Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε. Να σημειωθεί ότι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας απασχολεί σήμερα 713.000 άτομα. Παράλληλα οι φορείς του δημοσίου τα τελευταία τρία χρόνια από 227 έγιναν 374, τα ΝΠΔΔ από 1068 έγιναν 1211 και η αύξηση του συνόλου των εργαζομένων έφτασε στον παραπάνω αριθμό από 687.000 το 2015.
Ο κ. Τσόλης κατέγραψε την ίδια μέρα την καθολική παραδοχή, ότι η φορολογική πολιτική των τελευταίων χρόνων έφερε αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Το ’17 από τον αυξημένο τουρισμό και την μικρή αύξηση των εξαγωγών η οικονομία ανέκαμψε κατά 1,5%, αλλά τα καθαρά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού ήταν κατά 2,7 δισ μειωμένα σε σχέση με το ’16. Όσοι διαβάζουν πίσω από τις γραμμές, βλέπουν, πως οι Έλληνες εξαντλήθηκαν από τις φοροαφαιμάξεις, και πως η μεγάλη μάζα φτωχοποιήθηκε.
Το συνδυαστικό συμπέρασμα των αρθρογράφων είναι ότι η χώρα πορεύεται χωρίς μεταρρυθμίσεις. Μεγαλώνει συνεχώς η εκλογική πελατεία με την διόγκωση του Κράτους, αντί να εξοικονομούνται πόροι από την αναγκαία συρρίκνωση του και τις αναγκαίες οικονομίες κλίμακας (κοινώς συμμάζεμα), όπως λόγου χάρη στην έξαλλη-σχεδόν μανιακή- ανά την υφήλιο ταξιδιωτική.. εμπειρία του συνόλου των αιρετών του ελληνικού Κράτους. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ενδιαφερόμενοι πρώτιστα για τις πληρωμές των δανείων από τα τραγελαφικά μας ‘’πλεονάσματα’’, δεν ενδιαφέρονται για την διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Βρήκαν μάλιστα στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα τον ιδανικό.. ‘’μεταρρυθμιστή’’. Το τι είδους μεταρρυθμιστής όμως είναι ο άνθρωπος που διογκώνει την στρατιά των ‘’κολλητών’’ και διπλασιάζει τους δημόσιους φορείς για να βολευτούν οι κάθε είδους ημέτεροι επαφίεται στον κοινό νου των απλών ανθρώπων να το εξηγήσει.
Θα ήταν θέμα πολύτομου έργου, αλλά συμβαίνει να είναι αυτού του άρθρου η παθογενής λειτουργία του ελληνικού Κράτους. Το ψυχοπνευματικό, μορφωτικό και νοοτροπιακό επίπεδο των Ελλήνων αντικαθρεφτίζονται μαζί στους εκάστοτε Κυβερνήτες του. Ποιος όμως είναι ο πυρήνας του προβλήματος; Η απάντηση βρίσκεται στην λέξη «κανονικότητα». Αυτή όμως προϋποθέτει υγιή αντίληψη της έννοιας του καθήκοντος. Ο περιορισμός της διαφθοράς. Ο δημόσιος έλεγχος που είναι ανύπαρκτος στην Ελλάδα. Η εντιμότητα και η εκθεμελίωση της διάχυτης παρανομίας στην δημόσια και ιδιωτική σφαίρα. Και ακόμα. Η αδράνεια. Η έκνομη λειτουργία. Η αναξιοκρατία στη στελέχωση των πολιτειακών δομών. Η πάταξη της κατάχρησης εξουσίας..
Η Ελλάδα, καθώς το ξανατονίσαμε, έχει υψηλότατο δείκτη διαφθοράς παγκοσμίως. Έχει και ανυπαρξία πολιτικών ηγητόρων σε καίριες ιστορικές στιγμές. Παράγουμε σωρηδόν βουλευτές και πρωθυπουργούς ‘’φτερά στον άνεμο’’, που έχουν ατιμωρητί κατά καιρούς ανακόψει έως διαλύσεως την εθνική προκοπή. Οι λαμπρές εξαιρέσεις (Καποδίστριας, Τρικούπης, Βενιζέλος, Σημίτης και επ’ ολίγον ελάχιστοι άλλοι) διέσωσαν την τιμή και το κύρος της Χώρας. Δεν παρέθεσα τυχαία τα παραπάνω ονόματα. Απλώς όσους δεν ανέφερα, δεν έβλαψαν το Έθνος. Παρότι μια αυστηρότερη κρίση θα έτεινε στην παραδοχή, πως όταν αδρανείς την κρίσιμη ώρα, που ο Λαός σε χρειάζεται, βλάπτεις την πατρίδα εξίσου. Γνωρίζω εδώ, πως γίνομαι δυσάρεστος σε πάρα πολλούς. Επιφυλάσσω όμως στον εαυτό μου το δικαίωμα της γνώμης διεκδικώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα του λάθους.
Μου έρχεται στο νου από τα παλιά ανεξίτηλη κινηματογραφική εικόνα αμερικάνικης ταινίας. Μυριάδα βισόνων της κεντρικής Αμερικής καταδιώκονταν από θηρευτές ιππείς.. Τα κοπάδια των βισόνων ακολουθούν πάντοτε και κατά χιλιάδες έναν αρχηγό. Στην ταινία ο πανικόβλητος ‘’αρχηγός’ με το τεράστιο κοπάδι του, έτρεχε προς το άγνωστο. Μόνο που κάποια στιγμή βρέθηκε στην κορυφή κρημνού του μεγάλου φαραγγιού (Γκραν Κάνυον). Ο καταδιωκόμενος αρχηγός κατέπεσε στο βάραθρο, όπου τον ακολούθησε η μυριάδα των βισόνων. Το σκηνικό ευφάνταστο και μοιραίο για τα δυστυχή τετράποδα. Μήπως αυτή η ζοφερή κινηματογραφική σκηνή θυμίζει κάτι από τους σημερινούς καιρούς στην Ελλάδα;
