Θα σταθώ όμως περισσότερο στην στρατηγική της χώρας μας απέναντι στην τουρκική συμπεριφορά και προκλητικότητα η οποία έχει ενταθεί τις τελευταίες μέρες. Η τουρκική προκλητικότητα στα Ίμια εκδηλώθηκε πριν 21 χρόνια με το θέμα των δύο βραχονησίδων συνεχίστηκε με την αμφισβήτηση των θαλάσσιων συνόρων και την δημιουργία των γκρίζων ζωνών και μέσα από μια συνεχόμενη πολιτική αμφισβήτησης εδαφών και διεκδικήσεων φτάσαμε στην επίσκεψη του Τούρκου ΑΓΕΕΘΑ στα Ίμια και τις απειλές για «ατύχημα» Τούρκων Αξιωματούχων και Υπουργών. Οι χαρακτηρισμοί και μόνο στο πρόσωπο του Υπουργού Εθνικής Άμυνας ως θεσμού αποτελούν προσβολή και δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητοι. Η Ελληνική πολιτική ηγεσία ξεκινώντας από την στρατηγική υποχώρησης που επέλεξε πριν από 21 χρόνια η τότε κυβέρνηση με την γνωστή ρήση για την Ελληνική σημαία ότι «πείτε ότι την σημαία την πήρε ο αέρας…» φθάνει στις μέρες μας, ακολουθώντας μέχρι και σήμερα την πολιτική του κατευνασμού απέναντι στην Τουρκική προκλητικότητα. Η στρατηγική του κατευνασμού έχει πολλά μειονεκτήματα:
Πρώτον, η υποχώρηση σε διεκδικήσεις που αποσκοπεί στο να μειώσει την ανασφάλεια και να αποτρέψει την επιθετικότητα δεν αποδίδει με την Τουρκία.
Δεύτερον, η απέναντι πλευρά εκλαμβάνει την υποχωρητικότητα ως αδυναμία
Τρίτον, η αδυναμία του αμυνόμενου ανοίγει την όρεξη για επιπλέον διεκδικήσεις σε άλλο σημείο (όπως Κύπρος, ελληνική ΑΟΖ, κ.α.).
Τέταρτον, η συμπεριφορά της Ελλάδας έχει ως αποτέλεσμα τη συνέχιση της στρατηγικής του πειθαναγκασμού εκ μέρους της Τουρκίας.
Βέβαια στη στρατηγική της υποχώρησης και του κατευνασμού υπάρχουν και δύο πλεονεκτήματα:
1. Η εξαγορά χρόνου και
2. Η ευκολία εφαρμογής της, που δε λύνει το πρόβλημα, αλλά το μεταφέρει στο μέλλον για επίλυση αν και όταν οι Διεθνείς συνθήκες βελτιωθούν, πράγμα που όπως αποδεικνύεται καθημερινά δε συμβαίνει στην περίπτωση τη δική μας.
Ρωτώ λοιπόν: Tι θα τον κάνει τον χρόνο που προσπαθεί να εξαγοράσει η Ελληνική κυβέρνηση; Πως σκοπεύει να κινηθεί στο μέλλον απέναντι στην ολοένα αυξανόμενη Τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα, η οποία σήμερα βλέπει νέες «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο; Η επίκληση των διεθνών συνθηκών, του Διεθνούς Δικαίου και των κανόνων καλής γειτονίας εδώ και 21 χρόνια δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα. Είναι πραγματικά, να απορεί κανείς πως τόσο σημαντικά θέματα εξωτερικής πολιτικής αντιμετωπίζονται με τόση προχειρότητά, χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό και χωρίς ενιαία και διαχρονική Εθνική Πολιτική Στρατηγική. Η απραξία και η έλλειψη πολιτικής ευθύνονται για μια σειρά λαθών και υποχωρήσεων και η στάση αναμονής εκλαμβάνεται, στις περισσότερες περιπτώσεις, ως αδυναμία αντίδρασης. Ο ανταγωνισμός της ισχύος ήταν και συνεχίζει να είναι το κύριο χαρακτηριστικό του Διεθνούς περιβάλλοντος. Γιατί όπως γράφει ο Θουκυδίδης: «Το δίκαιο μεταξύ δυο μερών έχει αξία όταν ίση υπάρχει ισχύς για την εφαρμογή του. Όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρότερος πράττει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο ασθενέστερος ανέχεται ότι του επιβάλλει η αδυναμίας του»
[Βιβλιογραφία : Διεθνείς σχέσεις, Ηλίας Κουσκουβέλης, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Παν Μακεδονίας]
Του Απόστολου Μπέμπη
*Απόστολος Δημ. Μπέμπης Πολιτικός Μηχανικός, Περιφερειακός σύμβουλος Θεσσαλίας, γράφει με την ιδιότητα του Μεταπτυχιακού φοιτητή Διεθνών & Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
