Μπορεί έτσι να μας συμβαίνει (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου), επειδή το μέλλον φαντάζει να είναι ανέλπιδο, ανεξερεύνητο, θλιβερό και αβέβαιο, σκοτεινό και τρομακτικό. Ποτέ άλλοτε τα προηγούμενα χρόνια, ακόμα και στην αρχή της οικονομικής κρίσης, αλλά και κατά την εφαρμογή των σκληρών μνημονίων, δεν είχαν γεννηθεί τόσο καθαρές σκέψεις γύρω από την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Του τι περίπου μας περιμένει... Κι όλα γυρνούσαν στο παρελθόν. Όσο πιο πολύ διαρκεί η καραντίνα και οι περιορισμοί της κυκλοφορίας και της κίνησης των ανθρώπων λόγω κορονοϊού, άλλο τόσο η απαισιοδοξία και τα άσχημα σενάρια κερδίζουν έδαφος στις προβληματισμένες, μπορεί και φοβισμένες, σκέψεις όλων ημών των «ελεύθερων περιορισμένων πολιτών»...
ΚΑΙ δυστυχώς για τούτην τη γενιά και ίσως για πολλές από τις επόμενες, τα τρία πρώτα φανερά μνημόνια (και άλλα τόσα κρυφά) με τον φονικό κορονοϊό να έρχεται... καπάκι στη χύτρα της κοινωνικής δυστυχίας, οδήγησαν στις καλένδες την παραμικρή ελπίδα γρήγορης ανάπτυξης της οικονομίας και ταχείας ανάτασης της κοινωνικής ευημερίας - την οποία μια φορά κι έναν καιρό γευτήκαμε και με το παραπάνω...
ΠΟΙΟΣ αλήθεια πριν λίγους μήνες θα μπορούσε να πιστέψει και να μην το θεωρούσε ως αστείο, αν του έλεγαν πως για να βγει από το σπίτι του στον δρόμο θα χρειαζόταν βεβαίωση νόμιμης και περιορισμένης κίνησης; Ποιος να πίστευε ότι για να πας τους αρρώστους συγγενείς φαγητό ή φάρμακα, θα πρέπει να στέλνεις πρώτα SMS; Πότε στο παρελθόν θα πλήρωνες πρόστιμο 600 ευρώ (!) επειδή δεν θα δεχόταν ο αστυνόμος ένα χαρτί που θα είχε απλά έναν λάθος κωδικό; Αντί για 4 ας πούμε το 6. Πότε θα μπορούσες να είσαι νόμιμος αν μόνο έβγαζες τον σκύλο βόλτα; Απίστευτα πράγματα, απρόβλεπτη, ασυνήθιστη υπακοή, αξιοθαύμαστη υποταγή!
ΑΥΤΑ και άλλα πολλά που συμβαίνουν πριν κλείσει το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, μας γυρίζουν για... καλύτερες μέρες (!) δυστυχώς στο μακρινό παρελθόν! Τότε που, παρά τις τρομερές δυσκολίες διαβίωσης, ο κόσμος κυκλοφορούσε χωρίς μάσκες και γάντια, αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν στις γιορτές, στριμώχνονταν στις εκκλησίες και στις κοινωνικές εκδηλώσεις, μαζεύονταν στο φτωχικό τραπέζι ολόκληρη η οικογένεια, τότε που οι παππούδες χαίρονταν τα εγγόνια και τα παιδιά ήταν δεμένα με σεβασμό και αισθήματα με τους γονείς. Τι συμβαίνει σήμερα απ´όλα αυτά;
ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι μετά από αυτήν τη σκληρή δοκιμασία, όπου μόνο η απειλή του θανάτου πειθάρχησε την ανθρωπότητα ολόκληρη, τα πάντα θα αλλάξουν στον κόσμο. Και όσο δύσκολο θα είναι να αλληλοχαιρετιζόμαστε στον δρόμο με τους... αγκώνες, άλλο τόσο δύσκολο θα είναι να καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε γενικώς...
Από τον Χρήστο Τσαντήλα
