Εξάλλου γεγονότα διαμαρτυρίας και λαϊκής αποδοκιμασίας δεν είναι άγνωστα στη χώρα μας. Πριν λίγα χρόνια, στη Θεσσαλονίκη, ανήμερα της εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου αποδοκιμάστηκε έντονα («είσαι προδότης») ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, ο οποίος αποχώρησε από την εξέδρα των επισήμων στη στρατιωτική παρέλαση λόγω της οξύτητας των αποδοκιμασιών σε βάρος του. Τελευταίο περιστατικό δημόσιας αποδοκιμασίας σε συγκέντρωση, αυτό που έγινε πρόσφατα, όταν η παρουσία του πρωθυπουργού στην κηδεία του Χάρρυ Κλύν, συνοδεύτηκε με φωνές και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς εναντίον του για τις περικοπές των συντάξεων («είσαι ψεύτης»). Ωστόσο στο Λευκό Πύργο, τα πράγματα εξελίχθηκαν σε ένα απαράδεκτο φαινόμενο βίας, σε βάρος του προπηλακιζόμενου και διωκόμενου ηλικιωμένου Γιάννη Μπουτάρη. Τα επεισόδια όμως δεν ήταν οργανωμένα, όπως υποστήριξε ο παθών δήμαρχος. Τούτο αποδεικνύεται και από τη στάση των κατηγορουμένων, κατά βάση νεαρών έως ανηλίκων ατόμων, οι οποίοι κλαίγοντας έσπευδαν να ζητήσουν συγγνώμη από τον παθόντα. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης είναι αλήθεια ότι εκπροσωπεί μια ιδιάζουσα περίπτωση δημόσιου προσώπου και αποτελεί έναν από τους κύριους εκφραστές της «πολιτικής ορθότητας» στη χώρα μας. Είναι επίσης γεγονός, ότι τα συστημικά μέσα ενημέρωσης διάκεινται ιδιαίτερα ευμενώς μαζί του. Επιφυλάσσουν σε αυτόν την εικόνα, την οποία προφανώς και επιζητεί ο ίδιος, του δημοκρατικού, προοδευτικού, αντισυμβατικού, εναλλακτικού πολιτικού, αυτού που σέβεται τη διαφορετικότητα και άλλα τέτοια. Ωστόσο αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ψευδεπίγραφα, όπως αποδεικνύεται από συγκεκριμένα παραδείγματα. Στην περίπτωση των πρόσφατων επεισοδίων σε βάρος του, οι ενέργειες του διωκτικού μηχανισμού υπήρξαν αμεσότατες και συνεχίζονται μάλιστα με εντατικούς ρυθμούς, ώστε να βρεθούν όλοι, όσοι τυχόν είναι αυτουργοί αξιόποινων πράξεων. Τούτο βέβαια ορθώς γίνεται, διότι ένα κράτος δικαίου πρέπει να αποτρέπει τη διολίσθηση στην αυτοδικία και στο νόμο της ζούγκλας. Αρκεί όμως αυτό να γίνεται προς πάσα κατεύθυνση και όχι ανάλογα με τα πολιτικά χαρακτηριστικά του θύματος ή των δραστών. Δεν είδαμε π.χ. την ίδια κινητικότητα, ούτε και αποτελεσματικότητα, σε άλλα παρόμοια γεγονότα (στον ξυλοδαρμό Χατζηδάκη) ή ακόμη και ασυγκρίτως σοβαρότερα (στο στυγερό και ανεξιχνίαστο έγκλημα στην Τράπεζα «Μαρφίν»), τα οποία και αυτά συντελέστηκαν ενώπιον πλήθους και καμερών παρακολούθησης και τα πρόσωπα των δραστών μπορούσαν να ταυτοποιηθούν. Στην περίπτωση βέβαια του Γιάννη Μπουτάρη συνέβη και κάτι, εξόχως πρωτοφανές. Πέρα από τη συμπαράσταση στο πρόσωπό του ανθελληνικών κύκλων και μέρους του διεθνούς μιντιακού συστήματος, είχαμε και ανακοινώσεις στήριξης (άκουσον, άκουσον!) των πρεσβειών των ΗΠΑ και του Ισραήλ! Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης είναι προφανές ότι ακουμπάει στις γιγαντιαίες πλάτες του παγκόσμιου κατεστημένου και οι ανακοινώσεις αυτές απλώς το επιβεβαίωσαν με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια, ώστε να μην μένει ουδεμία αμφιβολία. Τούτο όμως φυσικά και δεν συμβιβάζεται με το προφίλ του προοδευτικού, εναλλακτικού πολιτικού, το οποίο μεθοδευμένα φιλοτεχνείται από τις γραφίδες και τα μικρόφωνα των καθεστωτικών ΜΜΕ. Περαιτέρω, ο Γιάννης Μπουτάρης με συγκεκριμένες δηλώσεις του έχει αποδείξει, ότι ενίοτε ενσωματώνει στο δημόσιο λόγο του την προτροπή σε βία, εναντίον όσων δε συμφωνούν με τις απόψεις του. Για παράδειγμα, κατά το δήμαρχο Θεσσαλονίκης, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ είναι για ξύλο (!), ενώ αν ο ίδιος δει κρεμασμένο τον Πάνο Καμμένο δεν θα κόψει το σχοινί! Το εξοργιστικό βέβαια είναι, ότι αυτά περνάνε στα ψιλά, χωρίς να ασκηθεί η στοιχειώδης κριτική σε βάρος του, όπως θα συνέβαινε με οποιοδήποτε άλλον εκστόμιζε αθλιότητες τοιούτου είδους. Αλλά ο Γιάννης Μπουτάρης διακρίνεται κυρίως για αμφιλεγόμενες και εθνοφοβικές θέσεις στα εθνικά θέματα. Μάλιστα έφθασε στο σημείο να υπερβεί ακόμη και τον ορισμό του γραικυλισμού, όταν σε συνέντευξη προκλητικά αρνήθηκε τη Γενοκτονία και δήλωσε ότι αυτός «χέστηκε για τους Έλληνες που έσφαξε ο Κεμάλ», διαπράττοντας την πιο απαίσια ύβρη σε βάρος της μνήμης 353.000 Ελλήνων του Πόντου θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας. Ωστόσο και σε αυτήν την περίπτωση, που αποτελεί μνημείο δημόσιου ξεπεσμού στο διηνεκές, δεν υπήρξε ουδεμία έστω δήλωση εναντίωσης στο δήμαρχο Θεσσαλονίκης από τους εκπροσώπους του ποικιλόχρωμου συστήματος στη χώρα μας. Πόσο λοιπόν δημοκρατικός είναι ένας δημόσιος άρχοντας, όταν εκφράζεται με αυτό τον πρωτόγονα εκχυδαϊσμένο λόγο για τα ιερά και όσια των Ελλήνων; Τέλος, πόσο δημοκρατικός είναι ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, όταν μετά τα επεισόδια σε βάρος του, δηλώνει στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, έμπλεος πολιτικής αμετροέπειας και αλαζονείας ότι «μέχρι τα 100 θα είμαι δήμαρχος»; Είναι ή δεν είναι η θέση αυτή, η πεμπτουσία του απολυταρχισμού του 17ου αιώνα; Είναι ή δεν είναι η πιο αλαζονική περιφρόνηση στη θεμελιώδη συνταγματική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας; Και όμως… Αντί να εισπράξει αρνητική κριτική, είδαμε στα ΜΜΕ διθυραμβικά σχόλια για το …λεβέντη δήμαρχο … Από πού αντλεί το δικαίωμα της προεξόφλησης της μελλοντικής βούλησης των πολιτών ο Γιάννης Μπουτάρης; Από το Θεό, ως άλλος Λουδοβίκος ΙΔ; Ή από την ποικιλώνυμη ελίτ που τον στηρίζει;
Από τον Δημήτρη Κατσαρό, δικηγόρο
