Ο αξιωματικός υπηρεσίας του αστυν. Τμήματος με τον βοηθό του, παρακολουθούσαν τηλεόραση στο γραφείο, νυκτερινές ώρες παραμονής. Ο κόσμος έξω, παρά το ψιλόβροχο και το τσουχτερό κρύο, διασκέδαζε εκδηλωτικά και χαιρόταν τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Οι αστυνομικοί θα περνούσαν και αυτό το βράδυ στην εκτέλεση της υπηρεσίας τους, συνηθισμένοι στις συναισθηματικές δυσκολίες τέτοιων ημερών, γιατί κάποιοι θα έπρεπε να «φυλάγουν Θερμοπύλες», για τους πολλούς. Οι ώρες περνούσαν, όπως συνήθως, με την καθημερινή ρουτίνα των γεγονότων και των συμβάντων.
Κάποια στιγμή αργά το βράδυ και πριν γυρίσει η νύκτα προς την ημέρα των Χριστουγέννων, την ηρεμία «σπάει» η είσοδος στο υπηρεσιακό γραφείο μιας γυναίκας σε τρισάθλια κατάσταση, με τρία μικρά παιδιά. Ήταν σαν μία σκηνή βγαλμένη από κάποια ασπρόμαυρη δραματική κινηματογραφική ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Με ένα φοβισμένο βλέμμα απόγνωσης, η γυναίκα, έχοντας αγκαλιασμένα τα παιδιά της και έτοιμη να καταρρεύσει, με τρεμάμενη φωνή, -ίσως από φόβο, ίσως από το κρύο, ίσως και από τα δύο-, απευθύνθηκε στον αξιωματικό υπηρεσίας, γιατί ο σύζυγός της την κακοποίησε σωματικά και επί πλέον χειροδίκησε σε βάρος του μεγαλύτερου παιδιού της των 6 ετών, το οποίο προσπάθησε να υπερασπισθεί τη μητέρα του. Τα άλλα δύο αδελφάκια ήταν 4 ετών το αγόρι και το μικρότερο κοριτσάκι μόλις 18 μηνών....
Με φωνή, μεταξύ σπαραγμού, ικεσίας, φόβου, αλλά και αξιοπρέπειας, είπε στον αξιωματικό υπηρεσίας.
«Με συγχωρείτε, αναγκάστηκα να έλθω σε σας γιατί δεν είχα να πάω πουθενά αλλού και χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Αν δεν είχα τα παιδιά μου θα αυτοκτονούσα, αυτά με κρατάνε στη ζωή. Ο άνδρας μου ήλθε στο σπίτι πιωμένος και επειδή δεν του άρεσε το φαγητό που μαγείρεψα, άρχισε να με βρίζει και να με κτυπάει παντού. Πάντα αυτό γίνεται. Η ζωή μου και η ζωή των παιδιών μου έχει γίνει κόλαση. Το μεγαλύτερο παιδί μπήκε στη μέση να με βοηθήσει κλαίγοντας και παρακαλώντας τον να σταματήσει και τον ικέτευε λέγοντας του. ''Μη μπαμπά, μη χτυπάς άλλο τη μαμά, πονάει.....'' Τότε αυτός κτύπησε και το παιδί στο πρόσωπο, να εδώ κύριε αστυνόμε, φαίνεται. Το παιδί έπεσε κάτω. Φοβήθηκα για τη ζωή μας. Αυτό συμβαίνει δυστυχώς συχνά, χωρίς να ευθύνομαι σε κάτι, ή να μη του φέρομαι σωστά. Η ζωή μου πλέον είναι μαρτύριο, δεν αντέχω άλλο, ακόμη και τώρα φοβάμαι. Μετά μου είπε να πάρω τα ρούχα μας και τα παιδιά και να φύγω από το ίδιο μου το σπίτι, το σπίτι των γονιών μου, οι οποίοι δυστυχώς δεν ζουν. ΄Ετσι αναγκάσθηκα να καταφύγω εδώ, γιατί δεν είχα να πάω πουθενά αλλού. Έχω μία αδελφή που κατοικεί στη Θεσσαλονίκη, αλλά πώς να πάω έτσι όπως είμαι και χωρίς χρήματα. Σας παρακαλώ κύριε αστυνόμε, αφήστε μας να μείνουμε εδώ το βράδυ, για τα παιδιά μου και αύριο θα δώ τι θα κάνω. Είμαι σε απελπισία, τα παιδιά μου είναι νηστικά και κρυώνουν, πίσω δεν μπορώ να γυρίσω. Μήπως μπορώ να έχω ένα ποτήρι νεράκι;»
Ο Αξιωματικός τους είχε βάλει να καθίσουν στον καναπέ του γραφείου και αμέσως έδωσε εντολή να φέρουν χυμούς, αναψυκτικά, φαγητό, γάλα και σοκολάτες για τη γυναίκα και τα παιδιά της, τα οποία τρομαγμένα με το αθώο βλέμμα τους σε έκαναν να σκεφθείς, γιατί ο «δικός» τους Άη-Βασίλης ήταν διαφορετικός από των άλλων παιδιών; Γιατί το χάδι για αυτά ήταν χαστούκι και βία; Το περιπολικό έφερε ακόμη στα παιδάκια που ήταν «κουρνιασμένα» στην αγκαλιά της μητέρας τους, μισοκοιμισμένα από την εξάντληση και τη ζεστή ατμόσφαιρα της σόμπας, παιδικά παιχνίδια και παραμύθια που αγόρασαν οι αστυνομικοί από τη νυκτερινή αγορά της πόλης και έτσι σιγά-σιγά το θλιμμένο ύφος τους έγινε λίγο χαρούμενο. Στη συνέχεια και με πρωτοβουλία των αστυνομικών, μετά από έρανο μεταξύ τους, οδήγησαν τη μητέρα με τα παιδιά σε ξενοδοχείο για να περάσουν ανθρώπινα τη νύχτα των Χριστουγέννων. Ο πα-τέρας και σύζυγος συνελήφθη για αυτεπάγγελτα αδικήματα που διέπραξε και για άλλες παλαιότερες καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος του. Στην πληγωμένη γυναίκα και με τη βοήθεια της Μητρόπολης της έδωσαν κάποιο χρηματικό ποσό για να καλύψει ανάγκες της και στα παιδιά, ρούχα, δώρα, γλυκά και παιχνίδια. Η ίδια σε πολύ καλύτερη ψυχική κατάσταση, αναχώρησε για να συναντήσει την αδελφή της και να βρει εκεί την οικογενειακή θαλπωρή.
Άραγε ο Αη-Βασίλης και σήμερα, πόσα παιδιά θα προσπεράσει, επειδή δεν θα ...βρει την καμινάδα, ή το ...χριστουγεννιάτικο δέντρο; Άς τον ...βοηθήσουμε όλοι, για να φθάσει σε όλα τα παιδιά, γιατί το αθώο παιδικό «γιατί;» πονάει...
Από τον Νίκο Μπέτσιο, υποστράτηγο ΕΛ.ΑΣ. ε.α.
