Στα υπόλοιπα διαμερίσματα συνήθως επικρατεί ησυχία, και ιδιαίτερα όταν :
α) δεν πλακώνονται οι από πάνω, (ζευγάρι σαραντάρηδων) για λόγους που... και οι ίδιοι έχουν ξεχάσει, δηλαδή βαρέθηκε ο ένας τον άλλο, και «τη λέει» ο ένας στον άλλο.
β) δεν τσιρίζει ενώ παίζει το διπλανό χαριτωμένο και τρισχαριτωμένο παιδάριον (που το ακούς και θυμάσαι ότι ο Ηρώδης υπήρξε ασφαλώς μια παρεξηγημένη ιστορική προσωπικότητα).
γ) δεν έχουν αρχίσει οι χειμωνιάτικες τηλεταβέρνες –μπουζουκλερί των Παπαδόπουλων και Χαρδαβελαίων με τις οποίες τη βγάζει σαββατιάτικα ο λαός που, προσωρινά, ανέστειλε δραστηριότητα και δεν μπορεί να πάει λάιβ στα μπουζούκια, να κάνει τη «ζημιά» του ως άνθρωπας και να συντηρήσει και πέντε θέσεις εργασίας (λουλουδούδες, παρκαδόροι, γκαρσόνια, πώς; Τόσος κόσμος...).
Ευτυχώς υπάρχει και η κυρία Σωτηρία, η οποία στόμα έχει και μιλιά δεν έχει, ενώ το κατοικίδιό της, ένας σκύλαρος–ψιλοκοπρέξ, που έχει βρει τον μπελά του καθώς η κυρία του τον μπουγαδιάζει άπαξ ημερησίως, δόξα τω Θεώ γαβγίζει σπάνια. Μάλλον από τεμπελιά. Είναι αυτό που λένε «τεμπελόσκυλος».
Οπότε τώρα εγώ, λέω να ησυχάσω. Τακτοποιώ μερικά πράγματα, που είχα παρατημένα όλη την υπόλοιπη βδομάδα, αλλά σ’ αφήνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Μου τον πασάρει εκών - άκων από διπλανό διαμέρισμα με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή (ένεκα η ζέστη και η «λαρσινή» υγρασία) η τηλεόραση του κυρ- Αχιλλέα. Είναι συνταξιούχος τραπεζοϋπάλληλος από τα ... πενήντα πέντε του ο μαγκίτης, από αυτούς που την έκαναν με «εθελούσια έξοδο», τσάκωσε κι ένα γερό εφάπαξ και τώρα, με την συνταξάρα του «ντάγκα τις ντούγκα τις» κάθε μήνα στο λογαριασμό του, κάθεται εκ του ασφαλούς, πίνει τις ουζάρες του τα μεσημέρια, τις κρασάρες του τα βράδια και βρίζει τους «πολιτικούς» που «μας κατέστρεψαν τα λαμόγια» (sic).
Καλά, τι είπε πάλι το άτομο (Κυριάκος);Τι έπιασαν τα αυτιά μου, τα διακρινόμενα για την οξυτάτη ακοή τους;
«- Ζητώ από τους πολίτες να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα για την Ελλάδα. Η χώρα μας χρειάζεται μια επανεκκίνηση («restart»που λέμε και στην καθομιλουμένη).
Ρε συ Κυριάκο αγόρι μου, με συγχωρείς κιόλας, αλλά δεν το ’πιασα, ακριβώς. Τι να κάνω δηλαδή; Πώς να την κρατήσω ζωντανή την ελπίδα; Να τη βάλω ας πούμε σε ένα κλουβί και να την ταΐζω και να την ποτίζω; Να τη βάλω στην κατάψυξη μην μου χαλάσει κι άμα τη χρειαστούμε την ξεπαγώνουμε; Δεν μου το διευκρίνισες Κυριάκε, πώς ακριβώς γίνεται αυτό πρακτικά; Τι «χαζαμάρες» κάθεστε και λέτε επειδή οι λογογράφοι σας δεν μπορούν να υπερβούν τα κλισέ; Ακούσαμε κάμποσα την προηγούμενη βδομάδα από τον Τσίπρα, ότι, να «η ανάπτυξη έρχεται», αλλά δεν μασήσαμε, διότι προηγουμένως την ανάπτυξη μάς την είχε φέρει κι ο Σαμαράς, και πριν απ’ αυτόν ο ΓΑΠ, τρέξαμε κι εμείς στο ΚΤΕΛ με βήμα ταχύ να την προϋπαντήσουμε αλλά μπαααα...
