Θύμησες, αναμνήσεις, νοσταλγικές στιγμές της περασμένης ζωής. Ο ήλιος ελκυστικός και απολαυστικός, καθώς ζεσταίνει τα πονεμένα τους γηρατειά. Σήμερα κουβέντιασαν, πώς ήταν τα παλιά, πώς είναι το σήμερα και πώς θα είναι το μέλλον. Ας δούμε ένα όριο, πριν εκατό χρόνια. Και πώς θα είναι τα επόμενα εκατό. Στο τότε και στο τώρα. Σοβαρό λόγο παίζει εδώ ο στοιχειώδης ψυχολογικός κανόνας: «Τα χρονικώς μακράν, ψυχολογικώς εγγύς και τα χρονικώς εγγύς, ψυχολογικός μακράν». Δεν θυμόμαστε τι φάγαμε προχθές, θυμόμαστε όμως στιγμές του βαθιού παρελθόντος. Έτσι για να μαθαίνουμε και λίγη ψυχολογία. Τα παλιά θυμούνται οι γέροι, όταν ήσαν θαλεροί και δυναμικοί.
Ας ρίξουμε όμως κι εμείς μια ματιά συγκριτική στο τότε και στο σήμερα. Γυρνάμε 100 χρόνια πίσω. Στα 1920. Προσωπικά έζησα σχεδόν όλον τον αιώνα. Έτσι θυμάμαι πολλά.
Τότε το προσδόκιμο της ηλικίας ήταν τα 50 χρόνια, ίσως και λιγότερα. Σήμερα ξεπερνάμε τα 80 χρόνια. Πώς τα καταφέραμε; Με το σαπούνι, τα φάρμακα, τις συνθήκες ζωής. Δεν είχα γεννηθεί ακόμη, αλλά λένε πως τη βενζίνη την πωλούσαν τα φαρμακεία. Ενώ σήμερα υπάρχει πληθώρα πρατηρίων καυσίμων. Η Αθήνα ήταν ένα μεγάλο χωριό. Σήμερα συγκεντρώνει τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας. Η Λάρισα ήταν μία λασπούπολη. Μια κονιορτούπολη. Πλημμυροπαθής από τον Πηνειό. Με μια έξαρση. Το παζάρι της Τετάρτης, πάνω στο φρούριο. Πωλούσαν ζωντανές κότες και γουρουνάκια. Ματζούνια και φυλακτά Αγιορείτικα. Οι γυναίκες έπλεναν με αλισίβα τα ρούχα. Τα κτυπούσαν με τον κόπανο στο ποτάμι ή στο ρέμα. Και τα γκατζόρια δίπλα μέσα στις σαρμανίτσιες και το μπισίκη, να ρεκιάζουν από το κλάμα και το τσιρλιό.
Οι γυναίκες γεννούσαν στο σπίτι με τη βοήθεια της μαμής. Ο επιλόχειος πυρετός θέριζε τις γυναίκες. Οι κομπογιαννίτες άφθονοι. Οι θάνατοι ανάλογοι. Θέριζε η ελονοσία, η φυματίωση, οι μολύνσεις.
Αυτά και πολλά άλλα γίνονταν, έως και πολλά χρόνια πριν. Σήμερα; Ω! σήμερα. Χωρίς υπερβολή ζούμε στην πιο καλή εποχή, όλων των περιόδων της ανθρώπινης ζωής. Μας το είπε και ο Ομπάμα, ο πρώην Πρόεδρος της Αμερικής στον ιστορικό και φιλοσοφημένο λόγο του, όταν μας επισκέφθηκε στην Αθήνα: «Εάν κάποιος ήθελε να διαλέξει μια εποχή για να ζήσει, θα διάλεγε τη σημερινή». Πέρα από τις παιδικές μας αναμνήσεις, τις διαλεχτές νοσταλγίες και τους ρομαντισμούς, το σήμερα υπερτερεί όλων των εποχών. Χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η Παγκοσμιοποίηση, που μας την επέβαλαν δίχως να καταλάβουμε. Μας ήλθε όμως κουτί και με τον Καπιταλισμό πάει χέρι-χέρι χαράσσοντας το μέλλον μας.
Βέβαια οι Αριστεροί-Κομμουνιστές τη μάχονται αβυσσαλέα. Όμως, εν τη πράξει -την αποδέχονται και τη χρησιμοποιούν. Ποιος δεν την ασπάζεται και μάλιστα με πάθος για την εξυπηρέτηση των σκοπών του; Ας κάνουμε βήμα χωρίς το Iντερνετ. Φταίει το κατεστημένο. Φταίει το Κεφάλαιο και ο Καπιταλισμός. Φταίει το άδικο του εργάτη. Ναι, ο εργάτης αδικείται, αλλά είναι κι αυτός στην καλύτερη εποχή. Ναι. Να τα αλλάξουμε, αλλά τι να βάλουμε στη θέση τους; Να σταματήσουμε το τρένο της Κίνας. Με 300 χλμ. την ώρα. Αθήνα-Θεσ/νίκη σε μία ώρα και να πάμε με τον ρομαντικό αραμπά. Πώς να κλείσουμε τα θαυμάσια Νοσοκομεία και τα Θεραπευτήριά μας; Δείτε στα Νοσοκομεία μας, ποιοι απολαμβάνουν τη δωρεάν νοσηλεία; «Οστις δύναται ελθείν». Ο αλλοδαπός, ο ρακένδυτος.
Πότε είχε ο κόσμος τέτοια ανθρωπιά; Πότε η μάθηση βρήκε πόρτες ανοιχτές σε Σχολεία και Πανεπιστήμια; Πότε το κάθε Ελληνόπουλο ονειρευόταν να γίνει Πρώτος Έλληνας; Σήμερα κάθε Έλληνας μπαίνει ελεύθερος σ’ ένα Στάδιο και φιλοδοξεί αθλούμενος να γίνει ένα αστέρι! Ποιος μπορεί να αγνοήσει τα θαύματα επικοινωνίας; Να επικοινωνείς στα πέρατα της γης και άμεσα να έχεις μπροστά σου τη μορφή και τη φωνή του άλλου; Πόσο ευχάριστη και αναγκαία είναι; Διάβαζα προχθές σ’ ένα ιατρικό περιοδικό καθώς περίμενα τη σειρά μου να με καλέσει ο γιατρός (αχ! αυτή η αναμονή σε ιατρείο, σ’ έναν χώρο 2 επί 2, φίσκα από κόσμο με γρίπη και υποψία από κορονοϊό) διάβαζα λοιπόν το αδιανόητο. Ένας φημισμένος γιατρός από το Λονδίνο, με τη βοήθεια της Ρομποτικής Ιατρικής, έκανε μια δύσκολη, αλλά επιτυχημένη εγχείριση σ’ έναν ασθενή στη Ν. Υόρκη. Στη διάθεσή του βέβαια, όλα τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας.
Ποιος λοιπόν κατόπιν όλων αυτών, που αναφέρουμε, τολμάει να κάνει πρόγνωση για τα επόμενα χρόνια; Πώς θα είμαστε άραγε; Θύματα μιας παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής; Πιθανόν. Πιθανόν και καλύτερες μέρες. Ημίθεοι ή και στάχτη; Πάντως το σχόλιο της έρευνας είναι χαρακτηριστικό. Όταν φθάσουμε στο 2050, δηλ. σε 30 χρόνια, το προσδόκιμον της ηλικίας θα φθάσει τα 150 χρόνια και πολύ πιθανόν ο άνθρωπος αυτός να έχει σήμερα γεννηθεί.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
