Προσπερνώ τη συνωμοσιολογία, που αναπτύχθηκε αυτές τις ημέρες, όχι μόνο από τον κόσμο αλλά και από στόματα πολιτικών περί δωροδοκιών, βρώμικων συναλλαγών, ανταλλαγμάτων, αγορασμένων συνειδήσεων και άλλα πολλά που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία, καθότι δεν με αγγίζουν, αφού δεν έχω στα χέρια μου κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Και το πράττω αυτό διότι δεν θέλω να ρίχνω λάσπη στα πρόσωπα αθώων ανθρώπων που εκτίμησαν ότι το συμφέρον της χώρας επέβαλε την αποσκίρτησή τους από το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκαν και την ένταξή τους σε κάποιο άλλο, ακολουθούντες το δικό τους πρόγραμμα και τις ιδέες τους. Καλό είναι να αποφεύγουμε τη συνωμοσιολογία και να μη δεχόμαστε ελαφρά τη καρδία ότι όλοι οι αποστάτες γίνονται αντικείμενο ρυπαρής συναλλαγής. Δίνουν και παίρνουν χρήματα και αγοράζονται στα μυστικά συμβούλια.
Η κοινοβουλευτική μας πορεία άφησε ασύδοτη την ελευθερία μετακίνησης των βουλευτών από κόμμα σε κόμμα, χωρίς κανένα φραγμό ή επιβολή κάποιας ποινής. Άνοιξε διάπλατα τα σύνορα στην αδέσμευτη κυκλοφορία τους και επισφράγισε έτσι τη νομιμοποίηση της ανομίας σε ένα θέμα που πληγώνει βαθιά την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας, που δείχνεται ανίσχυρη να αντιμετωπίσει την ιδιοτελή, σχεδιασμένη δύναμη ολίγων προσώπων που εμφανίζονται ως καπεταναίοι της πολιτικής ζωής του τόπου.
Φαίνεται πως τα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος που αποτυπώθηκαν και διασώζονται άθικτα στον καμβά της ιστορίας δεν στάθηκαν ικανά να μας συνετίσουν και να μας αποτρέψουν από το να επαναλάβουμε ξανά παρόμοιες συμπεριφορές, που στο παρελθόν στιγμάτισαν την πολιτική ζωή του τόπου και αποτέλεσαν την πιο άθλια και θλιβερή περιπέτεια του ελληνικού Κοινοβουλίου. Εμφύσησαν μέσα στην κοινωνία την εχθρότητα και τον διχασμό, στο πιο εξευγενισμένο πολίτευμα, τη δημοκρατία. Το ορμητικό μίσος εναντίον της και των ανθρώπων που την υπερασπίζονταν. Οι παλαιοί θυμούνται και οι νεότεροι πληροφορήθηκαν τις αποφράδες εκείνες μέρες του Ιουλίου του 1965, όταν η λαοπρόβλεπτη κυβέρνηση του «γέρου της δημοκρατίας», ανετράπη από το παλάτι και τον Βασιλιά με την αποστασία μεγάλου αριθμού βουλευτών από το κόμμα, μέσα σε ένα κλίμα βρώμικης συναλλαγής παροχής θέσεων πρωθυπουργού, υπουργών και υφυπουργών, εις τους αποστάτες βουλευτές, που βρώμισαν τη χώρα και την οδήγησαν αργότερα στη δικτατορία και στον διαμελισμό της Κύπρου.
Το 1965 είναι ένα τραγικό δείγμα στην ιστορία του τόπου. Το παλάτι και οι αποστάτες μπορεί να απόλαυσαν πρόσκαιρα τη νίκη τους, τη γεύση της δυναμικής εξουσίας. Την ανάπαυση στο μαξιλάρι του θριάμβου. Αυτή όμως η τυχοδιωκτική πολιτική, ήταν ευάλωτη και δεν μπορεσε να αντέξει, έστω και για λίγο, στο πέρασμα του χρόνου. Οι αποστάτες και οι προστάσες τους γρήγορα βρέθηκαν ξανά στον κυκλώνα της ταραχής, αφού οι διαδικασίες και οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν εξευτέλισαν τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, παραβίασαν τα κοινοβουλευτικά ήθη και τελικά κατέληξαν στην κατάλυση της δημοκρατίας.
Αυτά τα γεγονότα οφείλουμε να τα μελετήσουμε προσεκτικά, να ξεχωρίσουμε τα λάθη ή τις εγκληματικές σκοπιμότητες και να σταθούμε αντιμέτωποι σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, για την προστασία της δημοκρατίας μας. Τα πολιτικά σχήματα και τα τεχνάσματα, που τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότερο αποστασιοποιούνται, πρέπει να μας εμβάλουν σε σκέψεις και ανησυχίες. Από το 2015 και μετέπειτα 14 βουλευτές διαφόρων κομμάτων μετακινήθηκαν σε άλλα κόμματα. Φαινόμενο ιστορικής πρωτοτυπίας, πράξη που πλήγωσε τους ψηφοφόρους αυτών και δημιούργησε στο ευρύτερο κοινό ερωτήματα πολιτικής εντιμότητας και ακεραιότητας. Η κοινωνία δεν ανέχεται ούτε επικροτεί τέτοιες ενέργειες που κυριαρχούνται από ιδιοτέλεια, από ταπεινά κίνητρα και δεν έχουν καμία σχέση με το εθνικό συμφέρον. Αυτές οι κομματικές μεταγραφές, οι ανεξαρτητοποιήσεις, οι προσχωρήσεις, η αναταραχή, το μίσος και ο διχασμός που αυτές τις ημέρες επικρατούν στη χώρα, θυμίζουν τα Ιουλιανά του ’65, κάτι που πρέπει να καταδικάσουμε, αφού μόνο κακό επιφέρουν στη χώρα.
Αυτοί που φεύγουν από το μαντρί και τη στάνη και προσχωρούν κάπου αλλού, διχάζουν και αντιπαρατάσσουν τις λαϊκές μάζες απέναντί τους. Μεταποιούν την άλλοτε φιλία και αγάπη μεταξύ τους σε έχθρα και φθορά της δικής τους ύπαρξης. Η κοινωνία καταδικάζει αυτές τις πρακτικές που βεβαιώνουν εκτροπή και εκπεσμό του προσώπου από τον ορθό κοινοβουλευτικό δρόμο. Αυτή την αλλοίωση του πολιτικού ήθους οφείλει η πολιτεία να αντιμετωπίσει με μέτρα που να θωρακίζουν την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και να αποτρέπουν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο νομοθετικά, για να σταματήσει αυτό το αίσχος που ευτελίζει τη δημοκρατία μας και εγκυμονεί κινδύνους για τον τόπο.
Από τον Αθανάσιο Φώτο,
επί τιμή δικηγόρο
