* Του Δρ. Ντίνου Αυγουστή, εκπαιδευτικού στο ΤΕΙ Λάρισας
Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Τουρκία, έβαλε οριστικά τέλος στην παντοδυναμία της μονοκρατορίας του ισλαμιστή σπόνσορα των Τζιχαντιστών Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Οι νέοι πολιτικοί συσχετισμοί που πρόεκυψαν μέσα από την τελευταία εκλογική διαδικασία τον αναγκάζουν να αναζητήσει άλλες λύσεις που μοιραία οδηγούν σε αναδιπλώσεις, αναθεωρήσεις και αναπροσαρμογές της πολιτικής που ακολουθούσε σχεδόν για μια δεκαπενταετία. Και κυρίως αναγκάζουν το κόμμα Ερντογάν να αναζητήσει συμμάχους, αφού το αποτέλεσμα των εκλογών επιβάλλει το σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού. Εκτός κι αν αποφασίσει να οδηγήσει τη χώρα του ξανά σε εκλογές ελπίζοντας στην αυτοδυναμία, κάτι όμως που υπό τις παρούσες συνθήκες φαντάζει σχεδόν αδύνατο.
Η πιο σημαντική, θετική οπωσδήποτε εξέλιξη των τελευταίων εκλογών στην γείτονα, είναι το 13,1% και οι 35 έδρες που εξασφάλισε το φιλοκουρδικό κόμμα «Δημοκρατία των λαών». Το γεγονός αυτό μάλιστα αποκτά μεγαλύτερη αξία και σημασία, αφού ως γνωστό, για την είσοδο στην τουρκική Εθνοσυνέλευση απαιτείται ποσοστό ψήφων πέραν του 10%! Στην αντίπερα όχθη το υψηλό ποσοστό (16%), των ακραίων εθνικιστών (γκρίζων λύκων), είναι ένα ζήτημα που χρίζει ειδικής ερμηνείας, ιδιαίτερα για μια χώρα που υποτίθεται βρίσκεται σε πορεία εκδημοκρατισμού. Ενδιαφέρον έχει ακόμα η εκλογή στην τουρκική Εθνοσυνέλευση τριών Αρμενίων και ενός Σύριου καθολικού, καθώς και το ρεκόρ που σημειώθηκε στην παρουσία του γυναικείου φύλου στην Εθνοσυνέλευση, αφού εξελέγησαν συνολικά 96 γυναίκες βουλευτές επί συνόλου 550.
Το εκλογικό αποτέλεσμα εκτός από τη σαφή εντολή που δίνει για συνεργασίες, δημιουργεί και πολλές δικαιολογημένες απορίες για την επόμενη μέρα, αφού είναι πολύ πιθανό η χώρα να περιέλθει σε συνθήκες αβεβαιότητας και αστάθειας. Κάτι που λογικά δεν βοηθά την προσπάθεια εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών διαφορών και το Κυπριακό. Το παρελθόν διδάσκει πως κάθε φορά που η Άγκυρα αντιμετώπιζε εσωτερικά προβλήματα, προσπαθούσε να ισορροπήσει εκτονώνοντας την εσωτερική κρίση με παλικαρισμούς και προκλήσεις ... Από την άλλη οφείλουμε να σημειώσουμε πως κι όταν είχαμε μεγαλειώδεις νίκες για τον Ερντογάν και πάλιν δεν υπήρξε συναίνεση, αλλά επιθετικότητα. Στην Τουρκία είναι γνωστό πως ποτέ δεν αποφασίζει από μόνη της η όποια κυβέρνηση. Η εξωτερική πολιτική της χώρας πάντα σχεδιάζεται από το Εθνικό Συμβούλιο, στο οποίο μετέχουν πολιτικοί, κυβέρνηση και στρατός. Εκεί γίνεται διεξοδική συζήτηση όλων των μεγάλων θεμάτων, αλλά στο τέλος αποφασίζει πάντα ο στρατός!
Κατά συνέπεια, μέσα σε αυτό το πραγματικά θολό πολιτικό τοπίο, δεν υπάρχει κανένα σενάριο που να μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις, ειδικά για την Τουρκία που επανειλημμένως προκαλεί στο Αιγαίο, στη Θράκη και στην Κύπρο. Καλές και όμορφες οι εκδηλώσεις που αναδεικνύουν μια άλλη πιο φιλική προσέγγιση με τους Τούρκους γείτονες μας. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και οι κοινωνικές συνευρέσεις στην Κύπρο μεταξύ του Νίκου Αναστασιάδη και του Μουσταφά Ακιντζί. Ωστόσο οι «επιθέσεις φιλίας» από μόνες τους για να αποτελέσουν πραγματική προστιθεμένη αξία στην προσπάθεια για επίλυση των διαφορών μας με την Τουρκία, πρέπει να δούμε να αλλάζει η στάση της Άγκυρας και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ειλικρινής φιλία με τους Τούρκους μπορεί να υπάρξει μόνο εφόσον η Άγκυρα δώσει τέλος στην κατοχή στην Κύπρο και πάψει να προκαλεί στο Αιγαίο και στην Θράκη.
Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, επείγουσα είναι πλέον η ανάγκη όπως αναληφθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της Τουρκίας, αν και εφόσον η Άγκυρα επιθυμεί πραγματικά (και δεν αποτελεί κι αυτό ένα στρατηγικό παιχνίδι της) ένταξη στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Το γεγονός ότι σε κάθε προεκλογική εκστρατεία, αλλά και μετά τις εκλογές γινόμαστε μάρτυρες πολύ σκληρών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων με νεκρούς και τραυματίες, από μόνο του δείχνει ότι η Τουρκία βρίθει δημοκρατικών ελλειμμάτων που χρήζουν επειγόντως ριζικής αντιμετώπισης...
Συμπέρασμα: Όποιος πει ότι ξέρει τι θα γίνει την επόμενη μέρα στην Τουρκία, μάλλον δεν ξέρει τίποτε!
