Αγαπητή «Ελευθερία»
Με βάση την εμπειρία που έχω ως ιατρός υπηρεσίας στον καταυλισμό προσφύγων Μάνδρας-Κουτσόχερου (στρατόπεδο Ευθυμιόπουλου), θα ήθελα να κοινοποιήσω κάποια πράγματα και καταστάσεις στον λαό της Λάρισας.
Κατ’ αρχάς η επιλογή της συγκεκριμένης θέσης για τη δημιουργία καταυλισμού υπήρξε τραγικά λανθασμένη. Ο χώρος, δίπλα σε ένα παλαιό λατομείο, είναι τελείως άδενδρος και γυμνός, εκτεθειμένος καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας στην ηλιακή ακτινοβολία. Αυτό θα ήταν ίσως επιθυμητό τον χειμώνα, αλλά στη διάρκεια του επερχόμενου καλοκαιριού δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι θα μετατραπεί σε ένα μεγάλο τηγάνι, μέσα στο οποίο θα τηγανίζονται και θα τσουρουφλίζονται οι εκατοντάδες ανθρώπινες υπάρξεις που διαβιούν εκεί.
Όλοι γνωρίζουμε πόσο ανυπόφορο είναι το καλοκαίρι στην πόλη της Λάρισας, ακόμη και στο προφυλαγμένο από τον ήλιο εσωτερικό των σπιτιών. Φαντασθείτε πόσο τραγική θα είναι η κατάσταση για τους πρόσφυγες, που η επιλογή τους θα είναι ανάμεσα σε δύο βασανιστήρια: είτε της παραμονής στο εσωτερικό των σκηνών υπό ανυπόφορη ζέστη, είτε της άμεσης έκθεσης στις καυτές ηλιακές ακτίνες και την υπεριώδη ακτινοβολία.
Πόσα άραγε περιστατικά ηλιακών εγκαυμάτων, θερμοπληξιών και λιποθυμιών πρόκειται να νοσηλευθούν το καλοκαίρι στα δύο νοσοκομεία της Λάρισας, ιδιαίτερα από τις ευπαθείς ομάδες των παιδιών και των εγκύων γυναικών, λόγω αυτής της κατάστασης;
Ένα δεύτερο στοιχείο είναι η συνεχής εμφάνιση μεγάλου αριθμού φιδιών και σκορπιών στον καταυλισμό. Όπως μου αναφέρθηκε, είναι τόσοι πολλοί π.χ. οι σκορπιοί, που τα μεγαλύτερα παιδιά έχουν ως παιχνίδι το ψάξιμο στο χώρο του καταυλισμού για ανεύρεση σκορπιών, που τούς συγκεντρώνουν στη συνέχεια σε δοχεία και μετράνε τη «συγκομιδή» τους.
Βέβαια το θέμα, πέρα από αυτή την αστεία διάσταση, μπορεί να αποκτήσει και τραγική. Δεν θα ξεχάσω την αναφορά μητέρας, που έντρομη μου είπε ότι, μέσα στη σκηνή της, έπιασε σκορπιό να περπατάει πάνω στο στήθος του δεκάμηνου μωρού της, λίγο πριν φθάσει στο πρόσωπο του (!). Την επόμενη ημέρα ο σύζυγός της αισθάνθηκε άλλο σκορπιό να περπατάει πάνω στο πόδι του.
Στις σχετικές αναφορές μας προς την Περιφέρεια Θεσσαλίας και την 5η Υγειονομική Περιφέρεια Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας λαμβάνουμε την απάντηση ότι η δημιουργία του καταυλισμού στον συγκεκριμένο χώρο και η λειτουργική διαχείριση του αποτελούν αρμοδιότητα της κεντρικής πολιτικής διοίκησης και του Ελληνικού Στρατού και, όντως, έτσι έχουν τα πράγματα. Από εκεί και πέρα, όμως, η δική μου συνείδηση ως ανθρώπου, ιατρού, Έλληνα πολίτη και Χριστιανού εξεγείρεται με αυτή την απαράδεκτη κατάσταση.
Πού πήγε η φυσική ανθρώπινη αλληλεγγύη, πού πέταξε η περιώνυμη ελληνική φιλοξενία, για την οποία καυχόμαστε ως έθνος, πού βρίσκεται χαμένη (ή χωμένη) η αγάπη για τον «πλησίον», στην οποία μάς προτρέπουν με πύρινα κηρύγματα οι ιερείς από τους άμβωνες των ναών της Ορθόδοξης Ελλάδας; Και μην επικαλεσθεί κανείς ως άλλοθι την αναντίρρητα δυσχερέστατη οικονομικά περίοδο που διέρχεται η πατρίδα μας.
Εάν υπάρχει αλληλεγγύη και ευαισθησία για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, λύσεις βρίσκονται, απλές, μη δαπανηρές, έστω και με πρόχειρα μέσα. Ελπίζω να «ιδρώσει» το αυτί κάποιου των υπευθύνων και να ληφθούν μέτρα πριν η κατάσταση επιδεινωθεί και, ίσως, τεθεί εκτός ελέγχου.
Με εκτίμηση
Παναγιώτης – Σωκράτης Λουμάκης, γενικός ιατρός Κέντρου Υγείας Αγιάς Λάρισας.
