Δεν δέχονται τον αντιρρητικό, συμμορφωτικό λόγο της άλλης πλευράς, της έννομης τάξης. Ενοχοποιούν τους πάντες και τα πάντα. Γνωστούς και αγνώστους και αποτυπώνουν τη δική τους σφραγίδα απ’ όπου περνούν με το στίγμα της ανομίας και της αναρχίας τους. Τους συναντούμε ξαφνικά και αναπάντεχα στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, στα υπουργεία, στα νοσοκομεία, στα γραφεία υπουργών, πρυτάνεων, καθηγητών, δημάρχων, στις συνελεύσεις οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης να προβαίνουν σε πράξεις βίας, αυθαιρεσίας, βανδαλισμού, εκφοβισμού και γενικά αντίθετες με την ομαλή λειτουργία της πολιτείας.
Κεντρικό μοτίβο της δικής τους ρητορικής και συνθηματολογίας είναι ο αυταρχισμός και ο αναρχισμός. Η κινητήριος δύναμη, ο μοχλός και οδηγός των πράξεων και των πιστεύω τους. Τα παιδιά αυτά, οι μονολιθικοί και άκαμπτοι εκπρόσωποι του αυταρχισμού και της ανομίας, δεν αγνοούν, ότι οι πράξεις τους και οι συμπεριφορές τους είναι σφόδρα καταδικαστέες από την κοινωνία. Πιστεύουν, όμως μέσα τους ότι ενεργούν για το καλό της, αφού η κατάλυση της έννομης τάξης και η εγκαθίδρυση της ανομίας και του αυταρχισμού, θα οδηγήσουν τους ανθρώπους σε καλύτερες ημέρες. Είναι χαρακτηριστικό, ότι δεν αναστέλλουν ούτε λεπτό την αγωνιστικότητά τους και το παράνομο πετροβόλημα των αντιπάλων τους. Εμμένουν ανένδοτοι στο δικό τους σχήμα, στις δικές τους απόψεις, στα δικά τους πιστεύω και στον δικό τους λόγο. Στις διακηρύξεις και τις πεποιθήσεις τους.
Σταματώ στα πρόσφατα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο πρώτο δωδεκαήμερο του μηνός Νοεμβρίου, σε βάρος της ελληνικής αστυνομίας. Την ατίμητη αξία της, τη συμβολή και το έργο της στην εσωτερική ασφάλεια, ησυχία και γαλήνη των πολιτών της χώρας δεν την αρνούμαι. Αντίθετα, την επικροτώ και την επαινώ. Την υπολογίζω, τη χαίρομαι και την επιβραβεύω..
Τούτη όμως τη φορά δεν μπορώ παρά να σταθώ απέναντί της, ψύχραιμος, γαλήνιος και χωρίς καμία αντιπολιτευτική διάθεση και να της πω ότι παρουσιάζει εικόνα πλήρους αποσύνθεσης και κατάρρευσης μετά τις συνεχόμενες επιθέσεις που δέχονται οι υπηρεσίες της από τους αναρχικούς και τους Ρομά. Προπηλακισμοί, ύβρεις, πετροπόλεμος ρίψη μολότοφ, επιθέσεις σε περιπολικά, είναι καθημερινά φαινόμενα σε βάρος της, που μειώνουν το κύρος, το γόητρό της, την αποστολή και την αίγλη της.
Δεν μπορώ να διανοηθώ τα πρόσφατα γεγονότα, όπου μέλη του Ρουβίκωνα εγκλώβισαν δύο αστυνομικούς και τους έκαναν έλεγχο ταυτοτήτων στην περιοχή Ζωγράφου. Ούτε τον άγριο ξυλοδαρμό, τους προπηλακισμούς, τις ύβρεις και τους γέλωτας σε βάρος των αστυνομικών έξω από το Πρωτοδικείο Αθηνών από τους αντιεξουσιαστές. Την επίθεση των κουκουλοφόρων με πέτρες, καδρόνια και ξύλα σε περιπολικό στην οδό Πατησίων και τέλος, τους Ρομά να επιτίθενται στην οδό Πειραιώς, με συνέπεια να τραυματιστούν δύο αστυνομικοί.
Πού ακούστηκε σε ολόκληρο τον κόσμο οι άνομοι να ελέγχουν τους φρουρούς και φύλακες του νόμου; Να τους ξυλοδέρνουν, να τους προπηλακίζουν, να τους καθυβρίζουν και να μη γίνεται καμία προσαγωγή ή σύλληψη; Είμαστε κράτος εμείς ή Μπανανία;
Είναι καιρός ηγεσία της αστυνομίας να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί άλλο να κάνει στραβά μάτια στην ανομία. Οφείλει να την πατάξει. Μπορεί να το πράξει αυτό. Να εφαρμόσει τον νόμο, έστω και αν χρειασθεί να διαφωνήσει με την κ. Παπακώστα. Μόνο έτσι θα περιφρουρήσει και θα σώσει το κύρος και την αίγλη και την οντότητά της.
Η κυβέρνηση ανέχεται τη βία των «καλών της παιδιών»... Γι’ αυτό δεν αντιδρά ούτε συλλαμβάνει κανένα. Αργότερα αυτά τα παιδιά θα είναι ο ιερός της λόχος στους δρόμους της Αθήνας και αλλαχού για την επιδίωξη των σκοπών της, γι’ αυτό και τους συμπεριφέρεται έτσι. Θεωρώ χρέος μου να τοποθετηθώ απέναντι στην πολεμική της εχθρότητας και το κύμα των επιθέσεων που τελευταία δέχεται η αστυνομία. Η παθητική της στάση στα περιγραφέντα γεγονότα, όπως αποδείχτηκε, δεν είναι απόφαση δική της αλλά άλλων πάνω από αυτή. Οι επιθέσεις αυτές χτυπούν την καρδιά που δίνει, όταν χρειάζεται, ελπίδα, θάρρος, πίστη, προστασία, παλμό και όρμα ζωής στην ανθρώπινη κοινωνία. Την πολεμούν και επιδιώκουν να την απογυμνώσουν από τη δύναμη και την αποστολή της. Θέλουν να την καταστήσουν αδύναμη μονάδα εύκολή εκμετάλλευσης στα χέρια των κυβερνώντων. Υποχείριό τους.
Εμείς έχουμε υποχρέωση να της συμπαρασταθούμε και όχι να τη μεμφόμεθα, να τη λοιδορούμε και να την κακίζουμε. Άλλοι φταίνε για τη σημερινή της κατάσταση και όχι η ίδια. Ας της δείξουμε την αγάπη μας που τούτη την ώρα και στιγμή χρειάζεται, ακόμα και όταν είμαστε πικραμένοι μαζί της από τα έργα της, τους τρόπους και τη συμπεριφορά της.
* Από τον Αθανάσιο Φώτο
