Μιλάμε για ένα συνολικό πακέτο στήριξης ύψους 310 δις ευρώ (140% του ΑΕΠ). Ουδέποτε στον πλανήτη «τοκογλύφοι δανειστές» δεν υπήρξαν τόσο πολύ γενναιόδωροι.
Για να δοθούν αυτά τα χρήματα της δεύτερης αξιολόγησης, πρέπει να ψηφιστούν απίστευτης έντασης και έκτασης μέτρα (εκατόν δεκατρία στον αριθμό). Τα μέτρα αυτά θα πρέπει όχι μόνο να νομοθετηθούν, αλλά και να υλοποιηθούν μέχρι το καλοκαίρι του 2018. Τότε και μόνον τότε θα γίνει συζήτηση για την αναδιαμόρφωση ελληνικού χρέους και με τις εξής μάλιστα προϋποθέσεις. Πρώτο: να κριθεί επιτυχής η ολοκλήρωση του προγράμματος. Δεύτερο: Να κριθεί αναγκαία η όποια ελάφρυνση του χρέους. Θα είναι αφελής, όποιος πιστέψει, ότι το χρέος θα «κουρευτεί». Επειδή η χώρα δεν οφείλει πλέον σε ιδιώτες, αλλά σε κράτη και υπερεθνικούς φορείς, που εκπροσωπούν δομές και πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι σημερινοί δανειστές μας είναι: Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (42%). Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης (9,5%), το ΔΝΤ (4%), διμερή δάνεια (17%), ομόλογα της ΕΚΤ κλπ. (5,45%) και διάσπαρτα άλλα ομόλογα και έντοκα γραμμάτια. Είναι γνωστό μάλιστα, ότι υπάρχουν κράτη - δανειστές - που είναι φτωχότερα από τη σημερινή Ελλάδα ακόμα και με το μειωμένο κατά 27% ΑΕΠ της.
Ας δούμε περιληπτικά τι έχει συμφωνηθεί. Τι πρέπει να νομοθετηθεί αμέσως, και τι πρέπει να υλοποιηθεί μέχρι την επόμενη αξιολόγηση το καλοκαίρι του 2018. Καταρχήν η καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης επιβάρυνε την κοινωνία και την οικονομία με μέτρα λιτότητας 5 δις ευρώ μέχρι το 2022 κατά τις εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών, του ΔΝΤ και στελεχών της ευρωτράπεζας. Τα νέα μέτρα είναι εξαπλάσια από το περιβόητο e-mail Χαρδούβελη. Η μεγάλη καθυστέρηση της αξιολόγησης και της εκταμίευσης έστω και των 8,5 δις ευρώ (από τα 17,5 που έπρεπε να λάβει η χώρα, αν ήταν συνεπής στα συμφωνηθέντα), αποστράγγισε την οικονομία από ρευστότητα, και ακόμα η Ελλάδα έχασε τις δόσεις του χρηματοδοτικού προγραμματισμού του 3ου μνημονίου, καθώς μέχρι το τέλος Ιουνίου 2017 θα έπρεπε να είχε λάβει 22,9 δις ευρώ. Τώρα με χίλια βάσανα θα πάρει μόνον και αφού νομοθετήσει τα νέα μέτρα μια δόση από 8,5 δις. Αυτή είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Τα υπόλοιπα αποτελούν μυθολογία, που προβάλλεται ως εθνική επιτυχία. Πρόκειται για ανείπωτη και συνεχιζόμενη τραγωδία. Που όμως τη θέλησε και την επέβαλε με την ψήφο του ο ελληνικός λαός εκλέγοντας τις κυβερνήσεις του, αλλά κυρίως την παρούσα. Αυτή δηλαδή που θα έσκιζε τα μνημόνια μ’ ένα άρθρο κι έναν νόμο. Θα έπαιζε τα νταούλια και τους ζουρνάδες και θα χόρευαν οι δανειστές. Θα μηδένιζε το χρέος. Θα έδινε 13 συντάξεις και ελάχιστο μισθό 750 ευρώ, θα ατένιζε οραματικά την «ελπίδα που έρχεται», και άλλα τέτοια που δεν αντέχουν ούτε επιβάλλουν σχολιασμό.
