Έπρεπε να απαντήσω «Υποτίθεται ότι πληρώνεται». Γιατί δόξα τω Θεώ και από δουλειά δεν του λείπει! Δουλεύει πολλές ώρες και αμείβεται ελάχιστα, δηλαδή ακριβώς στο μισό. Αντί επομένως να παίρνει 600 ευρώ, πληρώνεται με 300 το μήνα και λέει κι ευχαριστώ που δεν είναι άνεργος.
Κι ενώ μέχρι χτες, λίγο πριν να τελειώσει, ήμουν γεμάτη ελπίδες, ξαφνικά καταλαβαίνω ότι τα πάντα έχουν αλλάξει. Δίπλα και παράλληλα με μας κινούνται τα παιδιά μας, που υποτίθεται πως δουλεύουν, υποτίθεται πως πληρώνονται, υποτίθεται πως έχουν μέλλον, υποτίθεται πως θα φτιάξουν οικογένεια – με τι εφόδια ακριβώς να μου εξηγήσει κάποιος- που δεν έχουν σαν άντρες, όπως λέγαμε παλιά, δυο δραχμές (αμάν αυτή η κακή συνήθεια) να κεράσουν ένα κορίτσι – την κοπέλα τους.
Αλήθεια αναρωτιέμαι ποιο λάθος έκανα και πότε η ζωή με προσπέρασε τόσο γρήγορα ! Τι κοινωνία είμαστε εμείς που αφήνουμε τα παιδιά μας να φυτοζωούν και να φοβούνται να κάνουν όνειρα για το μέλλον !
Μέσα στην κρίση ταυτότητας που περνά στις μέρες μας κάθε οικογένεια με παιδιά, που τώρα βγαίνουν στην αγορά εργασίας, λέγονται πολλά, όπως «αυτές είναι οι γνωριμίες που έχετε;» και που περιγράφουν μια πραγματικότητα που οι νέοι την ξέρουν.
Αν είσαι γαντζωμένος σε κάποια θέση εξουσίας, αν είσαι μέλος κάποιου κόμματος που άσκησε στο παρελθόν εξουσία, αν είσαι παρατρεχάμενος και αυτό που λέμε κοινώς «γλύφτης» - βλέπουμε άλλωστε τι γίνεται καθημερινά και στο χώρο εργασίας μας- ελπίζεις όλο και κάποιο κοκαλάκι να γλύψεις και να το δώσεις στο παιδί σου. Έχουμε χάσει σαν κοινωνία κάθε έννοια ηθικής και κάθε αίσθημα αλληλεγγύης. Όσο σκληραίνει η πολιτική κατάσταση γύρω μας, τόσο σκληραίνουμε κι εμείς. Κι αυτή την κακία και τη σκληρότητα την εισπράττουν πρώτα πρώτα τα παιδιά μας!
Ένα πράγμα όμως πρέπει να καταλάβουμε όλοι και κυρίως η πολιτική ηγεσία, πριν να είναι πολύ αργά και όλο αυτό να μας γυρίσει μπούμεραγκ. Καμία μεταρρύθμιση και κανένα μέτρο δεν μπορεί να πετύχει αν δεν πάψουν αυτοί που εξουσιάζουν να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, τι θα ωφεληθούν για τους ίδιους, για τα παιδιά τους και για τους ψηφοφόρους τους.
Δεν υπάρχει αν θέλετε η πολυτέλεια για τέτοιες σκέψεις. Εκεί έξω η ζωή είναι πολύ σκληρή. Τα παιδιά μας υποφέρουν, τα παιδιά μας θέλουν όραμα, τα παιδιά μας θα εξεγερθούν, για πόσο καιρό άλλωστε θα τα ενισχύουμε εμείς… Και επιτέλους από το πολιτικό σύστημα θέλουμε λύσεις, σχεδιασμό στο θέμα της εργασίας, προοπτική για τον τόπο και όχι την εύκολη λύση του εξωτερικού. Θέλουμε - τόσο απλά αλλά και τόσο ξεκάθαρα - η χώρα μας, που τρώει τα παιδιά της σαν τον Κρόνο, από χώρα του Υποτίθεται να γίνει επιτέλους χώρα του Προτίθεται…
Της Δέσποινας Καλπακίδου (*)
(*) Η κ. Δέσποινα Καλπακίδου, είναι φιλόλογος στο 6ο Γυμνάσιο Λάρισας
