Ψάχνοντας τον «άνθρωπο» στον σύγχρονο κόσμο

Του Βαγγέλη Ρεμπάπη (*)

Είναι γνωστό, ότι στην εποχή που ζούμε γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά ακραίων φαινομένων όπως η κοινωνική εξαθλίωση, η εγκληματικότητα κ.α.

Όλα αυτά μαρτυρούν την κρίση των ηθών και αξιών που αντιμετωπίζει αυτή η σύνθετη κοινωνία του 21ου αιώνα. Στο όνομα του κέρδους (οικονομικό και προσωπικό) έχουμε ξεχάσει και παραμερίσει τον ίδιο μας τον εαυτό και συνάνθρωπό μας, προκειμένου να υπάρξει οποιαδήποτε εκμετάλλευση είναι δυνατή σ ’ όλα τα επίπεδα. Προτιμάμε να δημιουργούμε σχέσεις για συμφέρον παρά για αλληλοκατανόηση. Δοκιμάζουμε και χαρακτηρίζουμε αρνητικά τους απέναντί μας, χωρίς να ξέρουμε πραγματικά ποιοι είναι και τι έχουν περάσει στην ζωή τους . Κόβουμε και ράβουμε τις σχέσεις στα μέτρα μας γιατί θέλουμε να αλλάξουμε και να προσαρμόσουμε τους άλλους στα δεδομένα μας. Αδυνατούμε να καταλάβουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, πάσχουμε από έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού. Προτιμάμε να ασχολούμαστε με ζητήματα άλλων ατόμων, παρά να δώσουμε έμφαση στην αυτοπεποίθησή μας. Γύρω μας είναι η ανθρωπότητα, αλλά δεξιά και αριστερά μας βλέπουμε μικρογραφίες προσώπων και όχι ισχυρές προσωπικότητες. Προτιμάμε την εφήμερη αναγνώριση, παρά την ουσιαστική παιδεία. Έχουμε δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση, αδυνατώντας να εμπλουτίσουμε ανάλογα τον εσωτερικό μας κόσμο. Κύριο μέλημά μας είναι η προβολή της αισθητικής ομορφιάς μας, ενώ μέσα μας ο χαρακτήρας και η μοναδικότητά μας έχει εκμηδενιστεί. Ασχολούμαστε με τα υλικά αγαθά, μας νοιάζει η απόκτηση όλο και περισσότερων και στην αντίπερα όχθη, η ψυχή και ο νους μας είναι τόσο φτωχός και άδειος από εμπειρίες και γνώση. Προβληματιζόμαστε για αστεία και άσκοπα θέματα όπως η βελτίωση της καλοπέρασής μας, αντί να μαχόμαστε για την ύπαρξη ξύπνιων και δραστήριων πολιτών. Δεν παραδεχόμαστε τα σφάλματά μας και εστιάζουμε στα λάθη των απέναντί μας, επιχειρώντας την ίδια στιγμή να τους χειραγωγήσουμε και τους αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης τους. Παράλληλα, είμαστε απορροφημένοι στην εικονική δόξα και στα μεγαλείο, έχοντας την εντύπωση πως είμαστε κοινωνικά καταξιωμένα άτομα. Δυστυχώς, κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και προσποιούμαστε ότι είμαστε γεμάτοι μέσα μας, ενώ η πραγματικότητα είναι διαφορετική και σκληρή. Γινόμαστε νάρκισσοι κι εγωιστές για να καλύψουμε τις απογοητεύσεις και την κατάθλιψή μας και αδυνατούμε μ ‘ αυτόν τον τρόπο να βγάλουμε έναν ολοκληρωμένο εαυτό στην κοινωνία. Η λύση είναι μία και μοναδική, αρκεί να πιστέψουμε και να βασιστούμε στους εαυτούς μας. Οφείλουμε να προάγουμε το ταλέντο και την δημιουργικότητά μας και μ ‘ αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουμε να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι, να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο και να φανταστούμε έναν κόσμο όπου θα κυριαρχεί η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια, η ομόνοια και η συναγωνιστικότητα. (*) Ο κ. Βαγγέλης Ρεμπάπης είναι απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας