Χρόνια μαλώνουμε τι είναι αυτοί, που έρχονται από την Ανατολή. Πρόσφυγες ή μετανάστες; Η τάξη αποκαταστάθηκε πλέον. Ορμούν τώρα όχι θαλασσοβουτηγμένοι στο Αιγαίο για να τους περιποιηθούν οι ΜΗΚΥΟ με τις ανοιχτές αγκάλες. Να τους πουν κι από πάνω «περάστε από το ταμείο, δεν απαιτείται Ταυτότητα (η πραγματική) αρκεί η εικονική». Αυτή η μασκαράτα των τελευταίων ετών αποκαλύφθηκε στην πράξη. Είναι ‘εισβολείς’ στα σύνορα, τώρα στον Έβρο, κραυγάζοντας διάφορα, βέβηλα, αποκριάτικα…
Ήταν η εντολή άνωθεν, από το βαθύ τουρκικό κράτος, και γιατί όχι από το προεδρικό μέγαρο. Μερικοί αναλυτές αναρωτιούνται γιατί διάλεξε τέτοια περίοδο ο Ερντογάν. Για άλλους σχετίζεται με τις Αποκριές μας, για άλλους ήταν η ροή των γεγονότων τέτοια, οι διαφορές του Τούρκου προέδρου με τη Δύση στο πρόβλημα της Συρίας. Υπάρχουν απλοί δρόμοι, αλλά υπάρχουν και σύνδρομα, πολλοί δρόμοι αντάμα. Συμβαίνει μάλλον το δεύτερο. Πάλι επιλέχτηκε μία περίοδος γιορτής, με έντονη φόρτιση. Αν τον Δεκαπενταύγουστο του 2018 (όταν απελευθέρωσε τους στρατιωτικούς) ήταν θρησκευτική, τώρα ήταν λαϊκή, Αποκριές. Χαλάρωση, στην αρχή της άνοιξης, της Σαρακοστής που είτε την τηρούμε είτε όχι, είναι ένα όριο που το βιώνουμε όλοι μας. Το είχαμε πει και τότε όσοι νιώθουμε λίγο Ιστορία. Ένας ηγεμόνας, ένας αυτοκράτορας δεν ανοίγεται στον κόσμο, δεν βάζει την υπογραφή του όποτε να ‘ναι. Θέλει επισημότητα. Τότε ήταν μία «Πολιτική ελέους Ερντογάν (Ελευθερία 20 Αυγ. 2018, σελ. 3), τώρα μία ωμή, απροκάλυπτη πολιτική διαταγή, «Αποκάλυψη» θα την έλεγα, αλά τούρκα. Μας αποκαλύπτει τι πραγματικά συμβαίνει γύρω από τους πρόσφυγες-μετανάστες. «Ό,τι και να ‘ναι», είναι σαν να λέει, «τρώγεστε ή μονιάζετε, εγώ είμαι το αφεντικό. Εμένα θα ακούτε!». Οι Αποκριές έχουν πάντα πολιτικό μήνυμα. Όπου οργανώνεται συνυπάρχει πολιτική σάτιρα.
Πρώτη φορά συνέβη στη σύγχρονη Ιστορία να περνούν με ηρωική έξοδο τα σύνορα μετανάστες, σαν σε ταινία, φυσικά θα έσπαγαν τις μπάρες. Όπως έκαναν οι ναζί κάποτε σε γειτονικές τους χώρες. Χαρακτηρίζεται πολεμικού τύπου ενέργεια, υβριδικού, κοκ., ό,τι και να ‘ναι κανένας πόλεμος δεν γίνεται χωρίς λαϊκές ενισχύσεις. Έγινε στα σύνορα μιας χώρας. Κι εδώ έχει συνέπειες και για μας και για τον ίδιο. Το σήμερα δεν είναι πλέον σαν το χθες. Περάσαμε σε νέα φάση στα ελληνοτουρκικά. Αυτό είναι το νέο. Όπως περνούμε σε νέα εσωτερική πολιτική.
Εάν το χάβαμε λόγω αποκριάτικης ραστώνης αλλά και μεταμεσονύκτιας ώρας, θα ήταν το αδιανόητο. Ευτυχώς κυβέρνηση, δυνάμεις ασφαλείας, κάτοικοι του Έβρου, αντέδρασαν άμεσα. Σε ό,τι αφορά στην κυβέρνηση, εκτιμούν πολλοί, μάλλον δεν θα υπήρχε σήμερα. Θα την περίμεναν οι γνωστοί κουκουλοφόροι, οι μη αποκριάτικοι.
Έπεσαν οι μάσκες! Μέσα «σε μία ώρα» κατέρρευσε το αφήγημα του Σύριζα με το οποίο ντύθηκε αποκριάτικα τα τελευταία χρόνια (2015-2019). Τώρα πια ο λαός βλέπει ότι δεν είμαστε η απόλυτη χώρα των ανοικτών οριζόντων, οι ξένοι δεν είναι όλοι αδελφοί μας, υπάρχει πατρίδα κι ας την υποτιμούν… Τώρα πια «Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας…». Έτσι κάποτε είπε ο μέγας δημοκρατικός, ο Περικλής, σύντροφοι... Όσοι κτίζουν παλάτια στην άμμο αυτό παθαίνουν. Βέβαια κάνουν διαδηλώσεις, η νεολαία τους πρωτίστως, αλλά το κάνουν για την τιμή των δικών τους όπλων, να σώσουν το οικοδόμημα που έστησαν. Το παραμύθι που χρόνια σέρβιραν, αυτοί που αποδομούν τους μύθους άλλων, έληξε. Ας το χωνέψουν τώρα. Μην γίνουν τα χειρότερα και μετά θα ντρέπονται να εμφανιστούν! Όπως ντρέπονται κάποιοι άλλοι. Η ιστορία είναι ο χειρότερος δικαστής. Αλλά σου δίνει πολλές ευκαιρίες να γλιτώσεις.
Η εισβολή στις Καστανιές Αποκριά του 2020 απομυθοποίησε τα πράγματα. Ελληνική αποκάλυψη: άμαχοι εισβολείς των συνόρων, ελάχιστοι πρόσφυγες. Τέρμα. Πρέπει να το καταλάβουμε, Συριζαίοι και μη, ότι τα πράγματα έχουν πάντα το όνομά τους στο επίσημο λεξικό. Η αποκριάτικη φάρσα των τελευταίων ετών τελείωσε. Οι Τούρκοι αυτό θέλουν. Να ξέρουμε την πάσα αλήθεια, να είμαστε σε έριδα μεταξύ μας για τη σημασία των λέξεων. Με το νταηλίκι μιας ώρας να έλθει μόνιμη κρίση, οι μισοί Έλληνες να λένε τους άλλους μειοδότες: ανεγκέφαλους ή «βαρεμένους»…
Για την ακρίβεια αποκαλύφθηκε η πολιτική που παίζεται. Οι ερχόμενοι τη δουλειά τους κοιτάνε, πώς να βρουν θέση στον ήλιο. Αλλά πίσω από την ανάγκη είναι στημένος ένας χορός συμφερόντων πολιτικών και οικονομικών: η διεθνής αγορά της εργασίας. Καλά κάνουν, αλλά εμείς τι φταίμε. Για την Ελλάδα είναι από ένα σημείο και πέρα απειλή. Το ξέρουν οι «εισβολείς» ή όχι, δεν έχει σημασία.
Από τον Σταύρο Γουλούλη
