Η ιστοριούλα βρίσκεται πίσω στο 2005 και λαμβάνει χώρα στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, όπου ένα βραδάκι του Μαΐου, τέσσερις με πέντε χιλιάδες Έλληνες μετανάστες υποδέχονται σε ένα μεγάλο γήπεδο την πρωθυπουργική ελληνική αποστολή - και τις αφεντιές μας (μια ντουζίνα δημοσιογράφους που καλύπτουμε την πολιτική περιοδεία στα πέρατα της μετανάστευσης), όπου ο σφυγμός των ομογενών και οι καρδιές τους χτυπούσαν εθνικά και συνεχίζουν να χτυπούν πολύ πιο γοργά και πολύ πιο δυνατά πολλών εξ ημών των εγχωρίων...
ΥΠΟ τους ήχους του εμβατηρίου "Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα" και χορευτικού συνόλου με φορεσιές της Μακεδονίας, χιλιάδες γαλανόλευκες σημαίες δημιουργούσαν με τον ήχο τους παλλόμενες στην ατμόσφαιρα, αυτό το σπουδαίο μοναδικό συναίσθημα, την ανατριχίλα της συγκίνησης και της εθνικής υπερηφάνειας του πατριώτη που βρίσκεται δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη γενέτειρα πατρίδα, σε τόπους όπου χρειάστηκε ταξίδι 30 ημερών με το βαπόρι για να φτάσει εδώ στα πέρατα της οικουμένης, πριν 40 και 50 χρόνια...
ΕΛΛΗΝΕΣ δεύτερης και τρίτης γενιάς, να ψάλλουν τον εθνικό μας ύμνο, τόσο δυνατά, που νόμιζες ότι ... ξεκινούσαν πανέτοιμοι για το μέτωπο να πολεμήσουν βάρβαρους και κατακτητές! Εκεί, στην εκδήλωση που συγκέντρωσε τους ομογενείς της Μελβούρνης, προ 12ετίας, κατάλαβα πως κάποια στιγμή θα άνοιγε διάπλατα το "Μακεδονικό". Η περίπτωση του Γκεόργκι και του Μένιου, γειτόνων οικογενειαρχών, Σκοπιανών και Ελλήνων, δεκαετίες πολλές μετανάστες στην Αυστραλία, με απογόνους τρίτης γενιάς, ήταν μια από τις εκατοντάδες περιπτώσεις διαμάχης που απασχολούσαν όχι μόνον την ελληνική κοινότητα αλλά ακόμα και αυτές τις πρεσβείες των χωρών!
ΚΑΙ καθώς βρίσκονταν "στα μαχαίρια" εξαιτίας της διαφωνίας τους για το όνομα "Μακεδονία" υπήρχαν φόβοι για έκτροπα και φασαρίες που θα επεκτείνονταν και θα πολλαπλασιάζονταν και μέσα στις κοινότητες. Μονίμως είχαν ένα θέμα οι 400.000 Έλληνες της Μελβούρνης με τους πολυάριθμους Σκοπιανούς μετανάστες που διεκδικούσαν το όνομα Μακεδονία. Σοβαρά επεισόδια και καβγάδες γίνονταν και τότε, αλλά και σήμερα. Ήταν τόσο ακραία τα πράγματα, ώστε η μια οικογένεια, αυτή του Γκεόργκι, αναγκάσθηκε να αλλάξει γειτονιά! Είχε φτάσει το πράγμα στις χειροδικίες και μεταξύ των μικρών παιδιών και από τότε καλημέρα δεν αντάλλαξαν οι γείτονες. Το "εθνικό πείσμα" για την προστασία του ονόματος Μακεδονία στους Έλληνες της διασποράς έναντι των Σκοπιανών, υπήρξε τότε το σημείο αναφοράς μεταξύ των συναδέλφων δημοσιογράφων εκείνης της αποστολής, στην Αυστραλιανή Ήπειρο.
Διατηρώντας επαφές με ανθρώπους της ομογένειας αλλά και της πρεσβείας, στη μακρινή αυτή χώρα, μαθαίνω ότι τίποτα δεν άλλαξε και σήμερα, ως προς τη "διαφορά" Ελλήνων και Σκοπιανών. Το θέμα καίει τους Έλληνες της διασποράς και τους θυμώνει περισσότερο η υποκλοπή του ονόματος της Μακεδονίας, όπως θυμώνει και το ένα εκατομμύριο μετανάστες της Αμερικής που συμμετέχουν όπως μπορούν στην Παμμακεδονική Ένωση και στον αγώνα αποτροπής μιας εθνικής προδοσίας. Είμαι δε απόλυτα βέβαιος ότι σε περίπτωση αρνητικής εξέλιξης μέσω της διπλωματίας του θέματος που άνοιξε πάλι, οι Έλληνες του εξωτερικού θα είναι εκείνοι που θα πονέσουν περισσότερο. Τουλάχιστον από τους πολιτικούς...
Του Χρήστου Τσαντήλα
