Πλησιάζει για μια ακόμα φορά η ώρα της κρίσεως, των πολιτών προς τους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν επιδοθεί σε ένα διαρκές «πολιτικό-αγαπητικό πρέσινγκ» προκειμένου να εξασφαλίσουν ... του πόπολου την ψήφο (και διαμέσου αυτής τη δημόσια καρέκλα), δίχως την οποία δεν θα τους δοθεί η ευκαιρία να... σώσουν (και πάλι) τον τόπο!
ΑΝ εξαιρέσουμε λοιπόν τα εκατοντάδες πρόσωπα των τοπικών κοινωνιών, που αποφάσισαν να διεκδικήσουν την ψήφο μας και την εκλογή τους, (ένεκα που σε τέτοιες μικρές και κλειστές κοινωνίες όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους), το γνωστό παλιό έργο «δημοτικές εκλογές, βουλευτικές ή και ευρωεκλογές» θα παιχτεί για πολλοστή φορά στο πεδίο των εντυπώσεων. Και στα «βαριά χαρτιά» που θα επιστρατεύσουν στην επαρχία προεκλογικά, η κεντρική πολιτική σκηνή και τα διευθυντήρια των πολιτικών κομμάτων, όπου θα δοθεί και το βάρος της προεκλογικής καμπάνιας. Διότι στην επαρχία, τα μεγάλα κόμματα εξουσίας (δύο ήταν, τρία έγιναν τώρα) θα πρέπει να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία τους τόσα πολλά χρόνια. Μια ανυπαρξία που έφερε το οικονομικό και το κοινωνικό μαράζωμα της υπαίθρου...
ΕΙΝΑΙ τόσο βαριά (όσο και καμένα) τα «χαρτιά» που στέλνουν οι ηγεσίες των κομμάτων στην επαρχία, που χρειάζονται ανθεκτικά και θηριώδη θωρακισμένα τζιπ! Αλλά και μια κουστωδία παρατρεχάμενων «κολλητών», οι οποίοι δίνουν τα πάντα για να φωτογραφηθούν, με σκοπό να εμπλουτίσουν το προεκλογικό τους φυλλάδιο (!) και το καλύτερο, να καταχωρίσουν στην εφημερίδα τη φωτογραφία, καμαρώνοντας για την (υποτιθέμενη) σχέση με το προβεβλημένο κεντρικό στέλεχος. Τακτική ανοήτων; Που δυστυχώς εξαργυρώνεται με ανταλλάγματα από «ορκισμένους» (και πολλούς) ...ανοήτους!
ΒΕΒΑΙΩΣ, οι Μαυρογιαλούροι τη σήμερον ημέραν και υπό της παρούσης οικονομικής καταστάσεως, περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Σε στενό, τοπικό επίπεδο, ίσως να μυρίστηκαν... ξύλο! Δεν έπαψαν όμως να υπάρχουν. Οι υποσχέσεις τους τα τελευταία χρόνια της κρίσης, μετρημένες. Άλωστε, πού λεφτά τώρα για να μοιράσουν τα στελέχη, ούτε καν οι ίδιοι τα προεκλογικά τους έξοδα δεν μπορούν να καλύψουν. Άλλα βεβαίως, πιο δύσκολα χρόνια, πάντως οι ίδιες παλιές συνταγές. Όμως στην Ελλάδα, το καινούριο είναι και παλιό και το παλιό είναι και καινούριο. Ο υποψήφιος να τρέχει και το χρήμα να κινείται...
Η ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ περίοδος θα δώσει ανάσες σε ορισμένες επαγγελματικές δραστηριότητες, θα επιτείνει κάπως τον επιθανάτιο ρόγχο πολλών επιχειρήσεων, κυρίως της διαφήμισης και της ενημέρωσης, θα παράσχει φρούδες ελπίδες σε πολλούς ευκολόπιστους των κομμάτων, που θα περιμένουν πώς και πώς την «τακτοποίηση» των παιδιών τους, τα οποία άμα την πάροδο των εκλογών, θα κουνούν μαντήλια στους σταθμούς και στα αεροδρόμια, στον πικρό δρόμο του χωρισμού, στον δρόμο για τα ξένα...
ΕΙΝΑΙ ένα περίεργο συναίσθημα αβεβαιότητας και μια στάση ανυποληψίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα, που με πιάνει - πιστεύω και πολλούς από εσάς - κάθε που πλησιάζουν εκλογές. Από τη μια τα ίδια κεντρικά πρόσωπα, δεκαετίες τώρα, στοίχειωσαν, βρυκολάκιασαν, να προσπαθούν να σώσουν την Ελλάδα - με το αζημίωτο φυσικά. Και από την άλλη, ένας λαός, τόσο προδομένος και απογοητευμένος από διάφορους «εθνοσωτήρες», να επιμένει, περιέργως πώς, να τους επιβραβεύει, υπνωτισμένος ανεξήγητα, ξανά και ξανά και ξανά... Σκέτη απογοήτευση και αυτές οι εκλογές. Τα ίδια παντελάκη μου, τίποτα το καινούριο...
Από τον Χρήστο Τσαντήλα
