Από τον Ηλία Κανέλλη
Όσοι υποτιμούν την παρέμβαση των 53 της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μου, κάνουν λάθος. Οι άνθρωποι αυτοί και υπάρχουν και δρουν και έχουν ιστορία στο αριστερό κίνημα και αξιώματα, στο κόμμα, στην κυβέρνηση και στο κράτος. Αν η πρόσφατη δημόσια παρέμβασή τους, σύμφωνα με την οποία εκφράζουν τη διάθεσή τους να πέσουν ηρωικά αντιστεκόμενοι στους δανειστές και «όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία», δεν είναι απλώς μια φραστική παρέμβαση, για να θυμούνται μια κάποια κοινή σχέση με τον αριστερισμό, που ενώνει τους περισσότερους, τότε πιθανόν οδεύουμε σε πολιτικές εξελίξεις.
Η πιθανότητα αυτή, κατά πολλούς, δεν έχει έρεισμα. Αν η εξουσία είναι το κυρίαρχο κίνητρο του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα και του στενού περιβάλλοντός του, για ποιο λόγο άραγε θα βρεθούν κάποιοι αριστεριστές οι οποίοι θα διακινδυνεύσουν να στερηθούν την εξουσία, για την οποία πάσχισαν και την οποία τώρα απολαμβάνουν να ασκούν; Τι τους εμποδίζει, δηλαδή, να συμπεριφέρονται όπως ο υπουργός Ναυτιλίας Θοδωρής Δρίτσας, ο οποίος ναι μεν διαφώνησε με την εκχώρηση του λιμανιού στην Cosco αλλά ούτε που σκέφτηκε να παραιτηθεί προκειμένου να διεκδικήσει τη συνέπεια λόγων και έργων - την ηθική διάσταση της πολιτικής, δηλαδή, όπως θα την προσδιόριζε ο Μαξ Βέμπερ; Ή όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος ενώ με τις επιλογές του κατάφερε να φεσώσει τους φορολογούμενους συνολικά περί τα 9 δισ. ευρώ όταν, αν τελειώσει η αξιολόγηση (αλλιώς, περισσότερα), παριστάνει τον αντάρτη, επιτίθεται στους "μνημονιακούς" της αντιπολίτευσης (αυτός, ο οποίος υπέγραψε το επαχθέστερο μνημόνιο!) και γενικώς αυτοπροβάλλεται ως περσόνα που θα ηγηθεί της αντίστασης.
Γιατί, λοιπόν, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να μην μοιάζει με την παλιά ταινία: Το πρωί μαθήτρια, το βράδυ πόρνη, εφόσον μάλιστα υπάρχουν τόσα στελέχη τα οποία, όταν τελειώνει η βάρδια τους στο κράτος, όπου ασκούν εξουσία, μπαίνουν στις κομματικές ολομέλειες και παριστάνουν τους εξεγερμένους;
Επειδή η πολιτική δεν είναι κάτι στατικό. Επειδή η αξιολόγηση των όποιων μέτρων έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση ότι θα λάβει συνδέεται άμεσα με τη χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους, όχι μόνο της λειτουργίας του αλλά και της ανταπόκρισης στις ανειλημμένες υποχρεώσεις του, όπως π.χ. η εξόφληση δόσεων από υφιστάμενα δάνεια. Και επειδή, όσο πλησιάζει η κατάσταση σε αδιέξοδο ανάλογο εκείνου που ζήσαμε πέρσι το καλοκαίρι, αλλά με πολύ χειρότερες συνθήκες (με τις παραγωγικές ομάδες να έχουν υπερβεί τα όρια αντοχής, με αδυναμία υποκατάστασης της έλλειψης ρευστότητας από μηχανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και φυσικά με την παραλυτική για τον επενδυτικό κόσμο παρουσία των capital controls), ο φόβος των αριστεριστών του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα χάσουν την αποδοχή από τις κοινωνικές ομάδες που ακόμα τους ανέχονται μπορεί να λειτουργήσει αποσχιστικά. Η αποσκίρτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη και της ομάδας του, ή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το περασμένο καλοκαίρι, δείχνει τον δρόμο. Και εξηγεί τις πιθανότητες.
***
Οι πιθανότητες αυξάνονται αν λάβουμε υπόψη και τις ιδιοσυγκρασίες ορισμένων από τους 53 της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που διαμαρτύρονται. Ας δούμε ενδεικτικά ορισμένες και ορισμένους, σε μια προοπτική του χρόνου:
*Η βουλευτίνα Βασιλική Κατριβάνου, π.χ., δίνει μεγάλη έμφαση στην ακτιβιστική δράση. Θα ανεχόταν, άραγε, να συνεχίσει να στηρίζει μια κυβέρνηση η οποία είναι υποχρεωμένη να αλλάξει στάση απέναντι στο προσφυγικό;
*Ο βουλευτής Μάκης Μπαλαούρας είναι από τα πρόσωπα που έχουν φάει πολύ ξύλο στη διάρκεια της χούντας. Ωστόσο, οι θέσεις του, του τελευταίου διαστήματος, π.χ. για το όνομα της πΓΔ της Μακεδονίας, πηγαίνουν κόντρα όχι μόνο στην εθνική γραμμή που χάραξε η μεταπολίτευση, αλλά και στη θέση που επέλεξε η σημερινή κυβέρνηση. Ένας βουλευτής που εκστομίζει θέσεις ταμπού για τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, μπορεί όντως να σκέφτεται και να δρα ακόμα και σε συνθήκη κρίσης προτάσσοντας τη στρατηγική της αυτοσυντήρησης; Κι αν του ξεφύγει λίγο;
Θέλω να πω ότι όσο χοντραίνει το παιχνίδι με τους θεσμούς, και η κυβέρνηση αναγκαστεί να θεσμοθετήσει επαχθή μέτρα, πιθανόν πολλοί από τους 53 (ίσως και άλλοι) να συμπήξουν αντιπολιτευόμενη ομάδα, που αυτομάτως θα συμβάλει στην απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Που τρίζει.
***
Παρά τους κυβερνητικούς τριγμούς, ωστόσο, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο ακόμα και η εσωτερική αντιπολίτευση να εξωθεί την κυβέρνηση σε μια νέα περιπέτεια με τη σταθερότητα. Η πιθανότητα της κυβέρνησης να διεκδικήσει, μέσω μιας κρίσης, μια νέα πόλωση, σε ένα νέο "αντιμνημονιακό" μέτωπο, με στόχο την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ, είναι πάντα ισχυρή. Όπως απέδειξε η δημοσκόπηση που δημοσίευσε χθες το Βήμα, η επιλογή αυτή ίσως να είναι κοινωνική πλειοψηφία. Μέρος, όμως, όσων θα υπερψήφιζαν αυτή τη θέση ανήκουν στη Χρυσή Αυγή. Θα τολμούσε άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ να ενισχύσει πολιτικά τη ριζοσπαστική ακροδεξιά, προκειμένου να μείνει στην εξουσία, σε μια χώρα έτοιμη να παραδοθεί στους ακόμα περισσότερο λαοπλάνους με πρώτη ευκαιρία;
Ο ΣΥΡΙΖΑ προκαλείται από τα γεγονότα για ένα ακόμα παιχνίδι με τους θεσμούς. Αν το κερδίσει, η χώρα θα μπει σε πολύ πιο μεγάλη περιπέτεια. Αν το χάσει, όμως, οι σημερινοί κυβερνώντες θα μπλέξουν άσχημα. Έχουν άραγε σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο; Και είναι έτοιμοι να πληρώσουν τις συνέπειες;
