην καλλιέργεια του ομαδικού πνεύματος, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, τον ευγενή συναγωνισμό ή άλλες αρετές, οι οποίες είναι απαραίτητες για την προαγωγή της κοινωνικής ζωής και συνείδησης των πολιτών, και ειδικά των νέων.
Η αβεβαιότητα για την άρτια οικονομική λειτουργία των ερασιτεχνικών συλλόγων διαμορφώνει την επόμενη ημέρα της επιστροφής στην κανονικότητα. Είναι αδήριτη η ανάγκη να δοθούν τα απαραίτητα κίνητρα για να επιβιώσουν τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία, οι προπονητές, οι αθλητές και οι δεκάδες εργαζόμενοι στον χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Η επανεκκίνηση του ερασιτεχνικού αθλητισμού θα πρέπει να γίνει με κριτήριο την ορθή πρόσβαση των αθλητών στις αθλητικές εγκαταστάσεις, την εξασφάλιση της υγειονομικής ασφάλειας αθλητών και αθλουμένων, την εργασιακή και ασφαλιστική προστασία των προπονητών, αθλητών και άλλων εργαζόμενων στον ευρύτερο χώρο, τη βιωσιμότητα των αθλητικών σωματείων αλλά και τη στήριξη των μικρών και μεσαίων ιδιωτικών και δημοσίων γυμναστηρίων. Και όλα αυτά μέσα σε έναν μανδύα απόλυτης οικονομικής εξασφάλισης από την πολιτεία.
Στόχος πρέπει να είναι να μη χαθεί ούτε μία θέση εργασίας στον ευρύτερο χώρο του αθλητισμού στην Ελλάδα. Να μην τα παρατήσει μέσα στο ευρύτερο κλίμα απογοήτευσης ούτε ένας αθλητής. Να μην κατεβάσει ρολά ούτε ένα αθλητικό σωματείο. Να γεμίσουν και πάλι τα γήπεδα και οι αθλητικοί χώροι. Να αρχίσουν επιτέλους οι μεγάλες επενδύσεις και στον χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού, γεγονός που θα συνεισφέρει στον οριστικό «απογαλακτισμό» του από την πολιτεία.
Δεν θέλει ευχολόγια αλλά άμεσες δράσεις, από όλους όσοι ηγούνται του χώρου. Επιβάλλεται όχι μόνο να επανέλθει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στην προ κορονοϊού πραγματικότητα, χωρίς να κινδυνέψουν εργασιακές θέσεις και αθλητικά σωματεία με λουκέτο, αλλά να απολαύσει στην πράξη πλέον, την προστασία και την ουσιαστική στήριξη της πολιτείας, όπως επιβάλλει το Σύνταγμα. Μόνο όταν δούμε τον ερασιτεχνικό αθλητισμό ως μέσο ανάπτυξης και προόδου και όχι ως μέσο φθηνού παραγοντισμού και άσκησης πολιτικής, θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι παρόλο που εδώ και χρόνια αιμορραγεί, δεν θα αποτελέσει τελικά ακόμα ένα «θύμα» του κορονοϊού.
* Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, μέλος του Μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων
