Η Συμφωνία της Βάρκιζας είχε αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ και οι αντάρτες γύρισαν στα σπίτια τους ήσυχα και αθόρυβα.
Όμως ο διχασμός που προκάλεσαν τα «Δεκεμβριανά» δεν πήρε τέλος.
Μερικοί φανατισμένοι πήραν το «πάνω χέρι» και σιγά - σιγά «οι βανδαλισμοί» ομάδων αναρχικών, προφανώς με τη σύμφωνη γνώμη του Τσώρτσιλ ξεκίνησαν τον εμφύλιο.
Ο Πέτρος λόγω του «αξιώματος» έγινε ο πρώτος στόχος.
Αρχισε να κρύβεται από σπίτι σε σπίτι και από σπηλιά σε σπηλιά.
Ο φόβος όμως να τον πιάσουν ήταν «anta porias».
Με τη βοήθεια μιας φιλικής οικογένειας, φυγαδεύτηκε για την Αθήνα λαθρεπιβάτης σε αμπάρι ενός σαπιοκάικου.
«Αραξε» στο σπίτι μιας θείας του στο Παγκράτι.
Βρήκε αμέσως δουλειά, ως γραφέας ενός εργολάβου, που επισκεύαζε τις φυλακές Αβέρωφ.
Του παραχώρησε και ένα κελί στην γυναικεία πτέρυγα και έγινε «ελεύθερος φυλακισμένος» για 6 μήνες.
Υστερα άρχισε να βολοδέρνει απ’ εδώ, απ’ εκεί, πότε δίχως δουλειά, χωρίς στέγη και πότε νηστικός. Εάν η κυρά Δήμητρα δεν είχε υπόλοιπο στις κατσαρόλες ή αποφάγια στα πιάτα...
Στις 21 Σεπτέμβρη 1947, βγαίνοντας από το υπόγειο της Ομόνοιας άκουσε τον εφημεριδοπώλη να διαλαλεί πως γίνεται γενική επιστράτευση της κλάσης 1946, της κλάσης του δηλαδή.
Με μια χαρά τυχερού του πρώτου αριθμού του Εθνικού Λαχείου, ήλθε να πει τα ευχάριστα νέα. Ευχάριστα ή δυσάρεστα θα το εξηγήσουμε.
Οι αντάρτες (ΔΣ) είχαν φτάσει στην Πάρνηθα.
Οι αψιμαχίες και ο ανταρτοπόλεμος είχαν ξεπεραστεί, είχε ήδη εξελιχθεί σε τακτικό πόλεμο.
Ο Πέτρος βρέθηκε σε μεγάλο δίλημμα (απ’ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξει...).
Τελικά προτίμησε να καταταγεί στον Τακτικό Στρατό με τη βεβαιότητα πως θα σταλεί στη Μακρόνησο και δεν θα βάψει τα χέρια του σε αδελφικό αίμα.
Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν ήλθαν ευνοϊκά γιατί δεν βρήκαν κανένα επιβαρυντικό στοιχείο στους φακέλους της Ασφάλειας, οπότε αντί για Μακρόνησο πήγε στον Γράμμο.
Ελαβε μέρος σε όλες τις εμφύλιες μάχες στο Γράμμο, στο Βίτσι, στη Φλώρινα, στο Καϊμακτσαλάν και Μπέλες.
Αποστρατεύτηκε στις 7-4-’50 παρασημοφορεμένος με μετάλλια εξαίρετων πράξεων.
Σπύρος Χαλικιάς
