Μπαίνοντας κάθε φορά τις έσπρωχνε ελαφρά για να περάσει, καθώς του θύμιζαν πως σύντομα θα χρειαζόταν να μετακομίσει, μέσα του ένιωθε στεναχώρια, η καρδιά του σφιγγόταν αναπολώντας τα χρόνια που έζησε σ’ αυτό το μικρό σπίτι, έπρεπε τώρα να το αποχωριστεί. Το είχε αγαπήσει, είχε συνηθίσει να ζει στους μικρούς χώρους του, στο σαλονάκι όπου καθόταν να δει τηλεόραση, την κρεβατοκάμαρα, το μπάνιο και το χολάκι που οδηγούσε στην κουζίνα, εκεί που περνούσε αρκετές ώρες ετοιμάζοντας το φαγητό του. Όλες οι δουλειές του σπιτιού περνούσαν από τα χέρια του, ήθελε να ‘ναι καθαρό και νοικοκυρεμένο. Ζούσε μόνος, από τότε που έχασε τη σύντροφο του άλλαξαν όλα στη ζωή του. Ο Ανέστης, ένας άνδρας γύρω στα εβδομήντα, μετρίου αναστήματος, λεπτός με γκρίζα σπαστά μαλλιά, γαλανά μάτια κι ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, έδειχνε έναν άνθρωπο καλοσυνάτο, ήσυχο που δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν ως τώρα στη ζωή του. Περνούσε με τη μικρή σύνταξη που πρόλαβε να βγάλει απ’ τα χρόνια εργασίας του ως υπάλληλος μιας μεγάλης εταιρίας. Τα χρήματα ίσα-ίσα του έφταναν να ζει αξιοπρεπώς να τα φέρει βόλτα που λένε. Αίγα μόνο με τ’ απαραίτητα είχε μάθει να ζει ο Ανέστης, τι άλλο μπορούσε να κάνει, το μοναδικό εισόδημα που είχε ήταν η σύνταξη που εισέπραττε κάθε μήνα, και κάθε φορά που την έπαιρνε κουτσουρεμένη λιγότερη, έσκυβε το κεφάλι να κρύψει την απελπισία του. Η μόνη διασκέδαση που είχε, ήταν να βγαίνει με ένα-δύο καλούς φίλους να πίνουν κανένα ουζάκι, να κουβεντιάζουν τα νέα της ημέρας, κι ύστερα να συμφωνούν πόσο έχει ακριβύνει η ζωή. Τι άλλο να τους ενδιαφέρει, αν ανέβηκε το χρηματιστήριο; Δεν είχαν αυτό το άγχος να τους διακατέχει, ευτυχώς ήταν φτωχοί. Στο ουζερί ή στο καφενείο περνούσε ο Ανέστης τις πρωινές του ώρες, ξεχνιόταν ως το μεσημέρι που θα γύριζε στο σπίτι. Εκεί δεν τον περίμενε κανείς. Έστρωνε το τραπέζι κι έτρωγε μόνος με συντροφιά του την τηλεόραση. Γρήγορα την έκλεινε. Κι η σκέψη του γύριζε πίσω στα χρόνια της νιότης του, με την αγαπημένη του γυναίκα πάντα γελαστή και πρόθυμη να τον υποδεχθεί απ’ την δουλειά του, να τα έχει όλα έτοιμα, να τον περιποιηθεί, να τον ξεκουράσει. Παιδιά δεν είχαν αποκτήσει από το γάμο τους. Το δέχτηκαν και δεν τους στεναχωρούσε, ήταν ευτυχισμένοι που είχαν την συντροφιά ο ένας του άλλου. Μ’ αυτές τις σκέψεις τελείωνε το φαγητό του, όταν άκουσε το κουδούνι της εξώπορτας, σηκώθηκε γρήγορα ν’ ανοίξει, ήταν ο σπιτονοικοκύρης του. Καλώς τον, πέρασε, πώς πάμε; Καλά Ανέστη μου εσύ τι γίνεται βρήκες σπίτι; Ήταν η πρώτη του κουβέντα μόλις μπήκε μέσα. Όπως ξέρεις τα είχαμε κουβεντιάσει και τις προάλλες, χρειάζομαι το σπίτι επειγόντως. Το γνωρίζω Δημήτρη μου, όμως περίμενε, κάνε λίγη υπομονή δεν είναι κι εύκολη υπόθεση η εύρεση κατοικίας και μάλιστα, χειμωνιάτικα, όσο νάναι είν’ δύσκολο, όσα είδα δεν ήταν αυτά που θέλω. Το διαμέρισμα που νοικιάζω τόσα χρόνια και ζω σ’ αυτό με βολεύει εφόσον είναι στο κέντρο της πόλης, όλα γύρω μου, πηγαίνω με τα πόδια. Δεν είναι απαραίτητη η συγκοινωνία. Τα μέσα μεταφοράς καθημερινά έχουν κι αυτά το κόστος τους. Γι’ αυτό θέλω Δημήτρη μου να βρω και πάλι σπίτι μέσα στο κέντρο. Κοιτάζω και στην εφημερίδα στις μικρές αγγελίες. Επισκέφτηκα αρκετά, δεν βρήκα το κατάλληλο για μένα. Αλλα είναι πολλών τετραγωνικών με μεγάλο νοίκι ή πολύ μικρά σκοτεινά, δεν τα βλέπει ο ήλιος γεμάτα υγρασία στους τοίχους στάζουν νερό. Ορισμένα είναι σε μακρινές συνοικίες της πόλης, κι άλλα ο ιδιοκτήτης τους ζητάει ότι θέλει για ένα σπίτι που δεν έχει φροντίσει ούτε καν να το βάψει. Αυτά κι άλλα πολλά αντιμετωπίζω κι έχω κουραστεί, απελπιστεί από το συνεχες ψάξιμο εδώ και καιρό. Πήγα Δημήτρη μου και σε μεσιτικό γραφείο, δυστυχώς και εκεί τίποτα. Σου ζητώ λοιπόν λίγο χρόνο και ίσως φανώ τυχερός να βρω ένα σπίτι της προκοπής. Έχεις δίκιο, σε καταλαβαίνω Ανέστη, και ειλικρινά δεν θέλω να σε πιέσω, γιατί τόσα χρόνια ήσουν εντάξει καλοπληρωτής ποτέ δεν μου καθυστέρησες το νοίκι. Σου δίνω λοιπόν λίγο περιθώριο χρόνου. Όσο γίνεται για να μπορέσεις να τακτοποιηθείς, διαφορετικά θα προβώ σ’ άλλα μέτρα. Και λέγοντας αυτά σηκώθηκε και με δύο βήματα έφτασε στην πόρτα την άνοιξε, χαιρέτησε τον Ανέστη κι έστρεψε να φύγει ολίγον δυσαρεστημένος, νευριασμένος, μ’ όλη αυτή την κατάσταση. Ο Ανέστης έμεινε μόνος, κάθισε βαρύς στον καναπέ, κι έπιασε σκυμμένος με τα δυο του χέρια το κεφάλι του. Σκεφτόταν σε πόση δύσκολη θέση βρίσκεται. Ένιωθε κουρασμένος, απογοητευμένος. Γιατί να μην έχει κι αυτός ένα δικό του σπίτι, ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του, να αναγκάζεται να ξεσηκώνεται να ξεσπιτώνεται σ’ αυτή την ηλικία που ο άνθρωπος αποζητά την βολή του, την ησυχία του στην θαλπωρή, την σιγουριά που νιώθει μέσα σ’ ένα σπίτι που του ανήκει και απ’ αυτό κανείς δεν θα βγάλει. Όμως δυστυχώς δεν μπόρεσε να αποκτήσει ως τώρα ένα σπίτι δικό του να νιώσει ασφαλής κάτω από μια δική του στέγη. Πριν πολλά χρόνια πιο νέος σκέφτηκε να πάρει κάποιο δάνειο από την τράπεζα στεγαστικό όπως κάνουν πολλοί. Όμως τελικά δεν το αποφάσισε φοβούμενος πως δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτούμενες δόσεις του δανείου μόνο από έναν ξερό μισθό. Πώς να επιβιώσει οικονομικά. Μ’ αυτές τις σκέψεις έγειρε για λίγο και τον πήρε ο ύπνος. Εκεί μόνος ξαπλωμένος στον καναπέ θα τον έβρισκε η νύχτα, έως ότου ξημερώσει και βγει ο ήλιος μιας άλλης καινούριας μέρας γεμάτη προσδοκίες, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο για μια ζωή δίχως πόνο, στέρηση, μοναξιά, αγωνίες, αλλά γεμάτη χαρά, αφθονία, συντροφικότητα, ηρεμία.
* Η Κωνσταντίνα Κότση είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Ε.Λ.Ο.Σ.Υ.Λ.
