Σαν αυτό που συνέβη πρόσφατα στην Κύπρο. Με το μπλοκάρισμα από πολεμικά της πλοία και την απειλή διεμβολισμού, κατά τρόπον όμοιον των Ιμίων, του γεωτρυπανοφόρου σκάφους της Ιταλικής εταιρίας Ε.Ν.Ι. Που επρόκειτο να κάνει γεωτρήσεις στη θαλάσσια περιοχή του οικοπέδου τρία της Κυπριακής Α.Ο.Ζ.
Και όλα αυτά γίνονται κατά τρόπο ιταμό και προκλητικό εναντίον μιας χώρας που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι ενώ θα περίμενε κανείς την έμπρακτη αλληλεγγύη της Ε.Ε. αντ’ αυτής ακούμε μια φρασεολογία ισχνής παρατήρησης προς την Τουρκία και μόνον λόγια συμπαράστασης στην Κύπρο. Που αντί να αποθαρρύνουν, ενθαρρύνουν τον Ερντογάν σε περαιτέρω παράνομες δραστηριότητες…
Το άξιον απορίας είναι, γιατί συμβαίνουν αυτά; Γιατί η ένωση ενεργεί χλιαρά κι αδύναμα απέναντι σ’ ένα κράτος που αδικοπραγεί εναντίον μιας χώρας μέλους της; Τι επιτέλους ένωση κρατών είναι αυτή, όταν λείπει η έμπρακτη αρχή στης αλληλεγγύης; Τι σόι ομοσπονδία είναι, όταν ευτελίζεται διεθνώς από μία χώρα σαν την Τουρκία; Μια χώρα εξαρτώμενη οικονομικά, βιομηχανικά, στρατιωτικά από τις ισχυρές δυνάμεις της δύσης, που θα μπορούσαν μέσα σε 24 ώρες να την κλείσουν στο καβούκι της. Και δεν εννοώ μέσω πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά οικονομικών πιέσεων: Απαγόρευση στην πώληση πολεμικού υλικού, προϊόντων, οδηγίες για την επικινδυνότητα μεταβάσεως τουριστών, διακοπή ενταξιακών διαπραγματεύσεων… Μέτρα, που έχουν πάρει και εναντίον άλλων χωρών: Ιράν, Β. Κορέα… Για την Τουρκία όμως όχι. Έτσι αχαλίνωτη ενεργεί παρανόμως προασπίζουσα, δήθεν, τα συμφέροντα της τουρκοκυπριακής μειονότητας, που μέχρι την εισβολή του 1974 αριθμούσε το 17% του κυπριακού πληθυσμού. Πιστεύοντας ότι με τη δύναμη των όπλων και τον στρατό κατοχής θα επιβάλλει το άδικο. Στην ουσία όμως πράττει το αντίθετο. Γιατί μόνον σε μια ενωμένη και αδιαίρετη Κύπρος ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι αδελφωμένοι μπορούν να απολαμβάνουν τα αγαθά της οικονομίας, της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της δημοκρατίας. Κάτι, δυστυχώς, που δεν έγινε στις δύο τελευταίες και αποτυχημένες διασκέψεις για το κυπριακό, λόγω των παράλογων απαιτήσεων της Τουρκίας με αποτέλεσμα τη συνέχιση των βιαιοπραγιών κατά της κυπριακής δημοκρατίας και μάλιστα με την ανοχή των διεθνών οργανισμών και ιδιαίτερα της Ε.Ε. της οποίας αποτελεί κανονικό μέλλος. Γιατί όμως; Διότι δεν είναι, ουσιαστικά, η ένωση της αλληλεγγύης και της συνδρομής. Παρά ένα κλάμπ συμφερόντων ισχυρών οικονομικά κρατών, που διαφεντεύουν την Ε.Ε. Ακριβώς αυτοί οι μεγάλοι δεν θέλουν να κακοκαρδίσουν την Τουρκία. Για να μην χάσουν τη μεγάλη αγορά των ογδόντα εκατομμυρίων ανθρώπων κι ακόμα, γιατί στρατηγικά βρίσκεται στο υπογάστριο της Ρωσίας.
Όσο για τις υπερδυνάμεις αυτές πάντα λειτουργούσαν και λειτουργούν με βάση τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα και όχι την απόδοση του δικαίου. Αυτό που δεκαετίες τώρα καταπατάται βάναυσα στην Μεγαλόνησο. Από μια χώρα εισβολής και κατοχής του 38% των εδαφών της και μια δύναμη κατοχικού στρατού ανερχομένη στους 40 χιλιάδες άνδρες. Κι όμως οι διεθνείς οργανισμοί οι επιφορτισμένοι με την επιβολή του δικαίου κωφεύουν. Και στην καλύτερη περίπτωση τηρούν την τακτική των ίσων αποστάσεων από τον θύτη και το θύμα. Αυτό κάνει και η Ε.Ε. με τις χλιαρές και άνευ θετικού αποτελέσματος παρατηρήσεις στην Τουρκία.
Δυστυχώς, σε τέτοιους οργανισμούς βρισκόμαστε. Σε οργανισμούς, όπου η ορατότητα του δικαίου είναι δυσδιάκριτη έως σκοτεινή, όταν πρόκειται για μικρές χώρες όπως είναι και η Κύπρος. Απ’ αυτήν την έλλειψη διάκρισης του δικαίου λόγω συμφερόντων πάσχει και η Ε.Ε. και δεν βλέπει το οφθαλμοφανές και δίκαιο του δεινοπαθούντος αδελφού κυπριακού λαού. Γι’ αυτό και δικαίως αναρωτιόμαστε: Τι είδους Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αυτή;
* Του Κων/νου Τσιρονίκου