Σε επόμενο άρθρο μας θα προσπαθήσουμε να αποσπάσουμε τα μυθολογικά στοιχεία από τη ζοφερή πραγματικότητα που αυτοκτονικά επέβαλε στον τόπο ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας και συγκεκριμένες κυβερνήσεις του και πρόσωπα. Μήπως και συμβάλλουμε κάπως κατά τις δυνάμεις και δυνατότητες μας στην κατανόηση της μυθολογίας. Για το ίδιο το χρέος, καθώς και πώς και γιατί αυτό δημιουργήθηκε. Για την είσοδο της χώρας στα μνημόνια. Για την παραμονή της σε αυτά για αόριστο χρόνο ή για την «ελπίδα που έρχεται» και την απελπισία που κατέληξε. Ας δούμε όμως περιληπτικά τι πρέπει να γίνει μέσα σ’ ένα χρόνο, ώστε να φτάσει η Χώρα, αν ποτέ φτάσει , στην τρίτη αξιολόγηση και στη λήψη των επόμενων χρημάτων. Χρήματα που είναι αναγκαία, για να σταθεί ο τόπος στα πόδια του, καθώς εκεί τον φτάσαμε όλοι μαζί:
Α) Τέρμα τα μέτρα για την ελάφρυνση και την όποια συζήτηση για το χρέος.
Β) Τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα για μεγάλο χρονικό διάστημα (3,5% τα πρώτα τρία χρόνια και 2-2,5% τα επόμενα σαράντα). Κι αυτά σε μια ρημαγμένη οικονομία. Καμία συζήτηση στο πρόγραμμα προσωπικής χαλάρωσης της ευρωτράπεζας. Υπεύθυνοι κύκλοι του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών μάλιστα τόνιζαν τις προάλλες με αμεσότητα και ευθύτητα, (βλ. ανταπ. Β. Δαλιάνη από τη Φρανκφούρτη στο «Πρώτο Θέμα» στις 28/05/2017), ότι η χώρα μας αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση της Ευρωζώνης και δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη, από όσες τέθηκαν σε πρόγραμμα. Τα παραπάνω συνθέτουν εικόνα κράτους, που περιφρονείται και χλευάζεται. Οι πολίτες όμως του ίδιου αυτού κράτους την πρώτη μόλις πενταετία του νέου αιώνα ένιωθαν περήφανοι ως ευρωπαίοι και έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα από τις πρακτικές και γενικές αντιλήψεις τους. Το κύρος της χώρας και η ακτινοβολία της δεν μπορούσαν να αμφισβητηθούν, καθώς μάλιστα εκτός από τα μεγάλα έργα που είχαν πραγματοποιηθεί, όπως η μεταμόρφωση της πρωτεύουσας, η δημιουργία μεγάλων υποδομών και οι εξαίρετοι και π ά μ φ θ η ν ο ι (από τους 5 προηγούμενους και όλους τους επόμενους ) ολυμπιακοί αγώνες προσέδωσαν διεθνή εμπιστοσύνη, κύρος και αναγνώριση της Ελλάδας. Γι αυτό και η σχετική μυθολογία των δημαγωγών κάθε ήθους και προέλευσης εκτός από επιζήμια είναι και γελοία. Οποιαδήποτε επίσης κατά το ισχύον πρόγραμμα παραχώρηση στην ελληνική κυβέρνηση, η Γερμανία θεωρεί, ότι θα την αποθαρρύνει από την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Γ) Δείτε τώρα: Για τους επόμενους 18 μήνες η Ελλάδα, προκειμένου να κριθεί θετικά στην επόμενη αξιολόγηση, πρέπει να υλοποιήσει 113 ΔΟΜΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ, που καθορίζονται με κάθε λεπτομέρεια και για κάθε μήνα:
28 μέσα στον Ιούνιο (μέχρι στιγμής δεν έγινε καμία),
29 μέχρι 46 έως τον Ιούλιο,
47 μέχρι 50 έως τον Αύγουστο,
51 μέχρι 66 έως τον Σεπτέμβριο,
67 μέχρι 72 έως τον Οκτώβριο,
73 μέχρι 81 έως τον Νοέμβριο,
82 μέχρι 95 έως τον Δεκέμβριο,
96 μέχρι 103 Ιανουάριο μέχρι Μάρτιο του 2018,
και τέλος 104 μέχρι 113 από Ιούνιο μέχρι Σεπτέμβριο του 2018.
