Στην αδυναμία του να δώσει επαρκή αιτιολόγηση των γεγονότων που διαδραματίζονταν γύρω του, φυσικών φαινομένων εν πρώτοις, αισθάνθηκε την ανάγκη να ακουμπήσει την ανήμπορη διάνοιά του σε υπερφυσικά πρόσωπα, της φαντασίας βέβαια, τα οποία ήταν και το πρόπλασμα των σκέψεών του.
Ας αφήσουμε όμως το γενικό της σκέψης κι ας έρθουμε στα καθ’ ημάς, δηλαδή στη χώρα μας, και στους μύθους που δημιουργήσαμε, και αφορούν τη δράση των πολιτικών ηγετών μας τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Λαμβάνοντας υπόψη μας τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες οι οποίες επωάζουν τις νομοτελειακές αντιλήψεις των λαών, δε μπορούμε να μην σταθούμε στην απονομή του τίτλου εθνάρχη από το μισό του ελληνικού πληθυσμού στον Κωνσταντίνο Καραμανλή! Ήταν, μπορούμε να πούμε, το γέρας ενός μύθου των νικητών του εμφυλίου πολέμου, με θύμα στον όποιο βαθμό το άλλο αντίστοιχο μισό. Στον πολιτικό άνδρα που του ανατέθηκε μάλιστα η διακυβέρνηση της χώρας από την καταρρέουσα δικτατορία με αντάλλαγμα το χαρακτηρισμό της εσχάτης προδοσίας ως στιγμιαία! Σαφώς και υπήρξαν βήματα άμβλυνσης της απόστασης μεταξύ “εθνικοφρόνων” και “μιασμάτων”, όμως οι δεύτεροι υστερούσαν ακόμα σε σημαντικούς τομείς του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα. Η κορωνίδα του θετικού του έργου ήταν η ένταξη της χώρας στην ΕΕ.
Στον αντίποδα, με την έλευση στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου, έχουμε την επωφελή κατανομή πρόσβασης στη διοίκηση και του άλλου μισού του λαού που περίμενε καρτερικά στη γωνία. Σαφώς και έχουν εντυπωθεί στη συνείδηση των ανθρώπων θετικά και αναγκαία βήματα όπως, η εθνική συμφιλίωση, η δημιουργία του Ε.Σ.Υ., από ένα άτομο που συνελάμβανε τα μηνύματα των καιρών και πραγματοποιούσε τις κωλοτούμπες του έγκαιρα, ιδίως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και Ε.Ε., με ένα προσοδοφόρο οικονομικά τρόπο απ’ αυτήν. Αναμφίβολα επιδείνωσε το χρέος της χώρας προκειμένου να δυναμώσει τη μεσαία αστική τάξη και να συνέξει τις σχέσεις του με το εκλογικό σώμα. Να σημειώσουμε ότι η χώρα έκανε σημαντικά βήματα προόδου στον εκσυγχρονισμό και στα εθνικά θέματα με τον Κώστα Σημίτη, έναν πολιτικό χαμηλών τόνων. Παραδείγματα είναι η είσοδος στην Ο.Ν.Ε., ο θεσμός του Κ.Ε.Π. αλλά και η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. καθώς και ο πρωτοφανής θεσμός του Α.Σ.Ε.Π. Ακόμη και τότε όμως η εκτελεστική εξουσία δεν αποποιήθηκε της βουλιμίας της κομματικοκρατίας στην κρατική μηχανή, με αποτέλεσμα την εμφάνιση ιδιοτελών ενεργειών από τους αξιωματούχους. Αυτό σε συνδυασμό με τη συνέργεια του εκλογικού σώματος είχε ως αποτέλεσμα σαν εκκρεμές η μεροληψία να κινείται πότε δεξιά και πότε αριστερά.
Ως λαός λοιπόν διακρίναμε και διακρίνουμε τους πολιτικούς ηγέτες με ένα μονοσήμαντο θυμικό, οπαδικό τρόπο, δημιουργώντας τον μύθο του ηγέτη, ξεχνώντας ότι αγκομαχούμε μάταια να φτάσουμε το επίπεδο αυτοργάνωσης των ευρωπαϊκών κοινωνιών, σε μια αυτοδίκαιη λειτουργία. Συνυπολογίζοντας την οικονομική λαίλαπα του καιρού μας θα ανέμενε κανείς τον αυτοπεριορισμό του πολίτη, αλλά και των σημερινών ηγετών του, με προεξάρχουσα την προσπάθεια ανεύρεσης κοινών σημείων στα οικονομικά θέματα που μας ταλανίζουν, μα και στα εθνικά όπου η επίμονη διχογνωμία μειώνει τα όποια θετικά αποτελέσματα και λόγω της επιδίωξης κομματικής εκμετάλλευσης.
Με λύπη παρατηρώ ότι λόγω της έλλειψης διορατικότητας και συνεκτικής δράσης αφήνονται στη μίμηση των πιο πάνω προσώπων με ένα απλό σημειολογικό τρόπο που αναφέρεται στον τρόπο και τη χροιά της φωνής των προκατόχων τους ή το να φορούν η όχι γραβάτα, και είναι αυτό ακριβώς που ξεφεύγει από την ουσία του μυθικά τραγικού και καταλήγει απλώς σε μια ανείπωτη και επιβλαβή ιλαροτραγωδία.
Το βέβαιο είναι ότι ο λαός μας, που έως και το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα παρακολουθούσε με συμπάθεια τον ήρωα του θεάτρου Σκιών, τον καραγκιόζη, του οποίου τα χαρακτηριστικά ήταν η τεμπελιά, η μικροαπάτη, η αποδοχή της τιμωρίας σαν συνήθεια, έχει μακρύ δρόμο να διανύσει για να επιτύχει τον περιορισμό της ιδιοτέλειας και την αναζήτηση της αξιοπρέπειας του πολίτη, προκειμένου να πάρει θέση δίπλα στους προηγούμενους ομολόγους του Ευρωπαίους. Τουναντίον μάλιστα, εμείς εδώ στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας συνεχώς αναρωτιόμαστε γιατί δε μας σιτίζουν στο πρυτανείο της Ευρώπης οι άλλοι λαοί, μένοντας στο αρχαίο κλέος και ενώ ακολουθούμε ασθμαίνοντας, βραδυπορούντες την οικονομική και τη γενικότερη ανέλιξή τους!
Από τον Παύλο Γιατσάκη
