Σούπερ "κανίβαλος ο γαλαξίας μας" με υπότιτλο "Καταβρόχθισε 15-18 άλλους πλανήτες στο παρελθόν". Το άρθρο μ' έφερε πίσω στη μυθολογία μας, όπου αναφέρεται ότι ο Θεός Κρόνος καταβρόχθιζε τα παιδιά του για να μην του πάρουν την εξουσία. Ένας εκπληκτικός παραλληλισμός αναφερόμενος στους προπάτορες των 12 Ολυμπίων Θεών. Μου γεννάται η απορία: Μήπως αυτή η είδηση δεν είναι νέο ντοκουμέντο, αλλά προέρχεται από την ανακύκλωση των πάντων μέσα στη σταθερότητα του θεού χρόνου;
Ποιος το περίμενε ότι και στο Σύμπαν συμβαίνει ό,τι και στη μικρούλα τούτη σφαίρα που ονομάζεται Γη. Μιλώ για τον απλό νου του κάθε ανθρώπου και όχι των ειδικών επιστημόνων που ασχολούνται με τον έναστρο Ουρανό μας και τους Γαλαξίες του. Ο μεγαλύτερος Γαλαξίας καταπίνει και καταβροχθίζει τον μικρότερο. Στις παροιμίες, οι οποίες για 'μένα προσωπικά είναι του Θεού Σοφίες, συμπεριλαμβάνεται και η εξής: "Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρότερο", αναγκαίο κακό συντήρησης και αυτού ύπαρξης, όπως συμβαίνει και στην ανθρώπινη κοινωνία. Ο πλούσιος γίνεται πλουσιότερος, εκμεταλλευόμενος τον φτωχότερο σε χειρονακτικό, αλλά και γενικότερα σε ολόκληρο το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ο,τι συμβαίνει στη γήινη σφαίρα, συμπερασματικά συμβαίνει και στο άπειρο. Οι γαλαξίες αλληλοτρώγονται και, όπως αναλύει ο γράφων επιστήμων, ο ειδικός, από τη διαδικασία αυτής της διαμάχης προκύπτει η γέννηση νέων άστρων.
Άρα και πάλι ο "Πόλεμος Πατήρ Πάντων", αφού και στο Σύμπαν συμβαίνουν πόλεμοι με άλλο τρόπο. Όχι με πετροβολιές, σφεντόνες και σάρισες των αρχαίων χρόνων, ούτε με βόμβες πλουτωνίου, νετρονίου, αερίων, πυρηνικά όπλα και άλλα μέσα που σήμερα χρησιμοποιούνται από τους απανταχού κρατούντες τα ηνία του αφανισμού.
Τούτο το πολύ ενδιαφέρον άρθρο δικαιώνει τις σκέψεις του αρχαίου μας σοφού Ηράκλειτου. Σκέψεις και απόψεις 2.600 αιώνων πριν.
Η Γη μας ανήκει, σύμφωνα με το άρθρο, στο τοπικό σμήνος (όχι ένα μεμονωμένο φαινόμενο), αλλά σμήνος Γαλαξιών. Προσωπικά, με συντάραξε τούτη η αποκάλυψη, γιατί με απογοήτευσε, με ξύπνησε από τις ψευδαισθήσεις για την αγαθότητα του Σύμπαντος, την ομορφιά των αστεριών, το φέγγος των άστρων και τη συμπυκνωμένη ύλη του δικού μας Γαλαξία που διαθέτει 200-400 δισεκατομμύρια άστρα, ενώ ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας διαθέτει (σύμφωνα με το άρθρο πάντα, ένα τρισεκατομμύριο άστρα, αφού συνεχώς καταβροχθίζει άλλους μικρότερους Γαλαξίες).
Αλλά γιατί παραθέτω λεπτομέρειες, αφού οι αναγνώστες της εφημερίδας "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" τα γνωρίζουν; Είναι η απογοήτευση που ήρθε και φώλιασε στην ευάλωτη ψυχή της ποιητικής μου δομής. Πριν να έχω τη γνώση αυτής της είδησης έστεκα πάντα μαγεμένη πιστεύοντας ότι εκεί πάνω επικρατεί γαλήνη - ηρεμία, αλλά τούτη η γνωριμία μού ανατρέπει τον έρωτά μου για το Σύμπαν.
Κόσμον τόνδε.
Ούτε τις Θεών, ούτε ανθρώπων εποίησεν,
αλλ' ην αεί και στίν και Έσται
αείζωον πυρ.
απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα".
Ενα απόσπασμα από τα πολλά του Ηράκλειτου το οποίο σηματοδοτεί την ανάπτυξη της Φιλοσοφικής Κοσμολογικής σκέψης των Αρχαίων Ελλήνων. Διακηρύσσει την αιωνιότητα του Κόσμου, του Σύμπαντος. Σε μετάφραση αυτό το απόσπασμα εξηγεί ότι κανείς, ούτε Θεός ούτε άνθρωπος δημιούργησε αλλά ήταν, είναι και θα είναι πάντα ζωντανό πυρ, όχι με την έννοια της φωτιάς, αλλά με τον αιθέρα που σκεπάζει όλο τον ουράνιο θόλο.
Σε κάποιο ποίημά μου, σαν από ένστικτο, είχα αναφερθεί στο ότι και στο Σύμπαν ανθρώπινα ίχνη θα βρεις, αλλά καμωμένα από τον ίδιο τον άνθρωπο, από μας και όχι εξ ιδίων των άστρων και των Γαλαξιών. "Πού να πας, / πώς να ονειρευτείς / και στο Σύμπαν/ ανθρώπινα ίχνη θα βρεις" ανέφερα, ούσα εν αγνοία της πραγματικότητας. Έτσι με τούτη τη γνώση πια μου απομένει στην ψυχή η πίκρα της απογοήτευσης για τον ονειρικό κόσμο του Σύμπαντος, αφού κι εκεί συνεχίζει να υπάρχει άλλη φαγωμάρα και σπαραγμός.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι κάτω απ’ αυτές τις συμπτύξεις, συνευρέσεις, γεννιούνται νέοι αστέρες, όπως από τον γάμο της Γαίας με τον Ουρανό προέκυψαν 6 αγόρια και 6 κορίτσια. Έτσι προήλθαν με τους μεταξύ τους γάμους τα νέα φυντάνια για να καταλήξουμε με αυτήν την παιδοσπορία στη δημιουργία των 12 θεών. Αναρωτιέμαι, δεν προσομοιάζουν οι ιστορίες της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας με τη νέα τούτη αποκάλυψη - ανακάλυψη;
* Από την Ξένια Αντωνίου - Μιαούλη
