Αυτή τη λέξη την πιπιλίζουμε σαν καραμέλα, όπου βρεθούμε, χωρίς φαντάζομαι, καμιά ιδιαίτερη εμβάθυνση σ αυτή. Ο καθένας από μας αυτή την περιβόητη κοινωνικότητα την έχει κόψει με δικό του πατρόν. Οι περισσότεροι νομίζουμε, με το να δεχθούμε ή να κάνουμε δυο-τρεις προσκλήσεις το μήνα, για καφέ και …κουτσομπολιό, πως εκεί αρχίζει κι εκεί τελειώνει η κοινωνικότητα.
Τι λάθος που είμαστε συνάνθρωποι! Σ` αυτές τις συγκεντρώσεις, ούτε δίνεις, ούτε παίρνεις τίποτα, απλά νομίζεις πως κάτι κάνεις.
Λες, γελάς, χειρονομείς, ανταλλάσσεις φιλοφρονήσεις, «ξεφουρνίζεις» εξυπνάδες, το ίδιο κι ο διπλανός σου και οι απέναντί σου και η παραπέρα, γίνεται ένας μικρός χαμός, στο τέλος κανένας δεν ακούει κανέναν και κάποια στιγμή σηκώνεσαι να φύγεις.
Βγαίνοντας στο δρόμο κι αφού σε φυσήξει ο καθαρός αέρας και απομακρυνθείς από κείνη την αποπνικτική ατμόσφαιρα και διαλυθούν τα σύννεφα της «ευτυχίας» σου, καταλαβαίνοντας πως άλλο ένα βράδυ πέρασε και πήγε χαμένο και είναι μείον απ` τη ζωή σου και είσαι μόνος όσο ποτέ.
Κι όμως στη γειτονιά μας υπάρχει μια μοναχική γριούλα, που σπάνια χτυπάει η πόρτα της κι όταν χτυπάει είναι ο παπάς της ενορίας. Είναι η οικογένεια με τα τέσσερα παιδιά και τους δυο γονείς άνεργους, είναι η άλλη οικογένεια πιο πέρα με άρρωστη τη μάνα, που ο πατέρας τρέχει και δεν φθάνει να τα προλάβει όλα… Είναι η δυστυχία με χίλια πρόσωπα, που εμείς την προσπερνάμε και φεύγουμε κλείνοντας τα μάτια και τα` αυτιά μας, μην μας αγγίξει ο πόνος και κλείσει η ψυχή μας και τρέχουμε να βρούμε χαρά, γέλιο, ευτυχία.
Μα αν τα βρίσκαμε όλα αυτά χαλάλι μας, όμως ζούμε σε μια εποχή, ψυχρή και αδιάφορη. Χάθηκε η ευαισθησία, η επικοινωνία, η πραγματική χαρά. Ο καθένας είναι κλεισμένος στον πολυάσχολο εαυτό του και δεν παίρνει μηνύματα από πουθενά.
Όλες αυτές οι στημένες συγκεντρώσεις, η δήθεν διασκέδαση, η δήθεν κοινωνικότητα, όλα αυτά τα «δήθεν» που αντικατέστησαν τον αυθορμητισμό και το γνήσιο, μας αφήνουν μια πικρή γεύση στο τέλος κι ένα ανικανοποίητο «μέσα».
Λιγόστεψαν οι γειτονιές με το εργόχειρο στην αυλόπορτα, πλήθυναν τα ψυχιατρεία.
Κι όσο υψώνονται οι πολυκατοικίες και κρύβεται ο ήλιος, τόσο χάνεται το γέλιο, η πραγματική επικοινωνία, τα απλά ανθρώπινα πράγματα, όπως είναι μια καλοσυνάτη «καλημέρα», μια θερμή χειραψία, μια επίσκεψη έτσι αυθόρμητη, χωρίς να προηγηθεί τηλεφώνημα και προετοιμασία.
Καλπάζοντας προς την εξέλιξη και τον πολιτισμό, σίγουρα κερδίσαμε πολλά μα χάσαμε κι άλλα τόσα. Και το σπουδαιότερο, χάσαμε τον εαυτό μας την ανθρωπιά μας. Κάποιες οργανώσεις προσπαθούν με τον τρόπο τους να μας τα θυμίσουν, κάνοντας προσκλητήριο για επιστροφή στις ρίζες, μα δεν καταφέρνουν και πολλά πράγματα.
Φαίνεται πως είναι μοιραίο, ο σύγχρονος άνθρωπος στην πλειοψηφία, να πνιγεί μέσα στα υλικά αγαθά και στην πλήξη του, ψάχνοντας απεγνωσμένα την «ευτυχία». Όσο για τους αναξιοπαθούντες στη δυστυχία και στη μοναξιά, δεν έχει καιρό κανένας να ασχοληθεί μ` αυτούς. Όλοι βιάζονται και ανυπομονούν το ξημέρωμα της άλλης μέρας, μήπως και είναι πιο απολαυστική απ` την προηγούμενη, να μεθύσουν και να πέσουν στη νάρκη του «εγώ» τους.
Και η ζωή προχωρεί και φεύγει και χάνεται. Νυχτώνει ξημερώνει κι έρχεται κάποιο πρωί που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις πως δεν είσαι πια νέος. Ένας ανώνυμος ποιητής λέει…
«Αχ θαρθεί ο καιρός συμφορά σου,
που θα δεις στον καθρέφτη μπροστά,
άσπρη τρίχα στα μαύρα μαλλιά σου
το πρώτο δώρο που στέλνει ο καιρός».
Και τότε σε πιάνει πανικός, κακιώνεις τη ζωή, που σ` άφησε πίσω, σε πρόδωσε και έφυγε.
Τις νύχτες κάνεις τον …απολογισμό. Τίποτα και τίποτα, ίσον ...τίποτα. Ο άλλος σου εαυτός σε …στήνει στον τοίχο γιατί ποτέ σου δεν τον άκουσες, οι επενδύσεις που έκανες ήταν σε …σαπουνόφουσκες και φούμαρα, σε κούφια πράγματα και άδεια και να 'σαι τώρα στο ηλιοβασίλεμα της ζωής κουρελής και αξιολύπητος, να ψάχνεις το ανύπαρκτο μονοπάτι του γυρισμού.
Προσπαθείς να γεμίσεις τις μεγάλες σου ώρες με θύμησες παλιές και ευχάριστες, απ` την κοινωνική σου ζωή, μα δεν τις ξεχωρίζεις όλες είναι μαζεμένες και στοιβαγμένες σε μια γωνιά του μυαλού σου και σαπίζουν γιατί τα υλικά τους είναι φθηνά και σκάρτα.
Και τότε θυμάσαι τη μοναχική γριούλα, το ζευγάρι το πολύτεκνο που υπέφερε στη γειτονιά σου, τον τυφλό ζητιάνο στη γωνία, που ποτέ σου δεν είχες καιρό να σταθείς να ρίξεις ένα κέρμα στο καπέλο του και ανεβαίνουν δάκρυα στα μάτια.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς πως σπατάλησες τα νιάτα σου. Όμως πάντα υπάρχει καιρός, όσο ζούμε και αναπνέουμε μπορούμε να διορθώσουμε κάποια πράγματα, η δυστυχία εξακολουθεί να υπάρχει, ιδίως στις μέρες μας με χίλια πρόσωπα ας τρέξουμε να προλάβουμε πριν να είναι πολύ αργά…
