Ασφαλώς τώρα δεν θα γελάσουμε σ' αυτή τη διαπίστωση, αλλά θ’ ανατριχιάσουμε στη σκέψη πως κάθε μέρα πλάι μας, μπροστά μας, πίσω μας κινούνται άνθρωποι με λογής - λογής μάσκες. Δυστυχώς όλοι φοράμε μια μάσκα, που τη διαλέξαμε από τότε που καταλάβαμε καλά τον κόσμο τέτοια που μας πάει, γιατί ξέρουμε πως μ' αυτή θα περάσουμε όλη μας τη ζωή.
Ζωή! Μοιάζει αλήθεια με αποκριάτικη χοροεσπερίδα. Φώτα, σερπαντίνες, κομφετί, προσωπεία διάφορα, χαρούμενα, γελαστά, κατσούφικα, γελοία, μελαγχολικά, αστεία. Κι όταν τελειώσει αυτή η χοροεσπερίδα, τότε τα πετάμε και ξαλαφρώνουμε. Στο μεγάλο μας ταξίδι, είμαστε ξεσκέπαστοι, σχέτοι...
Μέσα στις αίθουσες αυτού του μεγάλου αποκριάτικου χορού, συναντάμε πολύ σπάνια κανέναν άνθρωπο χωρίς μάσκα. Αυτοί οι σπάνιοι άνθρωποι, αντί να θαυμάζονται, να χειροκροτούνται, αντί να τυχαίνουν μεγάλης εκτίμηση, δυστυχώς γελοιοποιούνται. Τους προσπερνάμε, τους αγνοούμε, δεν υπάρχουν για μας. Στη γλώσσα μας λέγονται «αγαθοί, μπουνταλάδες». Και άλλα.
Ενώ οι άλλοι, οι πολλοί, οι έξυπνοι, μπογιατίζουν και φρεσκάρουν κάθε μέρα το προσωπείο τους μην τύχει και ξεφτίσει και φανεί η ασχήμια. Τι γελοίοι που είμαστε αλήθεια, τι ψεύτες και υποκριτές!
Κάποιες φορές δε νιώθουμε καν αγάπη, το παραμικρό ενδιαφέρον για τους ανθρώπους του περιβάλλοντος μας, κι όμως τους αποκαλούμε φίλους και μάλιστα πολύ αγαπητούς.. Φυσικά αυτό δεν είναι κανόνας, υπάρχουν φίλοι καλοί κι αγαπητοί.
Θέλουμε να τους πετάξουμε κατάμουτρα τη γνώμη που έχουμε γι’ αυτούς κι όμως τους κάνουμε κομπλιμέντα, τους μιλάμε ευγενικά. Κι ενώ θέλαμε ν’ αλλάξουμε δρόμο αλλά δεν προλάβαμε, τους λέμε όσο πιο γλυκά μπορούμε, πως χαρήκαμε πολύ που βρεθήκαμε και να μη ... χαθούμε.
Είναι και οι άλλοι, εκείνοι που πραγματικά αγαπάμε και που θα θέλαμε πολύ να τους συναναστραφούμε. Δεν το κάνουμε όμως, γιατί δε μας ταιριάζουν ... Δεν είναι της σειράς μας, της τάξης μας.
Τι χονδροκομμένες βλακείες φαίνονται, αν σταθείς ψηλότερα και προσπαθήσεις να δεις καλύτερα! Πόσο ωραία θα ήταν, πόσο πιο άνετα θα αισθανόμασταν, αν όλοι πετούσαμε απ’ το πρόσωπό μας αυτή τη μάσκα.
Δεν θα κουραζόμασταν καταβάλλοντας προσπάθειες να κρύψουμε αυτό που είμαστε και να παρουσιάσουμε, αυτό που δεν είμαστε.
«Εγώ προσαρμόζομαι σε οποιοδήποτε περιβάλλον» λένε μερικοί. Στην πραγματικότητα θέλουν να πούνε πως έχουν διάφορες μάσκες και τις χρησιμοποιούν ανάλογα με το περιβάλλον που θα βρεθούν. Αυτοί είναι οι περισσότερο ψεύτες απ’ τους άλλους που δεν μπορούν να προσαρμοστούν.
Λέμε συχνά. «Λυτός είναι τέλειος άνθρωπος». Μα υπάρχει, «ο τέλειος»; Όσο κι αν ψάξεις δεν θα τον βρεις – Τέλειος ήταν μόνον ο Χριστός.-Τέλεια είναι η μάσκα που φοράει. Και ακριβώς γι’ αυτό δεν προσπαθούμε να πλησιάσουμε την τελειότητα, γιατί υπάρχουν αυτές και κρυβόμαστε πίσω τους.
Χρειάζεται πολύ δουλειά, κόπος, προσπάθεια για να τελειοποιήσουμε τον εαυτό μας. Ενώ για να γυαλίσουμε τη μάσκα, δε μας παίρνει πολύ χρόνο.
Είμαστε πολύ αστείοι αλήθεια, όταν φυλαγόμαστε και προσέχουμε μη μας γλιστρήσει μπροστά στα μάτια των άλλων, των ομοίων μας. Παρ’ όλη όμως την προσπάθεια αυτό γίνεται καμιά φορά και τότε ακούς να λένε …
«Βρέθηκα μπροστά σ’ έναν άλλο άνθρωπο! Τόσα χρόνια φίλος μου και δεν είχα καταλάβει!» Μα τι να καταλάβεις καημένε ... Και συ, και γω, κι ο διπλανός μας! ... Είναι αδιαπέραστο το προσωπείο, συμπαγές και χονδρό το υλικό του. Εφαρμόζει τέλεια στον καθένα μας. Μόνο το βράδυ, όταν τελειώσει το θέατρο της ημέρας κρεμάμε τη μάσκα μας μαζί με το κοστούμι μας, για να τη φορέσουμε την άλλη μέρα και να συνεχίσουμε την παράσταση, σαν τέλειοι θεατρίνοι.
Το θέμα είναι ανεξάντλητο κι έχει πολλά παρακλάδια. Γι’ αυτό θα σταματήσω εδώ, φοβούμενη μήπως παρασυρθώ σε κανένα απ’ αυτά και δώσω διαφορετική έννοια σε τούτο το κομμάτι.
* Από την Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά
Η Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά είναι συγγραφέας
