Αυτό συμβαίνει και στη Μέση Εκπαίδευση, όπου η συνδικαλιστική ηγεσία και η μεγάλη πλειοψηφία των καθηγητών επικαλούμενοι το αρνητικό φορτίο, που κουβαλά από το παρελθόν η αξιολόγηση εξ αιτίας της κομματικής και στρατευμένης συμπεριφοράς ορισμένων επιθεωρητών, καταβάλλουν μακροχρόνια προσπάθεια, προκειμένου είτε να καταργηθεί είτε να υποβαθμιστεί, όπως και γίνεται. Εν τούτοις η καθηγητική κοινότητα, χρόνια τώρα, δέχεται να αξιολογεί τους μαθητές και μάλιστα με ακρίβεια δεκάτου, εκατοστού, ακόμα και χιλιοστού, καίτοι γνωρίζει ότι από την αξιολόγησή της αυτή κρίνεται, αρκετές φορές, το μέλλον των μαθητών της. Το γεγονός αυτό συνιστά ηθικό πρόβλημα και την εκθέτει ανεπανόρθωτα στα μάτια της κοινωνίας.
Σε ό, τι με αφορά, θεωρώ επιβεβλημένη και χρήσιμη την αντικειμενική αξιολόγηση του καθηγητή και του εκπαιδευτικού του έργου μέσα στην αίθουσα, γιατί αυτή αποτελεί επιβράβευση αλλά και κίνητρο συνάμα για βελτίωση της προσπάθειας, προκειμένου να γίνει κανείς καλύτερος δάσκαλος προς το συμφέρον των μαθητών του. Πέραν τούτου, με τη σκέψη και μόνο ότι κάποιος μπορεί να ανοίξει την πόρτα, για να παρακολουθήσει τη διδασκαλία του, τον κρατά σε εγρήγορση, μια που η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δε θέλει να εκτίθεται και να μειώνεται στα μάτια του επισκέπτη της.
Σ’ αυτή τη φάση και λόγω οικονομικής δυσπραγίας, δε χρειάζεται να συνδεθεί η αξιολόγηση με πριμ παραγωγικότητας, γιατί κάτι τέτοιο αποτελεί εμπόδιο για την καθιέρωσή της. Ένα «μπράβο», πιστεύω, ή μια συμβουλή εκ μέρους του αξιολογητή προς τον αξιολογούμενο είναι αρκετά, για να επιτευχθεί ο σκοπός της. Το προϊόν, όμως, της αξιολόγησης αυτής μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα από τα εργαλεία, που θα βοηθήσουν στην πετυχημένη επιλογή εκπαιδευτικών, κατάλληλων να στελεχώσουν καίρια πόστα στο χώρο της εκπαίδευσης.
Και επειδή υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ αξιολογητών και αξιολογουμένων, προκειμένου να βελτιωθεί το κλίμα, θα ήταν προτιμότερο να ξεκινήσει η αξιολόγηση αυτής της μορφής προαιρετικά, αλλά υποχρεωτικά για όσους επιθυμούν να διεκδικήσουν θέση στελέχους της εκπαίδευσης. Εξυπακούεται, ότι οι αρνούμενοι την αξιολόγηση θα χάνουν αυτό το δικαίωμα, για όσο διάστημα θα την αρνούνται.
Όσον αφορά το ποιος θα μπαίνει μέσα στην αίθουσα και θα αξιολογεί τη διδασκαλία, δε μπορεί να είναι άλλος από το σχολικό σύμβουλο ειδικότητας και μάλιστα με προειδοποίηση του αξιολογουμένου, εφόσον αυτός την επιθυμεί ,προκειμένου να αποφεύγονται αιφνιδιασμοί και παράπονα.
Και για να μην εξαρτάται ο αξιολογούμενος από την κρίση ενός και μόνο ατόμου, όταν πρόκειται μάχιμος εκπαιδευτικός να διεκδικήσει θέση στελέχους, να τον αξιολογεί με βαθμό σε ορισμένους τομείς, όπως π.χ. στο διοικητικό κομμάτι και την εν γένει προσφορά του και ο Διευθυντής του σχολείου καθώς και ο σύλλογος διδασκόντων, και να προσμετρώνται στο ενεργητικό του, όπως και σήμερα, αντικειμενικά και μετρήσιμα κριτήρια σαν αυτά του μεταπτυχιακού τίτλου, του διδακτορικού και του συγγραφικού έργου. Αν, όμως, πρόκειται για αξιολόγηση στελέχους να ισχύουν και για αυτό όλα τα άλλα, μόνο που το διοικητικό κομμάτι αντί για το Διευθυντή του σχολείου να το αξιολογεί ο
Προϊστάμενος του γραφείου ή της εκπαίδευσης.
Υπ΄ αυτές τις συνθήκες κριτήρια όπως, συνδικαλιστική και άλλη κοινωνική δράση αλλά και η συνέντευξη, που χρησιμοποιήθηκε, δυστυχώς κατά κόρον, ως εργαλείο προώθησης ημετέρων, καλό είναι να μην επηρεάζουν άμεσα την αξιολόγηση. Έτσι στην εκατοντάβαθμη κλίμακα αναλογική συμμετοχή θα έχει ο βαθμός του σχολικού συμβούλου ειδικότητας, του Διευθυντή του σχολείου ή του προϊσταμένου, του συλλόγου διδασκόντων και των αντικειμενικών κι μετρήσιμων κριτηρίων, που ανέφερα. Προσωπικά, δε θα είχα αντίρρηση να συμμετέχει στην αξιολόγηση υποψηφίου στελέχους ακόμη και ο σύλλογος γονέων δια των εκπροσώπων του κρίνοντας τη συνεργασία μαζί του. Κάτι τέτοιο, όμως, υπάρχει περίπτωση να σκοντάψει στις ενστάσεις ορισμένων ∙ γι’ αυτό και δεν επιμένω.
Και κάτι ακόμη ∙ εκτιμώ από την πείρα μου, ότι υποχρεωτική και απαραίτητη για ευνόητους λόγους είναι η αξιολόγηση αυτού του τύπου για όλους τους εκπαιδευτικούς χωρίς καμία εξαίρεση πριν τη μονιμοποίησή τους, που με τα σημερινά δεδομένα εξασφαλίζεται μετά τη συμπλήρωση της διετίας.
Ποιά θα είναι η τύχη και αυτών των προτάσεων το ξέρω, αφού τον Υπουργό της Παιδείας και την Κυβέρνηση δεν τους ενδιαφέρει η αριστεία και η ανταγωνιστικότητα αλλά προπάντων η ελάχιστη προσπάθεια, η υποβάθμιση των θρησκευτικών, το ξαναγράψιμο της Ιστορίας και το εξεταστικό των μαθητών. Παρόλα αυτά τις γράφω και ας τις πάρει το ποτάμι, χωρίς να ξεχνώ ότι υπάρχει και η αντιπολίτευση.
