Εκείνο τον καιρό, είναι αλήθεια, υπήρχαν περιπτώσεις δύστυχων συμπολιτών οι οποίοι, λόγω της κρίσης, έχασαν τις δουλειές τους και δεν είχαν να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού τους. Τους έβλεπες τις νύχτες να κοιμούνται στα παγκάκια των πλατειών και των πάρκων της πόλης, και τα στρωμένα χαρτόνια από διαλυμένα χαρτοκιβώτια στο χορτάρι των δημοτικών κήπων, όπως του Φρουρίου, να είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες πως εδώ κάποιοι διανυκτερεύουν.
Την ίδια περίοδο, συζητώντας με φίλους για διάφορα θέματα, αλλά και για τα συνθήματα με τα οποία κάποιοι επαναστάτες του… γλυκού νερού… στόλιζαν τους τοίχους της πόλης, μπήκε και το θέμα του HOMELESS και των συμπληρωμάτων του! Ένας από τους φίλους της συντροφιάς εκείνης, φανατικός φίλαθλος και οπαδός της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας, μας πληροφόρησε πως το σύνθημα αυτό αφορούσε στην τοπική ομάδα, η οποία τότε δεν μπορούσε να παίξει στο γήπεδό της και άρα ήταν άστεγη…
Όπως και να ‘χει όμως, γι’ αυτού του είδους τη ρύπανση της πόλης, είναι βέβαιο, δεν υπάρχει κανείς συμπολίτης που να συμφωνεί, όσο κι αν μπροστά στα μάτια μας βεβηλώνονται ακόμα και μνημεία, γιατί εμείς δεν τολμούμε να μιλήσουμε ή να διαμαρτυρηθούμε και να παρατηρήσουμε αυτούς τους… ιδεολόγους αμφισβητίες και αρνητές των πάντων.
Αρκεί κανείς να κάνει μια βόλτα πάνω στον λόφο του φρουρίου, στον Άγιο Αχίλλειο και κάτω στο ποτάμι του Πηνειού, για να πειστεί.
Δεν έμεινε ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο τοίχου ή άλλης επιφάνειας, που να μην έχει μουτζουρωθεί με ποικίλα πολύχρωμα συνθήματα.
Εδώ, μπορούμε νομίζω να μεταφέρουμε μερικά από τα αναρχικού περιεχομένου συνθήματα που αλιεύσαμε περπατώντας στους δρόμους της πόλης, μέσω των οποίων εκφράζονται αυτοί που δεν… γουστάρουν την κάθε μορφής εξουσία -εξ ου και αντιεξουσιαστές- τρομάρα τους: «Καμιά ειρήνη με τα αφεντικά», «Οι μπάτσοι στην πυρά», «Τα κράτη είναι τρομοκράτες», «Ούτε μία ώρα στον στρατό», «Η πατριαρχία δολοφονεί».
Από τον ιδρυτή του αναρχισμού, τον Γάλλο πολιτικό και στοχαστή Προυντόν (1809-1865), που τα ‘βαλε με την ιδιοκτησία, «η ιδιοκτησία είναι κλοπή»,- μέχρι και σήμερα, αυτό το δόγμα-κοινωνικό κίνημα πέρασε από πολλά φιδωτά μονοπάτια, συγκρούστηκε, αυτοδιαψεύστηκε και όπως όλα τα ουτοπικά κοινωνικά κινήματα, σχεδόν αυτοκαταργήθηκε. Ύστερα, πέρασε στα χέρια του Ρώσου επαναστάτη και θεωρητικού του αναρχισμού Μπακούνιν (1814-1876), αντίπαλου του Κάρλ Μάρξ και χάθηκε, ώσπου, κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου (1936-1939), ξαναεμφανίστηκε, όταν μια ομάδα στρατιωτικών του δημοκρατικού στρατού που πολέμησε τις δυνάμεις του κατοπινού δικτάτορα Φράνκο, σχεδίασαν στα κράνη τους το κεφάλαιο Α των αναρχικών, αλλά κι αυτό, μέχρις εκεί.
Ο αναρχισμός στη χώρα μας είναι απολύτως ταυτισμένος με την Αριστερά, χωρίς να αποκλείεται κι άλλες μικροομάδες αριστεριστών, όπως και άλλες, απροσδιόριστης πολιτικής ταυτότητας «συλλογικότητες», να κάνουν χρήση των ίδιων μεθόδων αντικοινωνικής συμπεριφοράς (βία, καταλήψεις, κ.λπ.), κι έτσι το πολυδαίδαλο αυτό φαινόμενο να εμφανίζεται κάθε φορά με διαφορετικό πρόσωπο.
Και η Δημοκρατία, ως το καλύτερο τουλάχιστον μέχρι σήμερα πολίτευμα, πώς στέκεται απέναντι στο πρωτόγνωρο αυτό κοινωνικό φαινόμενο; Πιστεύουμε πως με τα μέσα, τα οποία διαθέτει κάθε ευνομούμενη Πολιτεία, έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει κάθε διατάραξη της κοινωνικής γαλήνης και συνοχής, αλλά παράλληλα, έχει και την υποχρέωση να μορφώνει, να εμπνέει, να συγχωρεί, να ενθαρρύνει και να φροντίζει να δίνει κίνητρα σε όλους τους νέους ανθρώπους για προκοπή, με θέσπιση νέων θέσεων εργασίας και πρόσβαση για όλους, στην καινοτομία, τη δημιουργία και στον εθελοντισμό.
Σε μία πόλη σαν τη Λάρισα, σήμερα, της μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, της μιας εφημερίδας, της έλλειψης ουσιαστικής αντιπολίτευσης στην τοπική αυτοδιοίκηση (Δήμος-Περιφέρεια) και της ανεπαρκούς αστυνόμευσης, είναι φυσικό οι ομάδες αυτές της φθοράς, της καταστροφής και της ασυδοσίας, να κάνουν ό,τι θέλουν και όπου θέλουν.
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
