Η συμπεριφορά αυτή έχει μια πολύ μεγάλη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή, που ξεκινά από την εποχή της ελληνικής επανάστασης, συνεχίζεται με την ίδρυση του πρώτου ελεύθερου ελληνικού κράτους και φθάνει έως και τις μέρες μας. Το είπαμε πολλές φορές, ας το επαναλάβουμε ακόμη μια. Οι σχέσεις μεταξύ των κρατών δεν βασίσθηκαν ποτέ τους, είτε στους συναισθηματισμούς, είτε στις κοινές θρησκευτικές και άλλες πεποιθήσεις. Οι σχέσεις μεταξύ των κρατών εδράζονται σχεδόν πάντα, ενίοτε και αποκλειστικά, σε κοινά συμφέροντα!
Το ίδιο φυσικά ισχύει και στις σχέσεις μας με την ομόδοξη Ρωσία. Η Ρωσία πρώτα και μεθύστερα η Σοβιετική Ένωση, ουδέποτε στήριξαν την πολιτική τους και τις διακρατικές σχέσεις τους σε συναισθηματισμούς. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα στη σχέση της Μόσχας με την Άγκυρα. Η μετωπική σύγκρουση Τράμπ – Ερντογάν (περί αυτού πρόκειται και όχι σε σύγκρουση μεταξύ Η.Π.Α.–Τουρκίας), έκανε τον Βλαντίμιρ Πούτιν να αφήσει στην άκρη τις απειλές του, μετά την κατάρριψη από τους Τούρκους ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους και να ευθυγραμμίσει στον υπερθετικό βαθμό, κατ’ εφαρμογή του δόγματος «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» την πολιτική του με αυτή της Άγκυρας.
Ανατρέχω στο παρελθόν και θυμίζω στα γρήγορα. Ακόμη περιμένουν οι Έλληνες οπλαρχηγοί του ’21 το ξανθό γένος που θα τους βοηθούσε να απελευθερώσουν την Ελλάδα από τον οθωμανικό ζυγό! Οι μπολσεβίκοι της Σοβιετικής Ένωσης έδωσαν πρώτοι το φιλί της ζωής στον Κεμάλ, όταν ο στρατός του βρισκόταν υπό πλήρη κατάρρευση, με αποτέλεσμα να ανακάμψει ανακαταλαμβάνοντας ολόκληρη τη Μικρά Ασία, σφάζοντας όποιον Ρωμιό έβρισκε στον δρόμο του! Σοβιετικοί πολέμησαν με λύσσα τον ενωτικό αγώνα των Κυπρίων. Σοβιετικοί αναφέρθηκαν πρώτοι σε λύση ομοσπονδίας στην Κύπρο (Γκρομίκο, Άγκυρα Ιανουάριος 1965). Σοβιετικοί παρακολουθούσαν απαθείς την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, παρά τις υποσχέσεις που έδιναν στον Μακάριο για αντίσταση στα νατοϊκά σχέδια….
Σίγουρα η καταστροφή της Κύπρου είναι αποτέλεσμα της συμπαιγνίας μεταξύ Λονδίνου και Άγκυρας και πολύ αργότερα της Αμερικής του Χένρυ Κίσιντζερ (δεν παραβλέπονται και οι τεράστιες δικές μας ευθύνες φυσικά), συντελέσθηκε όμως και με τη σιωπηρή συγκατάθεση της Μόσχας. Ηνωμένο Βασίλειο, Τουρκία και Σοβιετική Ένωση ήσαν οι τρεις χώρες που δεν ήθελαν με τίποτε, η κάθε μια για τους δικούς της λόγους, την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Οι Σοβιετικοί μάλιστα αξιοποίησαν στο έπακρον την καθολική επιρροή τους στο κουμουνιστικό Α.Κ.Ε.Λ. (το οποίο στο παρελθόν διεξήγαγε ενωτικό αγώνα, αφού αυτό πρότεινε ουσιαστικά τη διεξαγωγή του ενωτικού δημοψηφίσματος του 1950), προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο τους. Θυμίζω το μίσος που έτρεφαν οι άνθρωποι του Α.Κ.Ε.Λ. κατά των Ελλήνων στρατιωτών της Ελληνικής Μεραρχίας, που ο γέρος της Δημοκρατίας έστειλε στην Κύπρο, για να την υπερασπισθούν από κάθε ξένη επιβουλή.
Σίγουρα η προδοσία της χούντας ενταφίασε δια παντός τον προαιώνιο πόθο της Ένωσης, η εξέλιξη αυτή ωστόσο βόλεψε στον υπερθετικό βαθμό εκείνους που πολέμησαν με πάθος την ενσωμάτωση της Κύπρου στον εθνικό κορμό, με πρώτη και καλύτερη την τότε Σοβιετική Ένωση. Ένας καυγάς εντός του ΝΑΤΟ, ήταν σίγουρα ό,τι καλύτερο για το αντίπαλο δέος των δυτικών, το Ανατολικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας…
Υστερόγραφο: Απαντώ σε φίλο αναγνώστη που θεωρεί απλούς λεονταρισμούς τις προκλήσεις τις Άγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο: Η Τουρκία με τις απειλές και τα καμώματά της, πέτυχε αρκετά σημαντικά πράγματα, όπως: να καθυστερήσει το ενεργειακό μας πρόγραμμα… Εθελοτυφλεί νομίζω, όποιος έχει διαφορετική άποψη!
* Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
επίκουρος καθηγητής στο ΤΕΙ θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
a.avgoustis@hotmail.com
