Επίλυση ναι, αλλά όχι με παραχάραξη της Ιστορίας μας και απεμπόληση Εθνικών μας συντεταγμένων.
Είναι ασφαλώς γνωστή η προσπάθεια που άρχισε παλιότερα και συστηματοποιήθηκε μετά το 1944 με την ίδρυση, στο πλαίσιο της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, ενός ομοσπονδιακού κρατιδίου υπό το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Μέχρι το 1992 η αυθαίρετη χρήση της ιστορικής ονομασίας «Μακεδονία» από το ομόσπονδο κρατίδιο των Σκοπίων, αποτελούσε τυπικά τουλάχιστον (αν και φυσικά ούτε αυτό δεν θα έπρεπε να συμβεί), εσωτερική υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας.
Από τη στιγμή όμως που θα συμβεί να αναγνωριστούν τα Σκόπια ως χωριστό κυρίαρχο κράτος, υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και αποκτήσουν έτσι διεθνή υπόσταση ως «Μακεδονία» η επιβουλή κατά της Ελλάδος καθίσταται κατάφωρη και αναπόφευκτη.
Διότι αυτό το νέο κράτος με το όνομα «Μακεδονία» (ακόμα και σε σύνθετο προσδιορισμό), θα τείνει, τόσο αντικειμενικά, όσο και υποκειμενικά να λειτουργεί ως «εθνικό κέντρο», πράγμα που συνεπάγεται «δυνάμει» εδαφικές διεκδικήσεις και αλυτρωτισμό.
Στη βάση μίας «κατασκευασμένης» ψευδοεθνότητας και μίας ψευδοεθνικής γλώσσας.
Η ειρήνη στα Βαλκάνια προϋποθέτει το σεβασμό των συνόρων.
Η χρήση ονομασίας «Μακεδονία» από ένα αναβαθμισμένο πλέον σε ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων συνιστά απροκάλυπτη αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων, που δεν εξουδετερώνεται ούτε με διεθνή σύμφωνα ούτε με συνταγματικές διατάξεις.
Η θέση της Ελλάδας οφείλει να κινείται στις ορθές συντεταγμένες της Ιστορίας που οι ίδιοι οι Σκοπιανοί έχουν δημόσια ομολογήσει και σε όσα στο πρόσφατο παρελθόν έχουν πει τοποθετούμενοι ξεκάθαρα για το Σκοπιανό ζήτημα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Καραμανλής, ο Μίκης Θεοδωράκης και οι 6 σημαντικές προσωπικότητες με επιστολή τους στην ΕΟΚ (Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Γεωργάκης, Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, Αριστόβουλος Μάνεσης, Μελίνα Μερκούρη, Δημήτρης Τσάτσος).
Το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών το 1992 υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων/νο Καραμανλή καθώς και η απόφαση των εταίρων μας στην Ε.Ε. λίγο μετά, προσδιόριζε τη λύση σε μια ονομασία στην οποία δεν θα περιέχεται η λέξη «Μακεδονία» και τα παράγωγά της.
To 1993 η αλυτρωτική αδιαλλαξία των Σκοπίων οδήγησε τον Ανδρέα Παπανδρέου και την Ελληνική Κυβέρνηση σε κήρυξη μονομερούς «εμπάργκο». Κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την «ενδιάμεση συμφωνία» το 1995.
Το 2008 στο Βουκουρέστι με το εθνικό βέτο από τον Κώστα Καραμανλή και δια της επίσημης ανακοίνωσης του ΝΑΤΟ επιβεβαιώθηκε ότι, η πρόσκληση ένταξης θα γίνει ξανά «μόνο και εφόσον λυθεί το ζήτημα της ονομασίας του νέου κρατιδίου με κοινά αποδεκτή λύση με την Ελλάδα». Χωρίς μάλιστα να τίθεται χρονικός περιορισμός.
Το να μας οδηγούν στην πτώχευση και τη διάλυση του κοινωνικού μας ιστού είναι ένα τεράστιο θέμα.
Το να φτάνουμε όμως στο σημείο να απειλείται η ακεραιότητα της χώρας μας, αυτό δεν είναι μόνο τεράστιο θέμα αλλά κανονικός θάνατος.
Όταν φοβάσαι να πεις ότι αγαπάς την πατρίδα σου κι όταν -ακόμα χειρότερα την ξεπουλάς- αυτό είναι ραγιαδισμός.
Όταν δεν φοβάσαι να πεις ότι την αγαπάς και έχεις το θάρρος να το βροντοφωνάξεις, αυτό δεν είναι εθνικισμός, είναι πατριωτισμός!
Και η Ελλάδα σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχει ανάγκη από πατριώτες!
Για μας η ψυχή μας είναι το όνομά μας.
Από τον Ντίνο Διαμάντο
* Ο Κωνσταντίνος Διαμάντος είναι δημοτικός σύμβουλος, επικεφαλής της Νέας Λάρισας
