Ή μήπως οι ξένοι με το δήθεν ενδιαφέρον για μας, στρογγυλοκάθισαν στο σβέρκο μας. Και λέγαμε περήφανοι, πως «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει». Μωρέ υποφέρει και πολύ μάλιστα.
Οι συζητήσεις στα καφενεία, στα πηγαδάκια της πλατείας ή κατ` ιδίαν, παίρνουν και δίνουν. Και συμπεράσματα δε βγάζουμε. Είναι το πρόβλημα του αυγού: «Η κότα έκανε πρώτα το αυγό ή το αυγό έβγαλε πρώτο την κότα;» Από τις ατέρμονες συζητήσεις και υπό την επήρεια των δυσκολιών μας, εύκολα καταλήγουμε στη λύση του προβλήματος. Σίγουρα φταίνε οι άλλοι. Όμως μας κατέχει και μια τάση αποφυγής ευθυνών. Ξεχνάμε τον δικό μας ρόλο και τα ρίχνουμε όλα στους ξένους.
Κατ` αρχήν κανείς δεν βάζει στο σπίτι του ανθρώπους, που μπορούν να τον βλάψουν. Κάποιοι λοιπόν από μας και κυρίως οι πολιτικοί μας, άνοιξαν τις κερκόπορτες και έγινε η άλωσή μας. Με τεμενάδες μάλιστα, δέχτηκαν τους δανειστές μας. Εμείς τους καλέσαμε για βοήθεια. Και κανείς δεν αμφιβάλλει, πως οι Εταίροι μας, έστειλαν στην Ελλάδα πακτωλό χρημάτων, ως σήμερα. Τα οποία όμως χρήματα παραδόξως, χάθηκαν σα να έπεσαν σε τρύπιο βαρέλι. Το πού έπεσαν το ξέρουμε όλοι. Και κακό είναι, πως και σήμερα μας χορηγούν τις «Δόσεις» κι εμείς τους βρίζουμε. Παίζουμε πάλι τον Ιανό. Από τη μία παρακαλάμε πως και τι. Σπάνε τα νεύρα μας. Μας τρώει η αγωνία, πότε θα μας δώσουν την ποθητή μας «δόση». Πόση θα είναι; Και πότε. Παράλληλα όμως, όπως ο διπρόσωπος Ιανός, αφού με το ένα χέρι παρακαλούμε, ικετεύουμε, κύπτομεν υποτελείς, με το άλλο ρίχνουμε μούντζες κατά των δανειστών. Τους βρίζουμε, τους λοιδορούμε, τους προκαλούμε ανεπίτρεπτα. Είναι οι Ναζί. Οι καπιταλιστές, οι τοκογλύφοι… Και τι δεν τους λέμε.
Είμαστε αναξιοπρεπείς και προπετείς. Και προσπαθούμε να πείσουμε τους πάντες, αφού εμείς πρώτοι το πιστεύουμε, πως για όλα αυτά, που γίνονται τόσα χρόνια στο χοροστάσι του μαρτυρίου μας, οι μόνοι που δεν φταίμε είμαστε εμείς.
Αθώες περιστερές. Έ, όχι τόση απρέπεια. Τόση υποκρισία και τόση διαστρέβλωση. Τόση αχαριστία και άγνοια των πραγμάτων. Είδαμε και άλλες χώρες να έχουν το πρόβλημά μας. Όμως κάτι έκαναν αυτές, που εμείς δεν κάναμε. Καταπληκτικό παράδειγμα οι συνέλληνές μας οι Κύπριοι. Οι δικοί μας προτίμησαν τον Δονκιχωτισμό. Πόλεμος κατά πάντων, φοβέρες και απειλές, αλλά με άσφαιρα πυρά. Ήμασταν οι μεγάλοι πρωτάρηδες, που θα έφερναν αλλαγές όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σ` όλον τον κόσμο. Αέρα πατέρα και στο τέλος την ουρά κάτω από τα σκέλια. Ντροπιασμένοι. Απαξιωμένοι. Φοβερά αποτυχόντες. Τώρα με πόνο και αίμα, πληρώνουμε αδρά χωρίς καμία προοπτική για λύτρωση.
Έτσι όμως σκεφτόμενοι, ως ανεύθυνοι, τα ρίχνουμε στους πολιτικούς μας. Εμείς όμως σαν ελεύθεροι ψηφοφόροι, θα μείνουμε στο απυρόβλητο; Πού ακούστηκε τόσος φανατισμός, που μας τυφλώνει; Πόσες ιδεοληψίες δεν μας οδήγησαν σε χρόνιες παθογένειες; Πόσοι από τούτον τον «περιούσιον» λαό είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν το ατομικό τους συμφέρον για το Εθνικό; Κανείς. Πόσοι μπορούν να φοροδιαφεύγουν και δεν το κάνουν; Πόσοι από μας, με γνώμονα την ιδιοτέλεια, δεν στείλαμε στη Βουλή αντιπροσώπους του λαού άχρηστους, κομματικά φανατισμένους, εξουσιολάγνους και μόνον; Πόσοι από μας με θυμικό βεβαρημένο δηλ. με θυμό, με άχτι και εκδίκηση, ψηφίσαμε σωστά; Πάνω από 500.000 ψηφοφόροι ταγμένοι στην ακρο-Φασιστική Χρυσή Αυγή, τη γνωστή για τα εγκλήματά της. Αυτοί δεν είναι Ναζί. Είναι αυτοί που θύμωσαν με τους άλλους, και θαρρούν πως τώρα θα δικαιωθούν, με τους μαχαιροβγάλτες. Πόσοι χαρίσαμε την ψήφο μας, με αντάλλαγμα κάποιον διορισμό ή μια παραγραφή αμαρτήματός μας; Πόσο εύκολα αλλάξαμε σκέψεις και αποφάσεις, πηδώντας από το ένα κόμμα στο άλλο, με πρόθεση το ατομικό μας συμφέρον; Με αυτά και με άλλα πολλά βαρυνόμεθα ως Έλληνες ψηφοφόροι. Όλα αυτά και πολλά άλλα πρέπει εμείς να τα απαρνηθούμε και να τα καταπολεμήσουμε… Τώρα με δύναμη ενόρασης αυτοσυγκράτηση και λογική και πάνω απ` όλα συνειδητοποιώντας το χρέος για την Πατρίδα μας, να πορευτούμε για το καλό του Έθνους μας. Η λύτρωση δεν θα μας έλθει ως μάννα εξ` ουρανού.
* Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνστατίνου
