Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 όταν στο ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του και σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, Αλέξης Τσίπρας, εισήγαγε στη φαρέτρα του, ως αντιπολιτευτικό του όπλο, το οποίο στη συνέχεια έκανε και σημαία του, την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια του λαού μας, ο οποίος έχει πληγεί βάναυσα, από την εφαρμογή των μνημονίων (Μάιος 2010 - Μάρτιος 2012) που, με τη σειρά τους, επέφεραν σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού (3.000.000) μεγάλη φτώχεια και εξαθλίωση και ανέβασαν την ανεργία στο 26% ήτοι 1.200.000 ανέργους.
Με τη σειρά μου, έρχομαι να αναρωτηθώ πώς συνάδουν με την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια του Έλληνα όταν: Αποδεδειγμένα φόρους, πληρώνει ο ένας στους δύο Έλληνες. Αποτέλεσμα τούτων είναι να υπάρχει ετήσια φοροδιαφυγή τουλάχιστον 15 δισ. ευρώ. Ενώ εισπράττεται ο αναλογούν ΦΠΑ, εντούτοις όμως, παρακρατείται ή δεν αποδίδεται καθόλου στο δημόσιο. Ετήσια απώλεια στα έσοδα του Κράτους, άνω των 5 δισ. ευρώ. Για να διεκπεραιώσει κάποιος, μια σοβαρή ας πούμε επένδυση στη χώρα μας, θα πρέπει να μαρτυρήσει της μάνας του το γάλα και εάν δεν λαδώσει μεσάζοντες και διάφορους παρατρεχάμενους, τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει. Ενώ από το 1984 λειτουργεί στη χώρα μας το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), εντούτοις όμως όλοι μας γνωρίζουμε τι επικρατεί στα Νοσοκομεία και εάν δεν βάλεις το χέρι βαθιά στην τσέπη, μπορεί να πεθάνεις στο ράντζο. Η ύπαρξη αποκλειστικής νοσοκόμας είναι καθαρά κοπής ελληνικής πατέντας. Πουθενά στη χώρα μας δεν υπάρχει αξιοκρατία και η επάνδρωση της κρατικής μηχανής, γίνεται αποκλειστικά και μόνο από ανθρώπους, των κομμάτων που, διαχρονικά κυβερνούν αυτόν τον τόπο. Δηλαδή τα δικά μας παιδιά. Και όμως ο Έλληνας τα θεωρεί αυτά φυσιολογικά και με απάθεια τα αποδέχεται. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχει γίνει ποτέ, στη χώρα μας, καμία διαδήλωση για την εφαρμογή, επιτέλους της αξιοκρατίας στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα και επ’ αυτού το συνδικαλιστικό κίνημα τηρεί συνήθως σιγή ιχθύος. Γιατί;
Άλλοι λαοί πιο πτωχοί από εμάς, μας έχουν δανείσει αρκετά χρήματα, όπως οι Σλοβάκοι 2,10 δισ. ευρώ, Σλοβένοι 1,20 δισ. ευρώ, Εσθονοί 0,5 δισ. ευρώ, Λιθουανοί 0,3 δισ. ευρώ, Πορτογάλοι 6,1 δισ. ευρώ, Κύπριοι 0,5 δισ. ευρώ, Μαλτέζοι 0,2 δισ. ευρώ καλλιεργείται όμως η ιδέα στον Έλληνα ότι αυτοί θα πρέπει να μας χαρίσουν μερικά χρήματα απ’ αυτά που, από το υστέρημά τους μας έχουν δανείσει.
Συνεπώς όταν μιλάμε, για την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια ενός λαού και συγκεκριμένα του ελληνικού, πρέπει να είμαστε όλοι μας προσεκτικοί και να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη, όλους εκείνους τους παράγοντες και τους λόγους που, διαμορφώνουν αυτές τις έννοιες. Διαφορετικά χαϊδεύουμε τα αυτιά του λαού μας και προβαίνουμε σε έναν λαϊκισμό ελεεινής μορφής που, πρέπει κάποτε να τελειώνουμε με αυτό το καθεστώς που κατατρώγει τις σάρκες μας και τα σπλάχνα μας από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Γιατί;
Συμπερασματικά πιστεύω ότι για τη σημερινή δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας, την ευθύνη φέρουν αποκλειστικά και μόνο οι κυβερνώντες διαχρονικά αυτήν (Ελλάδα) και όχι οι ξένοι. Αυτή είναι μια φθηνή δικαιολογία, αστήρικτη θα έλεγα και σκοπό έχει τη δική μας ανικανότητα και ανεπάρκεια να τη φορτώνουμε στους ξένους για εσωτερικούς ψηφοθηρικούς συνήθως λόγους.
Θα τελειώσω με τον χαρακτηρισμό τι είναι ο Έλληνας:
Η πρώτη εφημερίς της Ουάσιγκτον προκήρυξε το 1946 διαγωνισμό με χρηματικές αμοιβές διά τον καταλληλότερον χαρακτήρα των διάφορων λαών και της ψυχολογίας των.
Το διαγωνισμό παρακολούθησαν ένα και ήμισυ εκατομμύριο αναγνώστες και τη ομοφώνω αποφάσει 15μελούς επιτροπής εξ επιστημόνων εβραβεύθη ο δικαστής Κέλι διά τον χαρακτήρα του Έλληνα ως κατωτέρω:
Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων, καίτοι από απόψεως διανοητικής κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.
Ο Έλλην είναι ευφυέστατος, αλλά οιηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά και πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος αλλά και καλός πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα αλλά μεθυσθείς εκ της αίγλης του, τον άφησε αργότερον να γίνει στόχος οβίδων.
Ανέδειξε το Σωκράτη διά να τον δηλητηριάσει.
Εθαύμασε τον Θεμιστοκλέα διά να τον αποπέμψει.
Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη διά να τον δολοφονήσει.
Έφερε το 1821 διά να το διακυβεύσει.
Εδημιούργησε το 1909 διά να το λησμονήσει.
Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ’ ολίγον να την κηδεύσει.
Κόπτεται διά μια στιγμή διά την αλήθεια και την άλλην μισεί τον αρνούμενο να υπηρετήσει το ψεύδος.
Παράδοξον πλάσμα, ατίθασον, περίεργον, ημίκαλον, αβεβαίων διαστάσεων εγωπαθές και σοφόμωρον.
Οικτίρατέ τον, θαυμάσατέ τον, αν θέλετε, ταξινομήσατέ τον, αν μπορείτε.
Σημείωση: Ερωτώ τον κ. Τσίπρα πώς, στα αλήθεια αισθάνεται ως Πρωθυπουργός όταν με μια απερισκεψία ασυνήθους θα έλεγα επιπολαιότητος και στείρου πείσματος οδηγεί τη χωρα σε ένα Δημοψήφισμα παρωδία, σίγουρα αντισυνταγματικό και διχαστικό, έχει μεταβάλει τον τόπο σε ένα απέραντο απ’ άκρου εις άκρον φρενοκομείο, τσακίζοντας συγχρόνως, την όποια υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια έχει απομείνει ακόμα στον λαό μας.
