Οι καλλιεργητές της τρομοκρατίας

Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες τη σφοδρή κόντρα που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση για τη χορήγηση της διήμερης άδειας στον πολυισοβίτη του Κορυδαλλού Δημ. Κουφοντίνα.

Το γεγονός μονοπωλεί την επικαιρότητα, με τα τηλεοπτικά κανάλια, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες να ασχολούνται ευρέως με το θέμα αυτό. Έντονη και η συμμετοχή του λαού στα καφενεία, στους δρόμους σ’ όλα τα στέκια των συζητήσεων. Μιλάμε για την ελευθερία των ανθρώπων και το δικαίωμά τους στη ζωή, την οποία κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει, εκτός από το δημιουργό τους.
Φαντάζει λίγο παράδοξο, πώς μια διήμερη άδεια σ’ ένα πολυισοβίτη των φυλακών θα απασχολούσε τόσο έντονα την κοινή γνώμη και θα μονοπωλούσε όχι μόνο την ελληνική επικαιρότητα, αλλά και την επικαιρότητα άλλων κρατών.
Αυτή η θύελλα αντιδράσεων και επικρίσεων σηματοδοτεί την ευθύνη, που έχουν όλοι εκείνοι που πήραν την απόφαση να χορηγήσουν την άδεια στον πολυισοβίτη .
Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τα τεχνικά θέματα της άδειας που δόθηκε στον Δημ. Κουφοντίνα. Η Δημοκρατία είναι μεγαλόκαρδη. Δεν εκδικείται κανένα. Ούτε όμως εκβιάζεται από κανένα. Είναι δυνατή και ισχυρή να μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε έκνομη κατάσταση. Ο Κουφοντίνας, ως κρατούμενος των φυλακών μέχρι σήμερα δεν έδειξε καμία μεταμέλεια για τις έντεκα δολοφονίες που διέπραξε. Δεν ανεγνώρισε ποτέ το λάθος του. Δεν ζήτησε ούτε μία συγνώμη από τους συγγενείς των θυμάτων. Δεν έχυσε ένα δάκρυ μετάνοιας και συμπόνιας για τις άνομες πράξεις του. Δεν έκλαψε πικρά για τους ανθρώπους που σκότωσε. Ούτε άλλαξε στάση. Έβαψε τα χέρια του με αίμα αθώων. Βύθισε ολόκληρες οικογένειες για μια ζωή μέσα στον πόνο, στη θλίψη και τη λύπη. Τους στέρησε τη χαρά και το γέλιο. Τους έριξε στο πυκνό σκοτάδι. Χτύπησε την καρδιά τους που δίνει παλμό και όραμα ζωής. Τους κατέστησε αδύναμα πλάσματα να χαρούν τη ζωή και τ’ αγαθά της. Παρέμεινε αμετανόητος. Σκληρός. Άκαρδος. Επικίνδυνος για την κοινωνία. Εξακολουθεί να είναι ο ίδιος, όπως τότε που διέπραττε τα στυγερά εγκλήματά του χωρίς έλεος και φόβο θεού. Πιστός στις αρχές και τα πιστεύω του. Έγραψε μέσα από τις φυλακές άρθρα. Εξέδωσε βιβλίο στο οποίο δεν αποκηρύσσει τα «κατορθώματά του». Έλαβε μέρος μέσω βιντεοκλήσης σε δημόσιο διάλογο στο πανεπιστήμιο. Και το κυριότερο ο γιος του εμφορείται από τις ιδέες του πατέρα του και θα έκανε τα ίδια με εκείνον.
Ο Κουφοντίνας δεν μπορεί σήμερα να αλλάξει πορεία και πλεύση ζωής. Θεωρείται για όσους εμφορούνται από την ιδέα της τρομοκρατίας, ο καλλιεργητής αυτής, ο αρχηγός τους. Ο ηγέτης τους. Ο άνθρωπος που θα ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη. O επαναστάτης. Το ίνδαλμα τους. Ο αρχηγός και καθοδηγητής της νέας γενιάς τρομοκρατών. Έχει οπαδούς. Θαυμαστές. Ανθρώπους που τον πιστεύουν, τον ακολουθούν, τον θαυμάζουν και υπακούουν στις εντολές και τα κελεύσματά του.
Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια. Όφειλε το συμβούλιο των φυλακών να λάβει υπόψη του όλα τα παραπάνω στοιχεία, να τα σταθμίσει, να τα αξιολογήσει και μετέπειτα να προχωρήσει στη χορήγηση της άδειας. Ο νόμος καλώς επιτρέπει την χορήγηση αδειών στους κρατούμενους των φυλακών. Δημοκρατία έχουμε. Δεν είμαστε Μπανανία. Θέτει όμως και ορισμένες προϋποθέσεις, την ύπαρξη της εξακρίβωσης, των οποίων ανέθεσε στο συμβούλιο των φυλακών. Είναι λανθασμένη πέρα για πέρα η απόφαση του συμβουλίου των φυλακών για τη χορήγηση της άδειας. Δεν υπάρχει κανένα νομικό και πραγματικό έρεισμα που να στοιχειοθετεί και να αιτιολογεί την αναγκαιότητα της απόφασης αυτής. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό υπήρξαν έντονες και δικαιολογημένες.
