Δεν έχει πια κανένα νόημα να κλαις, να πονάς ή να συγκινείσαι. Αυτή είναι η ζωή, μια διαρκής διαδικασία παραγωγής και αποβολής ανθρώπινων υπάρξεων, νομοτέλεια κύριος, μην την ψάχνεις, ή όπως θα λέγανε και οι Θεσσαλές γιαγιάδες μας «τι να γένει πιδούλι ’μ, έτσι τα ’δωκε ου Θεός... ».
Κατά βάθος, αν θες να είσαι ειλικρινής, πέρα από τη φευγαλέα μελαγχολία που σε πιάνει στο άκουσμα τέτοιων «μακρινών» θανάτων, ίσως και να είσαι κρυφά και ανομολόγητα ικανοποιημένος, με μια ικανοποίηση που μοιάζει με διαστροφή. Γιατί εσύ ζεις, για την ώρα είσαι καλά, η ζωή είναι μπροστά σου, ο θάνατος, ναι, δεν μπορώ να πω, πολύ λυπηρό ως γεγονός βεβαίως, αλλά αφορά τους άλλους, όχι εσένα, όχι τους δικούς σου.
«Μακαρία η οδός ήν πορεύεις σήμερον» ψάλλουν οι παπάδες και ξεπροβοδούν κόσμο και κοσμάκη, κάθε μέρα στους συνοικιακούς ενοριακούς ναούς, αλλά εσύ την οδό αυτή δεν θα την διαβείς, άσ’ το για αργότερα, φτου φτου φτου, χτύπα ξύλο και μακριά από μας.
Ζεις! Και το 2020 προβάλλει μπροστά σου, σφριγηλό, λαμπερό και πολλά υποσχόμενο. Τουλάχιστον έτσι γράφουν οι εφημερίδες. Η δεκαετία της κρίσης, λένε, παρήλθε, όλοι γίναμε σοφότεροι, μπούρου – μπούρου, οι ίδιες κοινοτοπίες, απολογισμοί και αναλύσεις δεδομένων, τελικά εκτός από τον Αύγουστο, ούτε στις γιορτές υπάρχουν ειδήσεις αγαπητέ Ουμπέρτο.
Όλη αυτήν τη γιορτινή αισιοδοξία, μου τη χαλάει ο... Ερντογάν. Έχει διαχυθεί στην ατμόσφαιρα μια εντύπωση ότι σύντομα θα προβεί σε γεωτρήσεις στα δικά μας νερά, οπότε θα χρειασθεί, λέει, να αντιδράσουμε. Πώς θα γίνει αυτό κανείς δεν ξέρει, ούτε και μπορεί να υποθέσει. Θα τους καταρρίψουμε κανένα αεροπλάνο; Θα χτυπηθούν καράβια μεταξύ τους σαν τα χρόνια που ο Κανάρης πυρπολούσε τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή ; Καλά, διανοείσαι τι λέμε;
Κάπως έτσι γίναμε μια κοινωνία σε αναμονή. Υποθέτω ότι στην ίδια περίεργη κατάσταση αναμονής κάτι μοιραίου είχε βρεθεί η γενιά των Ελλήνων το 1940, όταν οι προκλήσεις του Μουσολίνι στην Τήνο και αλλού κατέληξαν, κάποια ξημερώματα Δευτέρας, στην εισβολή και τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Όλοι απεύχονταν τα συμβάντα, αλλά δεν τα απέφυγαν. Μόνο που εκείνοι είχαν πολεμήσει σε πολέμους και ζούσαν σε σπίτια κρύα και τραχιά. Ολιγαρκείς και μαθημένοι στις κακουχίες δεν είχαν και πολλά πράγματα να χάσουν. Εμείς πάλι, δεν ξέρουμε να πολεμούμε, ούτε και τι είναι πόλεμος. Αν γίνει επεισόδιο, μάλλον θα κοιτάμε σαν χάνοι μπροστά στις οθόνες μας και θα παρακολουθούμε... εχθροπραξίες, σαν να πρόκειται για ένα απλό παιχνίδι μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων παιχτών του Survivor. Οι δικοί μας «παίχτες» με τα μπλε, οι Τούρκοι με τα κόκκινα και στο ενδιάμεσο ίσως να γίνεται και διακοπή για διαφημίσεις και αναφορά στους χορηγούς της εκπομπής.
Φαίνεται ότι η ιστορία είναι ένα τέρας που δεν χόρτασε από αίμα.
