Το αποδεικνύουν οι μαρτυρίες των μαθητών του, οι γραπτές πηγές, τα μνημεία και η θρησκευτική μας παράδοση. Βεβαίως, υπήρξαν, κατά καιρούς, και υπάρχουν, σήμερα, πολλοί άνθρωποι, που για τους δικούς του λόγους ο καθένας αμφισβήτησαν και αμφισβητούν τη θεϊκή του υπόσταση. Την ανθρώπινή Του, όμως, δεν μπορεί να την αμφισβητήσει κανένας.
Παρότι, ωστόσο, η θεϊκή Του υπόσταση είναι αυτή, που κάνει τη διαφορά έναντι άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων, που άφησαν πίσω τους τη θετική τους αύρα και προσφορά στην ανθρωπότητα, ο Ιησούς, ακόμη κι αν ήθελε να τον δει κανείς μόνο ως ανθρώπινη ιστορική προσωπικότητα, εμφορείται από τέτοιες αρχές και αξίες, ώστε μπορεί να αποτελεί αξιοζήλευτο πρότυπο στην επίγεια ζωή για ολόκληρη την οικουμένη. Ας δούμε, λοιπόν, κάποιες απ’ αυτές και θα καταλάβουν το γιατί, ακόμη, και οι άπιστοι Θωμάδες.
Πρώτα-πρώτα, αποτελεί την ενσάρκωση της αγάπης, όχι μόνο γιατί ταυτίζεται μ’ αυτή επαναλαμβάνοντας, συνεχώς, ότι ο ίδιος είναι η αγάπη προσωποποιημένη, αλλά και γιατί το μέγεθός της αγκαλιάζει τον κόσμο ολόκληρο χωρίς καμία εξαίρεση, αφού την εκδηλώνει όχι μόνο προς τους πλησίον, αλλά και προς τους εχθρούς. Ως εκ τούτου, στην, πραγματικά, χριστιανική κοινωνία δεν έχουν θέση ούτε τα κηρύγματα μισαλλοδοξίας, ούτε ο κομματικός φανατισμός, ούτε κάθε τι, που δηλητηριάζει τη ζωή και χωρίζει τους ανθρώπους σε δικούς μας και δικούς τους.
Είναι, επίσης, ο Ιησούς φανατικός οπαδός της ειρήνης, αφού, όπου κι αν εμφανιζόταν κατά τη σύντομη διάρκεια της επί γης παρουσίας Του, επαναλάμβανε, μονίμως, και συνιστούσε το "ειρήνη υμίν", κρατούσε ατάραχος την ψυχραιμία του και την νηφαλιότητά Του, κάθε φορά που δεχόταν προκλήσεις και πειράγματα εκ του πονηρού, ενώ έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η άποψή του, ότι, αν κάποιος, ακόμα και άδικα, σε ραπίσει στο δεξί σου μάγουλο, αντί άλλης αντίδρασης να στρέφεις προς αυτόν και το άλλο. Εν τούτοις, δε δίσταζε να μιλά τη γλώσσα της αλήθειας χωρίς εκπτώσεις και υπολογισμούς. Μόνη εξαίρεση οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι της εποχής, που, συστηματικά, τον αμφισβητούσαν, τους οποίους, λίγο πριν τη σταυρική Του θυσία, κατηγόρησε φανερά και σκληρά για υποκρισία και ότι διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο.
Αλλά και αντιρατσιστής υπήρξε ο Ιησούς και τάχθηκε, αναφανδόν, κατά των φυλετικών διακρίσεων και υπέρ της ισότητας και ελευθερίας, αφού, γι’ Αυτόν, όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως χρώματος, χρήματος, κόμματος, φύλου και φυλής είναι πλάσματα του Θεού και έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Είναι χαρακτηριστική, άλλωστε, η ρήση του Αποστόλου Παύλου, του στόματος του Κυρίου, που λέει, ότι στη χριστιανική κοινωνία: "ουκ ένι(υπάρχει) Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες, γαρ, υμείς(εσείς) είς(ένας) εστέ εν Χριστώ Ιησού".
Πέραν όλων αυτών τάχθηκε κατά του επίγειου πλουτισμού και πολύ περισσότερο κατά του παράνομου, αλλά και κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ενώ διατύπωσε την άποψη, ότι είναι πιο εύκολο να περάσει καραβόσκοινο από τρυπίτσα βελονιού παρά πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών. Ωστόσο, δεν παρέλειψε να τονίσει, ότι θα πρέπει να είμαστε εργατικοί, αλλά και ελεήμονες και αγαθοεργοί, δείχνοντας, έμπρακτα, την αλληλεγγύη μας προς τους πάσχοντες και, γενικότερα, προς τους συνανθρώπους μας, και, μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό, ώστε, όποιος έχει δύο χιτώνες, να δίνει τον ένα σ’ αυτόν, που δεν έχει. Αν αυτό δεν είναι κοινωνική ευαισθησία, τότε, τί είναι!
Και το πιο σημαντικό. Ο Ιησούς αυτά, που έλεγε και κήρυττε, τα εννοούσε και τα εφάρμοζε με συνέπεια και δεν ακολουθούσε τη γνωστή τακτική, που λέει, "δάσκαλε, που δίδασκες και νόμο δεν κρατούσες", ούτε έκανε άλλα απ’ αυτά, που διακήρυττε δημόσια. Άλλωστε, σφράγισε τη ζωή Του με τον θάνατό Του και, μάλιστα, με τον πιο ατιμωτικό τρόπο, αυτόν της σταυρικής θυσίας εν μέσω δύο ληστών.
Ως εκ τούτου και ανεξάρτητα απ’ το αν κανείς αποδέχεται ή όχι τη θεϊκή Του υπόσταση και τα συνακόλουθά της, τα οποία ο γράφων, φυσικά, και αποδέχεται, αποτελεί ένα πρότυπο άξιο προς μίμηση απ’ όλους τους ανθρώπους και, κυρίως, απ’ τους πολιτικούς μας ταγούς, ο βίος και η πολιτεία πολλών απ’ αυτούς δε στέκει σε κριτική και αποδεικνύονται, καθημερινά, κατώτεροι των περιστάσεων. Μόνο, έτσι, θα μπορέσουν, πιστεύω, να αναπτερώσουν την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
