Από τον Κων/νο Οικονόμου
Η ΑΝΕΜΩΝΗ: Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο μύθο του Άδωνη και της Αφροδίτης. Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν ο Άδωνις βγήκε για κυνήγι στο δάσος. Εκεί όμως τον περίμενε ο θεός Άρης, ο ανταγωνιστής του στην καρδιά της Αφροδίτης, ο οποίος ζήλευε τον Άδωνη αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου. Ο Άρης, λέει μια παραλλαγή του Μυθου, μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνη και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη, μόλις άκουσε τα βογκητά του αγαπημένου της, έσπευσε να τον βρει. Όμως ήταν πια αργά. Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και προσπάθησε να τον ξαναφέρει στη ζωή ραντίζοντάς τον στην πληγή του με λίγη από τη θεϊκή τροφή, το νέκταρ. Και από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά φέρνει σύντομα την παρακμή του. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, εκεί που έπεσε το αίμα του Άδωνη φύτρωσε ένα κατακόκκινο λουλούδι, η παπαρούνα.
Ο ΥΑΚΙΝΘΟΣ: Ο Υάκινθος ήταν ένας νέος από τη Σπάρτη, φίλος του Απόλλωνα, θεού του ήλιου, αλλά και του Ζέφυρου, θεού του ανέμου. Σ΄αυτόν, όμως, θα αναφερθούμε σε ιδιαίτερο άρθρο.
Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ: Όταν ο όμορφος νέος Νάρκισσος είδε την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής, γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του, πού έμεινε εκεί ακίνητος αυτοθαυμαζόμενος μέχρι που έπεσε στο νερό και πνίγηκε. Το λουλούδι νάρκισσος υποτίθεται ότι φύτρωσε σε εκείνο το σημείο. Όμως, και για τον Νάρκισσο θα αναφερθούμε σε άλλο άρθρο.
Ο ΚΡΟΚΟΣ: Ο Κρόκος ήταν φίλος του θεού Ερμή. Μια μέρα και ενώ οι δύο φίλοι έπαιζαν, ο Ερμής χτύπησε κατά λάθος τον Κρόκο στο κεφάλι και τον σκότωσε. Στον τόπο του συμβάντος φύτρωσε ένα λουλούδι. Τρεις σταγόνες από το αίμα του άτυχου νέου που έπεσαν στο κέντρο του λουλουδιού έδωσαν τα στίγματα του φυτού που από τότε πήρε το όνομα κρόκος. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο Κρόκος ήταν ένας νεαρός, που εξαιτίας ενός άτυχου έρωτα για τη Νύμφη Σμίλακα μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ταυτόχρονα η Σμίλαξ έγινε το ομώνυμο αναρριχητικό φυτό (Σμίλαξ ή Ουρβιά).
ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ: Στην Ελληνική μυθολογία το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από τη θεότητα των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα, που ήταν μία από τις Πιερίδες Νύμφες. Αυτή μια μέρα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι. Κοντά της ήρθαν να δουν το λουλούδι η Αφροδίτη, θεά της αγάπης, και ο Διόνυσος, θεός του κρασιού. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ευωδιά. Ο Ζέφυρος, θεός του ανέμου, φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας, θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει. Έτσι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε και ονομάστηκε από τους θεούς "Βασιλιάς των λουλουδιών".
Η ΠΑΙΩΝΙΑ: Η παιώνια πήρε το όνομα της από τον Παίωνα που φαίνεται ότι ήταν θεότητα της θεραπείας αφού μάλιστα είχε θεραπεύσει τον Άδη και τον Άρη από διάφορα τραύματα. Ο μύθος που μας αφορά λέει πως ο Παίων ήταν μαθητής του Ασκληπιού, του θεού της υγείας και της ιατρικής. Κάποτε, η Λητώ (μητέρα του Απόλλωνα), του δίδαξε πως να αποκτήσει μια μαγική ρίζα που φύτρωνε στον Όλυμπο η οποία απάλυνε τον πόνο των γυναικών κατά τον τοκετό. Ο Ασκληπιός, μαθαίνοντας το γεγονός και φοβούμενος μήπως ο μαθητής του τον ξεπερνούσε, ζήλεψε και αποπειράθηκε να τον σκοτώσει Ο Δίας, τότε, έσωσε τον Παίωνα από την οργή του Ασκληπιού μεταμορφώνοντάς τον στο λουλούδι παιώνια. Σύμφωνα με αρχαίους συγγραφείς, οι σπόροι της παιώνιας χρησιμοποιούνταν για τις εγκύους στην αρχαιότητα.
Η ΑΓΑΥΗ [ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ, ΑΘΑΝΑΤΟΣ]: Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστή ή ευγενικής καταγωγής. Το φυτό της Αγαύης ήρθε στην Ελλάδα από το Μεξικό.
Ωστόσο το όνομά του είναι ελληνικό και πιθανώς του αποδόθηκε επειδή η Ελληνίδα Αγαύη ήταν μια από τις δευτερεύουσες θεότητες της νύχτας και της Σελήνης κρατώντας μια όψη της αρχαίας Μητέρας Γης [Γαίας] της Μεσογείου που θυμίζει το έδαφος της περιοχής Jalisco του Μεξικού, όπου το φυτό είναι ενδημικό. Η Αγαύη, κατά το Μύθο, ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης, μητέρας του Διόνυσου. Όταν η Σεμέλη κεραυνοβολήθηκε από τον Δία, η Αγαύη διέδωσε πως ο Δίας τιμώρησε την αδερφή της γιατί τον συκοφάντησε. Αργότερα ο Διόνυσος εκδικήθηκε για την μητέρα του και επέβαλε βαριά τιμωρία στην Αγαύη. Όταν ο Διόνυσος επέστρεψε στη Θήβα, όπου βασίλευε τότε ο Πενθέας, ο γιος της Αγαύης, διέταξε όλες τις γυναίκες της πόλης να πάνε στο βουνό Κιθαιρώνα, για να τελέσουν τα μυστήριά του. Ο Πενθέας που δεν συμφωνούσε με την εισαγωγή της νέας θρησκείας, προσπάθησε να κατασκοπεύσει τις Βάκχες. Η μητέρα του τον αντιλήφθηκε, τον πήρε για άγριο ζώο και μέσα στην μανία της, μαζί με άλλες Μαινάδες, τον κατασπάραξε διαμελίζοντάς τον.
ΙΡΙΣ: Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομα του από την αρχαία θεά Ίριδα, την θεά του ουράνιου τόξου και αγγελιαφόρου του Δία. Η Ίρις μετέφερε μηνύματα από το "μάτι του ουρανού" στη γη μέσω του “μονοπατιού-γέφυρας” της καμπύλης του ουράνιου τόξου. Η λέξη ίρις σημαίνει "μάτι του ουρανού". Ήταν το όνομα πού δόθηκε στη θεά , στο λουλούδι και στην κόρη των ματιών μας. Αυτό σημαίνει, κατά την πεποίθηση των αρχαίων προγόνων μας, ότι καθένας από μας κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι ουρανού!
Ο Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου, είναι δάσκαλος, συγγραφέας
Konstantinosa.oikonomou@gmail.com www.scribd.com/oikonomoukon
