Ποτέ δεν ρώτησα το γιατί, ούτε με ένοιαζε και πολύ, άλλωστε σε 2-3 μήνες έφευγα οριστικά, γυρίζοντας στην πατρίδα. Όταν έφτασα είδα το έργο. Ήταν ένας δρόμος περίπου 100 Km. Ήταν στο τέλος του. Με ένα τζιπ έκανα μια βόλτα για εξοικειωθώ με το περιβάλλον. Το πρώτο που αντίκρισα και μου έκανε εντύπωση ήταν ότι στην περιοχή υπήρχαν πολλά γαϊδούρια, συνηθισμένα γαϊδούρια που βοσκούσαν. Το έδαφος ήταν πετρώδες με κάποιους μικρούς θάμνους. Σε ορισμένα σημεία ανάβλυζε νερό, όχι πολύ, αλλά ήταν αρκετό να πίνουν τα ζωντανά του Θεού. Σταμάτησα να τα δω από κοντά και ένας Σαμιώτης που με συνόδευε ο Χρήστος με ρώτησε.
- Νίκο αν φέρω έναν γάιδαρο από τη Σάμο εδώ θα συνεννοηθεί με αυτά τα γαϊδούρια;
- Ξέρω και εγώ, μάλλον θα συνεννοηθεί είπα χαμογελαστά.
- Εγώ, μου λέει, γιατί δεν μπορώ να συνεννοηθώ τρία χρόνια τώρα με τους Άραβες.
- Μάλλον διότι δεν μιλάς Αραβικά. Είναι το πιο πιθανό!
- Γιατί εσύ μιλάς;
- Ναι βέβαια τα έμαθα τον πρώτο χρόνο που ήρθα στη Σαουδική Αραβία.
Όπως μιλούσαμε μας πλησίασε ένα μικρό γκρίζο γαϊδουράκι και έκανε χαρές. Είχε ανοιχτό γκρίζο χρώμα που έλαμπε, ήταν πραγματικά πανέμορφο. Ήταν πολύ χαρούμενο, είναι αυτό που λέμε αγαπησιάρικο. Το χάιδεψα και κουνούσε το κεφάλι του σαν να με ευχαριστούσε. Η μητέρα του ήταν πιο εκεί 3-4 μέτρα. Ήταν ήσυχη αλλά φαινόταν ότι είχε το νου της στο μικρό της. Σαν να το υιοθέτησα εκείνη τη στιγμή, θα του έβρισκα τροφή αλλά και καθαρό νερό. Βρήκα μια παλιά κατσαρόλα για να βάζω τα αποφάγια που πετούσαμε στο εργοτάξιο. Όσο για το νερό, έβρισκε εύκολα. Είχαν περάσει 2 μήνες και είχαμε γίνει φίλοι με το γαϊδουράκι. Θα έφευγα οριστικά τα Χριστούγεννα και σκέφτηκα να το πάρω μαζί μου στη Λάρισα. Ρώτησα την τοπική αστυνομία τι χαρτιά χρειάζονται να το πάρω μαζί μου στην Ελλάδα. Ήρθαν δύο Άραβες της αστυνομίας να το δούνε. Να το πάρεις μου είπαν αλλά είναι μικρό, αν το θέλεις τόσο πολύ πρέπει να πάρεις και τη μητέρα του. Έλα στην Αστυνομία να σου δώσουμε χαρτιά εξόδου. Μετά πήγα στην αεροπορική εταιρία να ρωτήσω πώς θα γίνει η φόρτωση. Με είπαν ότι έπρεπε να πάω τα δύο ζώα στην Τζέντα να τα ζυγίσουμε και το κόστος μεταφοράς μέχρι Αθήνα ήταν 10 δολάρια για κάθε κιλό βάρους. Συμφώνησα σε όλα. Έδωσα και την προκαταβολή. Γύρισα χαρούμενος στο CAMP 36. Άρχισα να κάνω σχέδια πού θα τα πάω στη Λάρισα. Πού θα τα πάω βόλτα. Άρχισα να σκέφτομαι και πόσοι γείτονες θα διαμαρτύρονταν όταν θα γκάριζαν το πρωί ή θα έκαναν κάποια ζημιά. Όμως εγώ θα τα προστάτευα σαν πραγματικά μέλη της οικογένειάς μου. Ήμουν παντρεμένος αλλά δεν είχαμε παιδιά ακόμη. Φανταζόμουν όταν αποκτούσαμε το τι χαρά θα κάνανε έχοντας στην αυλή μας δύο πανέμορφα ζώα.
