Δεν εξηγείται αλλιώς η λούμπα όπου πέσαμε και η αδυναμία αντίδρασης. Φαίνεται ο πήχης της γνώσης να ‘ναι ψηλά. Ξένες γλώσσες, ανώτερες, ανώτατες σπουδές, κατάρτιση, μεταπτυχιακά εντός κι εκτός Ελλάδας αλλά ως αποτέλεσμα θεωρώ μηδέν εις το πηλίκον.
Από τυφλή αντίδραση (Χ.Α.) συντήρηση, ναφθαλίνη κι ανέξοδο πατριωτισμό (Ν.Δ.) έως «κουλτούρα» και δόξα στον Μάρξ και στον Αλλάχ χορτάσαμε, κάτι άλλο παίζει; «Ιδεολογίες» άκρως τοξικές. Νεροζουμέ ή στυφές ίδια ζημιά κάνουν, γεμίζουν τον Έλληνα αποχαύνωση κι αγγύλωση.
Πάντως δεν πλήττουμε. Όλα τάχει η Μαριολή το γκέι πάρτυ μας έλειπε. 9 Ιουνίου μέρα «Υπερηφάνειας» για την γκέι κοινότητα. Χιλιάδες κόσμου εκεί -όχι που θα διαδήλωναν για μνημόνια...- με το σύνθημα Παρούσα γιατί τάχα η θηλυκότητα δεν έχει να κάνει με το φύλο. Παρούσα η κυβέρνηση σύριζα παρότι απούσα απ’ το τιμόνι της εξουσίας όπως η ΝΔ κι άλλοι. Απούσα όμως η Βασιλειάδου, γιατί αν ζούσε θα ανέκραζε: «Σόδομα και Γόμορα».
Ο Χρήστος Σιμαρδάνης, με τη βελούδινη φωνή έφυγε στα 61 του στις 13 του Μάρτη. Μένει όμως μια χρήσιμη δήλωση: «Μια μέρα του Gay Pride μ’ αναζήτησαν από ράδιο, τους είπα όχι. Δεν είμαι περήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος. Κανείς δεν είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Δεν μπορείς να είσαι περήφανος επειδή είσαι θηλαστικό ή έχεις αυτιά... Περήφανος μπορείς να είσαι για χίλια δυο πράγματα. Θα ένιωθα περήφανος για κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά μου. Δεν νιώθω περήφανος που είμαι gay, ούτε εσύ φαντάζομαι που είσαι straight. Να είσαι περήφανος επειδή είσαι τίμιος, καλός άνθρωπος, ή καλός πατέρας».
Απούσα εδώ και 16 χρόνια και η Μαλβίνα Κάραλη, για να κράξει με τον τρόπο της τα σούργελα που λυμαίνονται τον τόπο. Και απ’ το γκέι πάρτυ στην γκέι διπλωματία που με το στανιό θέλει να βάλει τους Σκοπιανούς στο παιχνίδι αγνοώντας τι λένε οι πολλοί στις πλατείες.
10 Ιουνίου 1944 τα Ες-Ες πυρπολούν το Δίστομο, εκτελούν, 114 γυναίκες και 104 άνδρες, 20 βρέφη... 45 παιδιά κι εφήβους! Σήμερα οι κάτοικοι αγωνίζονται για δικαίωση αλλά... με ποιους;
Επί 8 χρόνια η Ελλάδα είναι στον γύψο των δανειστών και είδα ένα μόνο συλλαλητήριο με ούτε 300 νοματαίους. Αντίθετα, 400 χιλιάδες μαζεύτηκαν - 22 Ιουλίου 1943 - στην Αθήνα για τη μη κατοχή της Μακεδονίας από Βουλγάρους. «Έξι ώρες οι Γερμανοί ούρλιαζαν από λύσσα κι αντέδρασαν μ’ αιματηρή καταστολή». Το ίδιο κι ο Τσίπρας δήλωσε πως δεν χρειάζεται να ρωτήσει τους Έλληνες ούτε φοβάται τα συλλαλητήρια. Όμως αυτός που δεν λογαριάζει το αίμα που χύθηκε σ’ αυτές τις βουνοκορφές, όπως και τη γνώμη μας, αλλά τη βούληση των άλλων εντολέων του Γερμανών κι Αμερικανών είναι ένας ακόμη παρείσακτος απατεωνίσκος που θα επισπεύσει την ανατροπή και την καταδίκη του, αν βεβαίως oι πολίτες θ’ ἀπαλλάξουν ἑαυτούς ἀπό τίς καταστροφικές του ἔξεις, εξαρτήσεις. Συνήθειες που επέβαλε τό σύστημα, ἀπόστημα. Μόδα, μανία κατανάλωσης, ἀστυφιλία, μίσος για δημιουργικές - παραγωγικές ὑποδομές, νοοτροπία ἔμμισθου δούλου κι ὀπαδοῦ, προκάτ ἀπόψεις, θρησκοληψία, εὐσεβεῖς πόθους κ.ά.
Στις 12 Ιουνίου ο εμπνευστής της «Νέας Πολιτικής Διοίκησης των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας» Ρήγας παραδίδεται απ’ τους Αυστριακούς, στους Τούρκους και εκτελείται δια στραγγαλισμού το 1798 στο Βελιγράδι κι αναρωτιέμαι σήμερα Έλληνες ή Αυστρο-γερμανοί μας «κυβερνούν»;
Θα κλείσω με στίχους του Αλέκου Παναγούλη: [...] Απάντηση θα πάρουν ενότητα κι αγώνα για νά ’βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί. Διαφορετικά καλοί μου άνθρωποι «την κάτσαμε τη βάρκα»...ούτω την χώραν νέμεται η στρατιά της ήττης, την φοβεράν κι άτεγκτον απόφασιν του λαού, περιφρονούσα. Καρυωτάκης Εις Ανδρέαν Κάλβον.
* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής και υποψ. βουλευτής με το Ενιαίο Παλαϊκό Μέτωπο, τώρα δε ραδιοφωνικός παραγωγός