Δεν θέλω να προσχωρήσω στην άποψη που ακούγεται και ευρέως συζητείται στο κοινό, ότι η βούληση του συμβουλίου υποκαταστάθηκε από εξωτερικές επεμβάσεις άλλων υψηλών παραγόντων που σοφίστηκαν και μεθόδευσαν την απόφαση αυτή. Δεν υιοθετώ την άποψη αυτή. Αλλά και δεν την αποκλείω τελείως.
Εκείνο που δεν μπορώ ν’ αποφύγω, είναι οι πανηγυρισμοί, οι ζητωκραυγές και οι επευφημίες των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν έξω από τις φυλακές κατά την ώρα εξόδου του Κουφοντίνα. Τα χειροκροτήματα και τους θερμούς εναγκαλισμούς προς το πρόσωπό του. Δείγμα ότι η σφηκοφωλιά υπάρχει και κάθε φορά που χρειάζεται δραστηριοποιείται. Αυτό πρέπει να ανησυχεί περισσότερο την κοινωνία και όχι η άδεια που πήρε ο πολυισοβίτης. Η πίστη των ανθρώπων αυτών προς ένα τρομοκράτη-δολοφόνο, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται ως μία προδοσία του κοινωνικού συνόλου, το οποίο δεν συμφωνεί με τις ενέργειες αυτές, αλλά είναι πιστά προσηλωμένο στη νομιμότητα και τα ιδανικά της δημοκρατίας.
Νιώθω πως νομιμοποιούμαι να εκφράσω τη βαθιά μου λύπη απέναντι στον υπουργό της δικαιοσύνης για την αλαζονική και απρεπή συμπεριφορά του στη Βουλή απέναντι στη χήρα ενός από τα θύματα του Κουφοντίνα. Η αποκρυσταλλωμένη εκτίμηση και συμπάθεια του λαού προς τις οικογένειες των θυμάτων της 17Ν, έπρεπε να είχε συνηγείρει και την ψυχή του υπουργού. Αν ήταν οπλισμένος με θάρρος και με καθαρότητα ψυχής, με διαύγεια κρίσης, δεν θα μιλούσε για ιδεολογίες και μέσα άσκησης πολιτικής με τα οποία δεν συμφωνεί, αλλά θα καυτηρίαζε τους τρομοκράτες και την τρομοκρατία. Θα κατέθετε στη μνήμη των θυμάτων μία συγνώμη της πολιτείας που στάθηκε ανήμπορη να τους προστατέψει. Δεν το έπραξε. Δεν είχε το ψυχικό σθένος και τη δύναμη να το κάνει. Αποδείχθηκε, ότι δεν διαθέτει μια τέτοια αντοχή. Προτίμησε την αφωνία, από την οφειλομένη δήλωση της πολιτείας για την δικαίωση των θυμάτων της 17Ν. Ο μαγνήτης του υπουργικού θρόνου τον κράτησε όμηρο, αιχμάλωτο, ανίκανο να δει την αλήθεια και να πράξει ανάλογα.
Η τρομοκρατία μέσα στην οποία ζούμε κινούμαστε και αναπνέουμε τα τελευταία χρόνια είναι η πιο σκληρή και απάνθρωπη μάστιγα κατά της ζωής μας και της ιερότητάς μας. Η λατρεία των ανθρώπων με τα εγκλήματα πάντα προκαλούσε την απέχθεια και τον αποτροπιασμό των υγιών ανθρώπων προς τους εγκληματίες.Εδώ δεν υπάρχουν αθώοι. Όλοι οπουδήποτε γης, χρώματος, γλώσσας, φυλής και ηλικίας είναι ένοχοι. Οποιαδήποτε αναρχική και μανιασμένη επαναστατική αντίληψη δεν μπορεί να βρει χώρο εγκατάστασης μέσα στη δημοκρατία. Κάθε μορφή βίας και τρομοκρατίας, απ’ όπου και αν προέρχεται είναι καταδικαστέα. Η βία και η τρομοκρατία δεν μπορούν να έχουν θέση στη ζωή μας, ούτε μπορούν να υιοθετηθούν ως εκφράσεις του επίσημου κράτους. Όπως δεν μπορούν να έχουν θέση στη ζωή μας οι καλλιεργητές της τρομοκρατίας.
Αθανάσιος Φώτος
επί τιμή δικηγόρος