Από την 21η Αυγούστου του τρέχοντος έτους η πατρίδα μας πράγματι θα εξέλθει από το αυστηρό μνημονιακό σύστημα επιτήρησης και θα περάσει σε ένα καθεστώς «ενισχυμένης εποπτείας». Δεν θα υπάρξει ασφαλώς κάποια «καθαρή έξοδος», αλλά μια συνέχεια της επιτήρησης με άλλα μέσα (άνευ χρημάτων) σε συνδυασμό με μια μερική αυτονόμηση της χώρας στο πεδίο άσκησης της οικονομικής της πολιτικής.
Η χώρα βγήκε τελευταία φορά στις αγορές στις 8-2-2018, με έκδοση επταετούς ομολόγου 3 δισ. ευρώ, με ετήσιο επιτόκιο 3,75% έναντι 4,67% για αντίστοιχο πενταετές ομόλογο 3 δισ. ευρώ την 23 Ιουλίου 2017, όταν, από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Πιστωτικής Σταθερότητας (ESM) δανειζόμαστε με επιτόκιο κάτω του 1%. Σήμερα τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων βρίσκονται στο 4,65% με σταθεροποιητικές τάσεις. Το 2011 πληρώσαμε συνολικά για τόκους 15.076 δισ. ευρώ και το 2017 μόνο 5.651. Λιγότερα δηλαδή κατά 9.425 δισ. ευρώ. Και τούτο λόγω δανεισμού από το ESM, τους λεγόμενους και τοκογλύφους.
Από το ESM του τρίτου μνημονίου Αυγούστου 2015 ύψους 86 δισ. ευρώ (Τσίπρα), έχουν εκταμιευθεί μέχρι σήμερα 62 δισ. ευρώ και παραμένει ένα μαξιλαράκι 24 δισ. ευρώ, για χρήση μετά τη λήξη του τρίτου Μνημονίου. Δηλαδή την 21η Αυγούστου τρέχοντος έτους. Ωστόσο η ρύθμιση που, επιτεύχθηκε από το Eurogroup τα ξημερώματα της 21ης Ιουνίου τρέχοντος έτους, είναι σχετικά αρκετά καλή. Χρέη ύψους περίπου 110 δισ. ευρώ παγώνουν έως το 2032 (Δεκαετής παράταση). Από το μαξιλαράκι (απόθεμα) των 24 δισ. ευρώ και κάθε χρόνο ως το 2022 προβλέπεται, η επιστροφή των κερδών, από τα ελληνικά ομόλογα που διακρατούν οι Ευρωπαϊκές Κεντρικές Τράπεζες, συνολικού ύψους 4,8 δισ. ευρώ, υπό τον όρο ότι θα καταγράφεται πρόοδος σε έναν ευρύ κύκλο διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.
Ο δημοσιονομικός κορσές, ένα μνημόνιο δηλαδή μακράς διάρκειας, διατηρείται ισχυρός και απαιτητικός μέχρι το 2060, χωρίς να αφήνει καθόλου περιθώρια μονομερούς αποχωρισμού.
Υπό την έννοια αυτή δεν ταιριάζουν στην προκειμένη περίπτωση, καθόλου ούτε πανηγύρεις, ούτε προπαγανδιστικές παράτες και φιέστες σαν αυτές που εμπνεύστηκαν οι κ.κ. Τσίπρας και Καμμένος αγκαζέ στον αίθριον του Ζαππείου.
Κακά τα ψέματα, ο μόνος τρόπος προκειμένου να ξεφύγει η Ελλάδα από αυτή τη μέγγενη διαρκούς λιτότητας, δεν είναι άλλος απ’ αυτόν της ανάπτυξης. Η Ελλάδα θα ορθοποδήσει μόνο αν από τώρα και μέχρι το 2032 επιτύχει ρυθμούς ανάπτυξης υψηλότερους του 3% τον χρόνο.
Έχουμε προς τούτο θεσμοθετήσει από τώρα τις κινήσεις μέσα στις οποίες, θα προχωρήσει η δημοσιονομική μας πολιτική όπως: πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και μετά 2,2% μέχρι το 2060. Μείωση συντάξεων από 01-01-2019 και του αφορολογήτου από τις 8.636 ευρώ που είναι σήμερα στις 5.660 ευρώ από το 2020 και μετά. Σήμερα η οικονομία μας έχει για τα καλά σταθεροποιηθεί, η ανάπτυξη έστω και αναιμική έκλεισε με 1,4% του ΑΕΠ το 2017, με πρωτογενές πλεόνασμα 4,2% του ΑΕΠ. Η ανάπτυξη για το 2018 μέχρι σήμερα τρέχει με 2,2%, παρά ταύτα όμως εξακολουθεί να είναι ακόμα αναιμική και δεν πρέπει καθόλου να εφησυχάζουμε, πολύ δε περισσότερο να πανηγυρίζουμε.
Η έξοδος από τα μνημόνια θα ήταν ήδη πραγματικότητα από το 2015, δίχως την ανάγκη λήψης των παραπάνω σκληρών μέτρων, όμως, δυστυχώς τη χρονιά εκείνη συνέβη το ακριβοπληρωμένο ίσως παιδευτικό ατύχημα ύψους 62 δισ. ευρώ της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η καταστροφική «διαπραγμάτευση» του διδύμου Τσίπρα - Βαρουφάκη.
Οι χρηματοδοτικές μας ανάγκες της τριετίας 19-21 ανέρχονται περίπου σε 27 δισ. ευρώ και μπορούν κάλλιστα να καλυφθούν από το μαξιλαράκι των 24 δισ. ευρώ των 86 δισ. ευρώ που έχουν ετήσιο επιτόκιο 0,85% ευρώ, και από το ύψος των 4,8 δισ. ευρώ των κερδών των ελληνικών ομολόγων. Επομένως δεν υπάρχει ανάγκη να βιασθούμε να βγούμε στις αγορές τόσο σύντομα.
Καθαρή ήταν και η Αργεντινή μέχρι τις 10 Μαΐου τρέχοντος έτους και τώρα έπεσε πάλι στα πόδια του ΔΝΤ για να περιφρουρήσει την οικονομία της. Συνεπώς η σοβαρότητα και υπευθυνότητα των Κυβερνώντων είναι πλέον το κύριο ζητούμενο.
Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα, σμήναρχο ε.α.
