Τέλη Αυγούστου ήταν όταν κατακλύστηκαν οι φροντιστηριακοί χώροι από πλήθος παιδιών. Άλλα περνούσαν το κατώφλι αυτό για πρώτη φορά και άλλα το είχαν περάσει και ξαναπεράσει που πλέον είχε έρθει η χρονιά τους. Πλέον βρίσκονταν στη Τρίτη Λυκείου. Έτσι κι ενώ πήγα 18 Αυγούστου στο φροντιστήριο, προκειμένου να συμπληρώσω τη δήλωση σχετικά με τα μαθήματα επιλογής. Την επομένη αρχίσαμε κατευθείαν τα μαθήματα. Καταλαβαίνεις ότι είσαι Τρίτη όταν ο καθηγητής δεν ενδιαφέρεται για το που και πως πέρασες στις διακοπές σου, παρά για να προλάβει να βγάλει στο διάστημα που επιθυμεί την ύλη. Ούτε λεπτό για χάσιμο χρόνου. Και κάπως έτσι άρχισε για εμάς ένας νέος δρόμος καθοριστικός για τους επόμενους που μας περιμένουν. Έπειτα από λίγες μέρες άρχισε η λειτουργία των σχολείων με τον καθιερωμένο από χρόνια αγιασμό και όλοι μας ακολουθήσαμε τους δικούς μας καθημερινούς ρυθμούς.
Τώρα αρχές του Μάη. Λίγες μέρες μόνο πριν τις πανελλήνιες και περνούν από το μυαλό χιλιάδες αναμνήσεις ολόκληρης της χρονιάς. Κάποιες από αυτές αλμυρές και άσχημες. Ατελείωτα διαγωνίσματα, ασταμάτητες ώρες διαβάσματος, ώρες που με έπαιρνε ο ύπνος αγκαλιά με τον Αριστοτέλη, -για εμάς της θεωρητικής -, ένα ρολόι συνεχώς στο χέρι να μετρώ τα λεπτά και να προγραμματίζω τις ώρες, καβγάδες με τους γονείς που εκδηλώνουν το άγχος τους με λάθος τρόπο. Και απ' το μυαλό δε φεύγει το 'Ξυπνήστε' του καθηγητή μου των Λατινικών αφήνοντάς μας μια πικρία, επισημαίνοντάς την όταν χρειαζόταν, για να τονίσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Και ήρθαν τα Χριστούγεννα, εθνικές εορτές και ήρθε και το Πάσχα και το διάβασμα όλο κι αυξανόταν. Κάτι έκτακτα μαθήματα, κάτι πρωινά του Σαββάτου που το ρολόι χτυπούσε στις οχτώ. Κλάματα, πίεση, 'εγώ δε μπορώ να τα καταφέρω' και άλλες τέτοιες φράσεις μέσα στην απαισιοδοξία.
Νομίζω όμως ότι φτάνουν αυτά. Τώρα που ζυγιάζω τα άσχημα με τα όμορφα, τα τελευταία πάντοτε με έναν μαγικό τρόπο μου υπενθύμιζαν πως πρέπει να συνεχίσω. Πως μπορώ να τα καταφέρω. Πανελλήνιες είναι στο κάτω-κάτω. Πόσες γενιές πέρασαν από αυτό το στάδιο και πόσες ακόμη θα περάσουν; Γρήγορα μου έρχονται στο μυαλό έντονα γέλια, πειράγματα, φιλία και φιλιά, δυνατές αγκαλιές, πολλές εκπλήξεις, σχολικές παραστάσεις, καβγάδες που την επομένη έσβηναν μ' ένα ζεστό 'συγγνώμη'. Μα αυτό που σου μένει είναι το δέσιμο με παιδιά που συνάντησες στον δρόμο σου αναπτύσσοντας κάτι πολύ βαθύ αλλά, και με τους καθηγητές σου. Άνθρωποι που περνάς αρκετές ώρες μαζί τους, από τις οκτώ το πρωί μέχρι αργά το βράδυ γυρνώντας από το φροντιστήριο. Συμπορευτές στις λύπες, στις επιτυχίες, στις χαρές! Άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά και ουσιαστικά για σένα. Μια δεύτερη οικογένεια τους ονομάζω, που θα λείψει σε όλους μας.
Λίγες μέρες, λίγες ώρες, μια τελική ευθεία. Παλέψτε για τα όνειρα σας. Πηγαίνετε με θάρρος κι αποδείξτε τι αξίζετε πρώτα στον ίδιο σας τον εαυτό κι έπειτα στους άλλους. Οι κόποι πάντοτε ανταμείβονται. Ύστερα από μια περίεργη χρονιά, βάλτε τα δυνατά σας, τελειώνοντας αυτό το ταξίδι με ένα ζεστό χαμόγελο ικανοποίησης. Το αύριο είναι εκεί και μας περιμένει να το αδράξουμε και να το πλάσουμε όπως εμείς ξεχωριστά ξέρουμε. Γιατί να είστε σίγουροι ότι ξέρουμε.
Εύχομαι επιτυχία και δύναμη!
Εβελίνα Πρεβέντη
Μαθήτρια της τρίτης τάξης του 8ου Λυκείου Λάρισας
