Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Καλώς ή κακώς η χώρα μας δοκιμάσθηκε το 2015 με δυο πρόωρες εκλογές και ένα δημοψήφισμα παρωδία που, ο ιστορικός του μέλλοντος θα είναι αμείλικτος στο πρόσωπο του σημερινού Πρωθυπουργού μας κου Τσίπρα, που ενδεχομένως μας οδηγήσει σε απρόβλεπτες περιπέτειες.
Η Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2015 με καθυστέρηση έξι ετών, κατάφερε να εκπληρώσει τις δύο στοιχειώδεις πολιτικές προϋποθέσεις, για την έξοδό της, δηλαδή από την επιτροπεία των δανειστών της (κουαρτέτο). Η μία προϋπόθεση ήταν η συναίνεση και η συνεννόηση των βασικών πολιτικών δυνάμεων στην αποδοχή δυστυχώς ενός, αναπόφευκτου τρίτου μνημονίου που, συμφωνήθηκε με τους δανειστές την 13η Ιουλίου 2015. Και η δεύτερη ήταν η δημοκρατική νομιμοποίηση του προγράμματος αυτού, μέσα από τη διαδικασία των εκλογών.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως έχασε εξαιτίας του, το εξασφαλισμένο ήδη μομέντουμ της συναίνεσης και της συνεννόησης και μαζί με αυτά την αχτίδα φωτός που, άρχισε να φέγγει σιγά – σιγά στο βάθος του τούνελ και να επιτρέπει έτσι στον κάθε Έλληνα για τον εαυτό του, μια μικρή δόση αισιοδοξίας.
Έσυρε τη συναινούσα τότε αντιπολίτευση, σε πρόωρες εκλογές με το ερώτημα, «ή εμείς ή αυτοί» σαν να ήθελε έτσι, να την τιμωρήσει για τη βοήθειά της, και να δαγκώσει στη συνέχεια το χέρι που, είχε απλωθεί με τόση απλοχεριά να τον βοηθήσει. Οι εκλογές βέβαια όπως εξελίχθησαν τα πράγματα (Διάσπαση - ΣΥΡΙΖΑ) ήταν βέβαια απαραίτητες να γίνουν. Αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο (ή εμείς ή αυτοί). Και έπειτα το ίδιο εκείνο βράδυ των εκλογών αυτών, πριν προλάβουν καλά – καλά να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα, έσπευσε να δηλώσει ότι, θα συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο τον χρήσιμο και βολικό πλέον Καμμένο, λες και ήθελε να ξορκίσει και να αποκλείσει εγκαίρως κάθε άλλον συναινετικό πειρασμό, μην τυχόν δηλαδή και προλάβει κανένας άλλος και προτείνει σύνθεση Κυβερνητικής πλειοψηφίας, σε αρμονία με την «Μνημονιακή πλειοψηφία» του Αυγούστου (ΠΑΣΟΚ – Ένωση Κεντρώων - Ποτάμι - ΑΝΕΛ).
Τον Οκτώβριο κα τον Νοέμβριο, η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχασε συγχρόνως και το μομεντούμ της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Ενώ διαλαλούσε πως θα τρέξει τις συζητήσεις ώστε, η αξιολόγηση να έχει τελειώσει μέχρι τα Χριστούγεννα και ο καινούργιος χρόνος (2016), να μας βρει σταθεροποιημένους και με τη φιλοδοξία να αρχίσει η συζήτηση περί ρυθμίσεως του δημοσίου χρέους ύψους 320 δισ. ευρώ. Ο Πρωθυπουργός όμως, από λάθος επιλογή ή από αδυναμία έκανε ένα άλμα στο χρόνο από τη γέννηση του Χριστού, στη σταύρωση του Πάσχα των καθολικών (27 Μαρτίου), το οποίο αυτό είναι τώρα, αμφίβολο και αβέβαιο να επιτευχθεί, ο τελικός χρόνος των διαπραγματεύσεων οπότε και οδεύουμε πλέον, για το Πάσχα των ορθοδόξων (1η Μαΐου) και βλέπουμε.
Αλλά ο χρόνος στην πολιτική δεν είναι ουδέτερος παράγοντας αλλά πολύτιμος και δεν γυρίζει ποτέ πίσω αλλά μόνο τρέχει και μάλιστα ανελέητα. Και στο μεταξύ η έκρηξη της προσφυγικής κρίσης, ήλθε να προσθέσει και νέες απαιτήσεις και νέες απειλές, στον ήδη βαρύ ορίζοντα της Χώρας και όλα αυτά καλείται, να τα αντιμετωπίσει, μια ανίκανη και αναποτελεσματική Κυβέρνηση με ισχνή πλειοψηφία 153 Βουλευτών που, έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να χειρισθεί με επάρκεια τον ευαίσθητο αυτό τομέα και καθημερινά τα γεγονότα την ξεπερνούν και συνεχώς την εκθέτουν.
Ο Τσίπρας βρίσκεται ξανά με δική του ευθύνη με την πέτρα που, έσπρωχνε προς τον ανήφορο να έχει κυλήσει στη ρίζα του βουνού και για την ανάβασή της, προς την κορυφή του, θα πρέπει να ξεκινήσει τώρα πάλι από την αρχή. Αν μπορούσε μόνο ο κ. Τσίπρας να κερδίσει τον χαμένο χρόνο. Αν ήταν δυνατόν η χώρα, με κάποιο τρόπο που, θα ήταν ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, να ανακαλύψει και να βρει πάλι το μομέντουμ του Σεπτεμβρίου ίσως, εκείνη η χαμένη τότε ευκαιρία, από την τέφρα της να μπορεί να αναγεννηθεί ξανά.
Σίγουρα όμως του κου Τσίπρα ο ύπνος του, έχει κοπεί και μέσα στην αϋπνία του, θα μουρμουρίζει «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτη». Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Δεν έχετε παρά να ξαναδοκιμάσετε εκ νέου. Ιδού η Ρόδος. Ιδού και το πήδημα».
Σημείωση: Ο ιστορικός εμπνευστής του Συνασπισμού Λεωνίδας Κύρκος, υπό το βάρος της εμπειρίας και της απομυθοποίησης τω νεανικών του οραμάτων, έκανε ένα ζοφερό απολογισμό των αιτιών που, έβγαλαν στον Εμφύλιο το ΚΚΕ αμέσως μετά την τριπλή Ιταλογερμανοβουλγαρική κατοχή. «Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας, θα είχαμε Πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο, θα είχαμε Υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε Υπουργό Παιδείας πχ. τον Στρίγγο, θα είχαμε Υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο Βλαντά κτλ. Άνθρωποι γελοίοι χωρίς καμία Παιδεία, για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που, φιλοδοξούσαν να παίξουν. Αν ζούσε όμως ο Κύρκος και με τα δείγματα γραφής τους, των σημερινών Κυβερνώντων, δεν θα άλλαζαν πολλά. Ίσως μόνον τα ονόματά τους. Και ο νοών νοείτω.
