Χαρμόσυνο το μήνυμά του. Λαμπρός ο πανηγυρισμός του ως τις μέρες μας. Είναι η μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανικής μας πίστης. Η βάση και η αφετηρία όλων των άλλων χριστιανικών εορτών. Όλες οι γιορτές προς τιμήν του Δεσπότου Χριστού, οι λεγόμενες Δεσποτικές, όπως η Βάπτιση, η Μεταμόρφωση, η Σταύρωση, η Ανάσταση, η Ανάληψη και η Πεντακοστή, προϋποθέτουν τη Γέννηση. Χωρίς αυτήν δεν νοούνται. Αν δεν γεννιόταν ο Χριστός, δεν θα βαπτιζόταν, δεν θα μεταμορφωνόταν, δεν θα σταυρώνονταν, δεν θα ανασταινόταν, δεν θα αναλαμβανόταν στους ουρανούς.
Μεγάλο και θαυμαστό το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Είναι το μοναδικό με τις δυο φύσεις, τη θεϊκή και την ανθρώπινη. Καθώς και τις δυο γεννήσεις. Γεννήθηκε προαιώνιως ως Θεός. Και ενανθρώπησε, δηλαδή γεννήθηκε ως άνθρωπός σε συγκεκριμένο χρόνο. Ήταν Υιός του Θεού και έγινε υιός του ανθρώπου (της Παναγίας) με μοναδικό σκοπό τη σωτηρία μας. Εκστατικός ο υμνωδός ψάλλει: «Δι’ ημάς θεός εν ανθρώποις διά την καταφθαρείσαν φύσιν ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν…». Μοναδικό και ανερμήνευτο το γεγονός της θεϊκής ενανθρωπήσεως. Εκφραστικό της μεγάλης αγάπης και φιλανθρωπίας του Θεού. Γι’ αυτό ο υμνωδός προτρέπει: «Άσατε τω Κύριω πάσα η γη και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί και ότι δεδόξασται». Ασύλληπτο το πώς «ο Αχώρητος παντί, εωρήθη εν γαστρί». Πώς δηλαδή χώρεσε στις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου ο άπειρος Θεός. Πώς έλαβε σάρκα και οστά από άνθρωπο. Από την Πάναγνη Κόρη της Ναζαρέτ. Και καταγράφηκε στους ανθρώπινους καταλόγους όπως οι λοιποί θνητοί. Πώς με άλλα λόγια γενεολογήθηκε ο Αγενεαλόγητος. Πώς υποτάχθηκε στον ανθρώπινο νόμο και απέκτησε προγόνους, κάποιοι απ’ τους οποίους μάλιστα ήταν κακόφημοι και αμαρτωλοί.
Η άπειρη αγάπη του Θεού έφερε τον Χριστό στη γη, για να σώσει τον κόσμο από την αμαρτία και την ηθική εξαχρείωση. Ο θεός, όταν δημιούργησε τον κόσμο, τον έκανε Παράδεισο. Αλλά ο άνθρωπος με την αμαρτία του έκανε τον Παράδεισο σταύλο. Γι’ αυτό γεννήθηκε ο Θεός σ’ έναν σταύλο, προκειμένου να ξανακάνει τον κόσμο Παράδεισο. Ήλθε λοιπόν ο Θεάνθρωπος «Τον κόσμο ν’ αναπλάσσει», όπως ψάλλει ο ποιητής. «Έκλινεν ουρανούς και κατέβη». Ήλθε στη γη την πιο κρίσιμη ιστορική περίοδο. Όταν δηλαδή η ανθρωπότητα είχε ξεπέσει ηθικοθρησκευτικά τόσο χαμηλά, ώστε κόντευε να φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι του κακού. Στον πλήρη ξεπεσμό. Στην απόλυτη εξαχρείωση, όπως βεβαιώνει η ιστορία. Εύστοχα ειπώθηκε πως αν ο Χριστός καθυστερούσε να ‘ρθει λίγο ακόμη, δεν θα εύρισκε παρά το πτώμα της ανθρωπότητος. Κατά την έκφραση του Αποστόλου Παύλου ο Χριστός κατέβηκε στη γη «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ. 4,4).
Και πλήρωσε Εκείνος τα λύτρα της σωτηρίας μας με τη ζωή του. Με τη Σάρκωση και τη Σταύρωσή Του. Με το πανάγιο Αίμα Του. Λυτρωτής του κόσμου ο Αναμάρτητος Χριστός. Δεν εκπλήρωσε απλώς επιθυμία ή εντολή του Θεού-Πατέρα, αλλά είναι ο ίδιος η ευδοκία του Θεού-Πατέρα. Όπως ωραία μελωδεί η Εκκλησία στους «Αίνους» της εορτής των Χριστουγέννων: «Ο Πατήρ ηυδόκησεν, ο Λόγος σαρξ εγένετο και η Παρθένος έτεκε Θεόν ενανθρωπήσαντα…». Μεγάλο το μυστήριο της Ενανθρώπησης του Θεού. Θαύμα μέγα, ασύλληπτο και ακατανόητο. Εκφράζει την υπερβάλλουσα αγάπη του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Έγινε Αυτός, ο Άπειρος Δημιουργός και Κυβερνήτης των γαλαξιών του ουρανού και όλου του αστρικού στερεώματος, έγινε κοινωνός της ανθρώπινης φύσης, για να κάνει τους ανθρώπους «κοινωνούς θείας φύσεως» (Β’ Πετρ. 1,14). Να ξαναφέρει τον κόσμο κοντά Του. Να μας κάνει υιούς Θεού κατά χάριν. «Δόξα εν υψίστοις Θεώ».
Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