Αυτές οι καταλυτικές μεταρρυθμίσεις συνθέτουν το 4ο μνημόνιο συνεργασίας με τους υπερεθνικούς θεσμούς (ΕΕ, ΕΚΤ, ESM).
Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Ότι ο τόπος πρέπει να γυρίσει ανάποδα. Το Κράτος και οι φορείς του χρειάζεται «με το λουρί στο σβέρκο» να σοβαρευτούν, και η ίδια η κοινωνία να ξυπνήσει από τον λήθαργο του «moritur et ridet» (πεθαίνει και γελάει). Οι μεταρρυθμίσεις αυτές επιβάλλουν μεταμόρφωση της Δημόσιας Διοίκησης, των Πανεπιστημίων, της Δικαιοσύνης, και πρώτα απ’ όλα τη λειτουργία της Κυβέρνησης. Επιβάλλεται απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των εργαζομένων κάθε σωματείου ή ένωσης για την κήρυξη της απεργίας. Το «κουαρτέτο» επεμβαίνει αποφασιστικά στον ΕΦΚΑ, τις δημόσιες συμβάσεις, στον επανυπολογισμό του 30% των αιτήσεων συνταξιοδότησης μετά τις 13/5/2016 (!). Υλοποιείται ( …»φέξε μου και γλίστρησα») η επανεξέταση των δαπανών. Η αναδιάρθρωση των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Η αδήλωτη εργασία. Τα κλειστά επαγγέλματα. Η ενέργεια και τα δίκτυά της και η ολοκλήρωση ιδιωτικοποιήσεων, κυρίως του «Ελληνικού».
Στη συνέχεια, κατ’αριθμό και μήνα πρέπει να γίνουν μειώσεις στις φαρμακευτικές δαπάνες, επέμβαση στις χρήσεις γης, στο ΤΑΥΠΕΔ, στο στρατηγικό πλάνο των ιδιωτικοποιήσεων, στις ανεξάρτητες αρχές, στην υγεία-ΔΕΣΦΑ-ΕΔΗΣ-ΑΑΔΕ, τελωνεία κ.λ. Επιβάλλονται ρυθμίσεις στην κοινωνική προστασία, στο κτηματολόγιο, στα δίκτυα άρδευσης, στην Εγνατία οδό, στην κινητικότητα, στην επιλογή γενικών διευθυντών στο δημόσιο μέσα στον Σεπτέμβριο. Νόμοι για την εξασφάλιση των δανειστών, υπερταμεία, μάχη κατά της διαφθοράς, φορολογικοί κώδικες, αγοραίες τιμές στα ακίνητα, επανυπολογισμός όλων των συντάξεων- κανένα κλειστό επάγγελμα μετά τον Δεκέμβριο του 2017, υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων κ.α…
Εάν αυτή η κυβέρνηση και αυτό το κράτος θέλουν και μπορούν να υλοποιήσουν όλα αυτά που διαλύουν τον πελατειασμό και μεταβάλλουν ένα κράτος- «μαϊμού» σε ευνομούμενη πολιτεία, τότε θα έχει συντελεστεί το μέγα ελληνικό θαύμα. Αυτό όμως είναι μάλλον όνειρο θερινής νύχτας..
Καλημέρα σας.
ΟΜΗΡΟΣ