Οι ημέρες πλησίαζαν να φύγω και τα δύο ζώα ήταν συνέχεια μαζί μου να τα ελέγχω. Ένα βράδυ δεν είχα δει καλό όνειρο, ξύπνησα δύσθυμος. Πήγα στο εστιατόριο να πάρω πρωινό και φαγητά χθεσινά για τα δύο μου ζώα. Όταν πήγα να τα βρω τα έχασα, έμεινα στήλη άλατος. Κάποιος από τη νυχτερινή βάρδια σκότωσε τη μάνα γαϊδούρα. Και ήταν εκεί δίπλα στον δρόμο. Αν τα είχα δέσει δεν θα συνέβαινε αυτό, αλλά δεν ήθελα να τα δέσω ήθελα να είναι ελεύθερα. Ούτε στη Λάρισα θα τα είχα δεμένα, θα είχαν το παχνί τους, τον χώρο τους και με το τρεϊλερ όταν θα τα πήγαινα βόλτα στην εξοχή πάλι ελεύθερα θα τα είχα. Το γαϊδουράκι το αγαπημένο μου γαϊδουράκι έκλεγε βουβά, το κατάλαβα, αλλά είδα και στα μάτια του δάκρια. Ήταν σαν στραγάλι διαυγές δάκρυ. Ήταν εκεί δίπλα στη μάνα του. Του άφησα τροφή και νερό αλλά το απόγευμα δεν είχε φάει τίποτα και ήταν στο ίδιο μέρος. Είπα κάποιον φίλο με ένα φορτωτή να σκάψει μια γούρνα και να θάψουμε τη μάνα γαϊδούρα. Είχε μέτρια ζέστη, Δεκέμβρης μήνας γαρ. Ανοίξαμε τον λάκκο και τη θάψαμε. Το γαϊδουράκι ήταν εκεί. Την άλλη ημέρα τα ίδια στο ίδιο μέρος, ανάσαινε αργά με κοιτούσε αλλά δεν αντιδρούσε. Είχαν περάσει 4 ημέρες και πήγα όπως κάθε ημέρα νερό και τροφή, κι ας μην το έτρωγε. Το είδα να κοιμάται, το σκούντηξα απαλά κινήθηκε για λίγο με κοίταξε και τέλος. Τότε άρχισα να κλαίω εγώ, είχα πολύ καιρό να κλάψω ούτε που θυμάμαι πόσον καιρό. Το έθαψα δίπλα στη μάνα του και έφυγα, γύρισα στη Λάρισα παραμονή Χριστουγέννων, όλος ο κόσμος χαιρόταν, ήταν Χριστούγεννα. Εγώ είχα έναν κόμπο στον λαιμό, σαν να είχα χάσει έναν καλό φίλο. Κάθε φορά που έρχονται Χριστούγεννα θυμάμαι εκείνο το γαϊδουράκι το πανέμορφο γκρίζο γαϊδουράκι που δεν ήταν γραφτό να έρθει στη Λάρισα. Δεν θέλησα ποτέ να πάρω κάποιο ζώο στο σπίτι, θα έκανα τη σύγκριση και όποιο ζωάκι και να έπαιρνα θα ήταν χαμένο από χέρι.
Καλά Χριστούγεννα
Νίκος Κατσιαμάκας