Στη χτεσινή «Ελευθερία», πηχυαίοι τίτλοι ανέφεραν πως ο Πούτιν απέκτησε το «απόλυτο όπλο». Πρόκειται για αόρατους πυραύλους, ικανούς να χτυπήσουν παντού στον πλανήτη δίχως να ανιχνευτούν από κανέναν. Εγώ κι εσείς ειδικοί δεν είμαστε, αλλά εντελώς λογικά ρωτάμε πού σκοπεύει να τους χρησιμοποιήσει; Εναντίον τίνος; Θα τους δούμε να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας; Παιχνίδια ισχύος και στρατηγικής θα μου πεις, τα πανάκριβα αυτά όπλα κατασκευάζονται όχι απαραίτητα για χρήση αλλά για αποτροπή, για να ξέρει ο αντίπαλος ότι τα διαθέτουμε στο οπλοστάσιό μας γι’ αυτό κοντά τα χέρια από τα δικά μας πετρέλαια, το δικό μας αέριο, τον δικό μας πλούτο. Από τη Μέση Ανατολή η διαμάχη μετακινείται στην Ανατολική Μεσόγειο όπου υποτίθεται υπάρχουν νέα κοιτάσματα. Σε λίγα χρόνια ο ανταγωνισμός μπορεί να μεταφερθεί εκτός πλανήτη, κι όμως, ο άνθρωπος, επιμένει. Παρά την πρόοδό του, οι ίδιοι πανάρχαιοι ανταγωνισμοί έρχονται να σου θυμίσουν πως κι αν τα χρόνια περνούν σοφότεροι δεν γινόμαστε.
Παραμονές Πρωτοχρονιάς 2020 και η Ελλάδα δηλώνει λυπημένη για τον θάνατο του Θάνου Μικρούτσικου. Μαιτρ της δραματοποίησης των συναισθημάτων μας, γράφουμε όλοι σχόλια λυπητερά, ακούμε τα τραγούδια του και αναμασάμε στον δημόσιο λόγο τις ίδιες κοινοτοπίες. Να, ότι η «χώρα έγινε φτωχότερη», ότι «ο θάνατός του είναι μεγάλη απώλεια», ότι «με το έργο του σφράγισε μια εποχή». Αλλά το θέμα δεν είναι ότι φεύγουν όλοι αυτοί οι δημιουργοί, είναι που η εποχή είναι άνυδρη και δεν γεννάει εύκολα ούτε «μικρούτσικους» ούτε «μεγαλούτσικους». Τα τηλεοπτικά παράθυρα είναι γεμάτα από αναλυτές. Γνώστες ή μη, διαβασμένοι, αδιάβαστοι, αμαθείς ή ημιμαθείς, αναλύουν τα πάντα, για τη φορολογική μεταρρύθμιση, τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, τις πρακτικές Χρυσοχοΐδη και τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Τουρκίας στη Μεσόγειο. Ένα ακατάσχετο και άνευ νοήματος εθνικό μπλα μπλα με κοινό παρονομαστή την εθνική μας κλάψα. Γιατί στην Ελλάδα η κλάψα μάς φτιάχνει, είναι το πιο ισχυρό αφροδισιακό. Το να είσαι χαρούμενος, θετικός και αισιόδοξος, είναι περίπου επιλήψιμο. Σε γεμίζει ενοχές. Κάτι χειρότερο, σε κατατάσσει αυθωρεί στους αφελείς.
«Ευτυχές το νέον έτος» επαναλαμβάνουμε παντοιοτρόπως (οι περισσότεροι μέσω Messenger) τέτοιες μέρες, απαρχές της νέας χρονιάς. Αλλά στο τέλος, όλοι θα ευχόμαστε «να φύγει και να μην γυρίσει». Τεκμαίρεται όθεν ότι η εκάστοτε απερχόμενη χρονιά δεν πήγε καλά, αλλά ούτε και επρόκειτο να πάει καλά, αφού συνήθως επενδύουμε προσδοκίες που δεν είμαστε διατεθειμένοι να υπηρετήσουμε ή να μοχθήσουμε γι’ αυτές. Εξ’ ού και καταλήγουμε στο ηλιθιωδέστερο όλων κλισέ, το γνωστό: «δεν βαριέσαι ρε φιλαράκι, υγεία να υπάρχει κι όλα τ’ άλλα...».
Κι αφού υπάρχει υγεία τι σε νοιάζει; Όλες οι άλλες όψεις και αξίες της ζωής ας πάνε να κουρεύονται...
Θάνο Μικρούτσικε, καλά εσύ την έκανες νωρίς... Τυχερός είσαι ρε μπαγάσα...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
