Με όσες πνευματικές δυνάμεις έχουμε ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού. Ας προσπέσουμε ταπεινά να μεταλάβουμε τον Θείο Λόγο. Ν’ ακούσουμε τη φωνή του Θεανθρώπου. Αυτός ο λαβωμένος, ο πικραμένος από την ανθρώπινη απιστία, αλλά και από την αχαριστία.
Έρχεται και πάλι κοντά μας και μας ρωτάει: Γιατί ο λόγος μου εδώ και 2000 χρόνια δεν πέρασε στην ψυχή σας;
Γιατί αυτή η αντιπαλότητα μεταξύ σας; Αυτή που δεν αφήνει τις ψυχές να ηρεμήσουν; Άνθρωποι, Σύλλογοι, Κόμματα και λαοί σε διαρκείς συρράξεις και προστριβές; Βαμμένες με άδικα χαμένο αίμα; Φίλοι, συγγενείς, ακόμα κι αδέλφια, σ’ έναν αδιάκοπο και αδιανόητο διαπληκτισμό και συγκρούσεις;
Σεις οι ίδιοι το ομολογείτε απορούντες: «Ποίος σ’ έβγαλε τόσο βαθιά το μάτι; Και μόνοι σας απαντάτε: Ο αδελφός μου». Γιατί; Γιατί κάθε γωνιά της γης είναι ποτισμένη με αίμα αθώων; Λόγοι πολιτικοί, οικονομικοί, θρησκευτικοί, φυλετικών διαφορών και διακρίσεων, μας βηματίζουν σε δρόμους έχθρας και μίσους. Γιατί ασχολείσθε με έργα σατανά που ταράσουν το θυμικό σας και δεν μπορείτε να βρείτε στιγμές γαλήνης και ηρεμίας; Γιατί αρέσκεσθε με τα αγριεμένα κύματα του κακού; Γιατί δεν επιδιώκετε να θρονιάσετε στην ψυχή σας τη γλύκα της ειρήνης;
«Ειρήνη Υμίν» Ιδού ο Λόγος μου. Δίχως ειρήνη και αγάπη, ανάστατη θα είναι η ψυχή σας. Και η ευτυχία σας μια χίμαιρα θα είναι ουτοπική. Η ενανθρώπισή μου τη νύχτα έγινε με την πιο μεγάλη φτώχεια και ταπείνωση. Γεννήθηκα μέσα σε μια φάτνη, με στρώμα τα άχυρα της φάτνης και τη ζεστασιά των χνώτων των ζώων. Μέσα σε μια ένδεια υλική απόλυτη. Μέσα σ’ έναν κόσμο σκληρό, άπονο, αδιάφορο και αμαρτωλό. Την παρουσία μου επιφύλαξε μια εχθρική υποδοχή.
Και μέχρι διωγμούς υπέστην σα νήπιο. Μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή φτώχεια ήλθα με υλική ένδεια. Φτώχεια, αδιαφορία και έχθρα. Τα ίδια που με συνόδεψαν ως τον σταυρικό μου θάνατο. Όλη μου η ζωή χαρακτηρίστηκε από το πνεύμα της σπηλιάς της Βηθλεέμ.
Αλλά αυτή ήταν η θέλησή μου. Ο σκοπός και ο στόχος της επίγειας ζωής μου. Το παράδειγμά μου και η διδαχή μου. Αυτή ήταν η φιλοσοφία της διδασκαλίας μου. Ματώνω και πάλι όταν βλέπω να μην την ενστερνίζεσθε. Σταυρώνομαι καθημερινά, όταν βλέπω, να οδεύετε στον δρόμο της αμαρτίας. Να ποθείτε τη ζωή της κραιπάλης. Γίνατε οπαδοί του Μαμωνά. Κυνηγοί του ατελείωτου χρηματισμού. Αγαπάτε την πολυτέλεια. Την επίγεια δόξα. Σκορπάτε τον ιδρώτα σας, σε φιλόδοξα σχέδια, σ’ έναν κόσμο φθαρτό, ουτοπικό, ψεύτικο. Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ο Λόγος μου δεν έχει θέση. Σκοτώνεσθε για να συσσωρεύετε, περισσότερα από όσα χρειάζεσθε. Ορέγεσθε το αθέμιτο, τον πλούτο, τη δόξα.
«Ουαί Υμίν»! Ξεχνάτε πως: «Ου παραμένει ο πλούτος. Ου συνοδεύει η δόξα. Επελθών γαρ ο θάνατος, πάντα ταύτα εξηφάνισθαι».
Κωφοί και ανάλγητοι γίνατε στις οιμωγές των χειμαζόμενων αδελφών σας. Τούτο μόνον σας λέγω. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου. Ο ακολουθών εμοί, ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλά έξη το φως της ζωής». Όλη η διδασκαλία μου, εδράζεται επάνω μόνον σε μια λέξη. ΑΓΑΠΗ.
Όπου «αγάπη» δεν υπάρχει χώρος, για όποια παρεκτροπή και αμαρτία. Αυτή και μόνη εκπορθεί την κακία, το μίσος, την απληστία, το έγκλημα. Μη σκανδαλίζεσθε λοιπόν από απορίες, από αμφιβολίες, από πειράγματα του σατανά.
Αυτά μας θυμίζει απόψε ο Χριστός. Ας πάρουμε λοιπόν το μήνυμα της αγάπης. Είναι η βάση της Χριστιανικής φιλοσοφίας. Που δυστυχώς την αγνοούμε. Τούτα λοιπόν τα μεσάνυχτα της μεγάλης βραδιάς, της ενανθρώπισης του Χριστού, ας γιορτάσουμε το μήνυμα αυτό, που το προμηνά η Γέννηση του Χριστού. Άλλοι στο φωταγωγημένο Μέγαρο. Άλλοι στο φτωχό καλύβι. Άλλοι με φίλους σε κοσμικά κέντρα. Ο στρατιώτης στη σκοπιά του κι ο ναύτης στα μεσοπέλαγα.
Και καθώς θα σημαίνουν χαρμόσυνα οι καμπάνες, στέλνοντας στα πέρατα το ελπιδοφόρο μήνυμα, ας χτυπήσουν κι οι καρδιές μας από αγάπη. Για το φως της Λύτρωσης.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