Τέλος πάντων, επειδή είστε και οι δυο νέοι άνθρωποι, σας περιμέναμε πιο ρεαλιστές, πιο σοβαρούς, από τη στιγμή που επιμένετε ακόμη να πάτε στη ΔΕΘ και να βγάζετε λόγους προς το (υποψιασμένο πλέον) πόπολο. Αυτά τα στομφώδη δεν τα λέγανε ούτε στα ρομαντικά εκείνα χρόνια του μπάρμπα Τρικούπη που υπήρχε και ένας δικαιολογημένος μεγαλοϊδεατισμός στο πανελλήνιον κοινό. Εγώ να σου πω , αντί να μου ανακοινώνεις και συ σαν τον άλλο, τον αγραβάτωτο, μείωση στον ΕΝΦΙΑ που δεν μπορείς να επιβάλεις, θα προτιμούσα να μου πεις :
- Ακούτε παιδιά... Υπάρχουν δύο τρόποι για να γίνει η δουλειά. Πρώτον, το ... «μπουρλότοοοοοο». Πας δηλαδή μάγκικα και ... «λαφαζάνικα» στη Μέρκελ και της λες, άκου μαντάμ, όσο δώκαμε δώκαμε, άι στο διάτανο κι εσείς και το ευρώ σας, θα τη φτιάξουμε μόνοι τη δουλειά. (Και τη βγάζεις σπαρτιάτικα, με ψωμί, ελιά, και Κυριάκο ... βασιλιά- άνευ βασιλείου).
Πλην όμως λαέ μου, επειδή δεν μας παίρνει κι έχουμε γίνει όλοι χέστες και βολεμένοι, πάμε στο δεύτερο σενάριο. Σας υπόσχομαι ότι θα πάω στην κυρία Μέρκελ και θα την παρακαλέσω θερμά να μας επιτρέψει να μειώσουμε κάπως τους φόρους.
Αλλά δεν το λέτε! Προτιμάτε να μου το παίζετε «εθνικά υπερήφανοι» και να βγάζετε κορώνες περί εθνικής ανεξαρτησίας. Γιατί δηλαδή να σου δώσει χώρο η γερμαναρού; Για όμορφο; Αμ για όμορφο στείλαμε και τον άλλο, αλλά δεν έπιασε.
Τελικά νομίζω ότι τα Σαββατόβραδα προτιμώ τις τηλε- μπουζουκλερί. Έχει πολύ πλάκα να βλέπεις να μαζεύονται εκεί διάφορα αρσενικά μόμολα, εκατό χρονών που φέρουν πάνω τους από παθήσεις ό,τι έχει και δεν έχει ο ιατρικός Άτλας. Τρελαίνομαι να βλέπω αυτά τα κάποτε διάσημα και ήδη ξεχασμένα παλικάρια να τους πέφτουν δημοσίως τα σάλια σαν σηκώνονται για τσιφτετέλια κάτι πιτσιρίκες ξεγυρισμένες, τάχα μου αθώες, αλλά κατά βάση αλανιάρες κότες - τι να κάνεις δεν το κόβει ο σερνικός το χούι...
- Το θέμα λοιπόν Κυριάκε μου, δεν είναι η ελπίδα. Θα ’ρθει και σένα ο καιρός σου, θα γενείς πρωθυπουργός, και θα καταλάβεις ότι η ελπίδα η δικιά μας γραφόταν ανέκαθεν με ... «ήτα». Άλλο μας κόφτει εμάς; Θα βρει τηλεοπτική στέγη ο Σπύρος Παπαδόπουλος και τα τηλε-μπουζούκια του τώρα που κλείνει ο ALPHA; Ή θα την πάθουμε την καταθλιψάρα μας τον φετινό χειμώνα;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
